Ίσως έφταιξαν οι καταστάσεις

Σήμερα θα προσπαθήσω να διηγηθώ την ιστορία του Στέφανου.

Η ιστορία αυτή είναι μία ξεχωριστή ιστορία ωρίμανσης. Όπως όλες οι ιστορίες με χαμένους έρωτες άλλωστε. Αυτό είναι που μας μεγαλώνει τελικά. Οι άνθρωποι που ερωτευτήκαμε και κάπου στη διαδρομή χάσαμε.

Ο Στέφανος γνώρισε μία κοπέλα μέσα από το ίντερνετ. Όχι επειδή έψαχνε, αλλά επειδή έτυχε. Επειδή έτσι το έφεραν οι καταστάσεις. Μέσα σε ένα απόλυτα αντρικό, ανέμελο καλοκαίρι βρήκε μία γυναίκα που έδειχνε διαφορετική. Πριν καν τη γνωρίσει, τον απορρόφησε. Ταίριαξαν εγκεφαλικά· ο τρόπος που του μιλούσε, ο τρόπος που εκφραζόταν, ο τρόπος που οι φωτογραφίες της μαγνήτιζαν το βλέμμα και τη φαντασία του. Ακόμα και αν έμενε στην άλλη άκρη της χώρας, την ένιωθε πιο κοντά του από οποιαδήποτε είχε γνωρίσει μέχρι τότε.

Κι ας μην την είχε αγγίξει ποτέ.

Η ώρα της πρώτης συνάντησης δεν άργησε να έρθει. Ήταν γεμάτη αμηχανία, γεμάτη γρήγορα καρδιοχτύπια και λόγια που δεν ειπώθηκαν ποτέ. Που κόλλησαν στον ουρανίσκο του. Λόγια που δεν ήξερε ακόμα να προφέρει. Το πρώτο φιλί τους ήταν κι εκείνο αμήχανο, αλλά είχε κάτι από καλοκαίρι μέσα. Ένα αεράκι θαλασσινό και αναζωογοννητικό. Το πρώτο τους πρωινό από την άλλη ήταν ερεθιστικά κλισέ. Πρωινό και καφέ στο κρεβάτι. Κι όμως.

Ήταν η πρώτη φορά που άκουσε τη σιωπή ενός βλέμματος να έχει τόσα πολλά να του πει.

Όσα ακολούθησαν ήταν σαν ένα όνειρο. Ήταν ένα σχολείο ευτυχίας και για τους δύο. Στιγμές μοιρασμένες στη μέση, με την απόσταση να κρατάει διόδια από την ευτυχία τους. Δεν τους το έκανε εύκολο, αλλά ο Στέφανος ήταν αποφασισμένος. Τα έδωσε όλα για να αδράξει κάθε ευκαιρία που παρουσιαζόταν για να περάσει μερικές στιγμές μαζί της. Κάνοντάς τις όσο πιο ξεχωριστές μπορούσε.

Μάθαινε κάθε μέρα πώς να προφέρει την αγάπη. Μάθαινε το αλφάβητο του έρωτα. Για πρώτη φορά στη ζωή του.

Την ημέρα που της είπε «σε αγαπώ» θα τη θυμάται σε όλη του τη ζωή. Είναι η μέρα που έγινε άντρας. Που άφησε το σκληρό του προσωπείο στο σπίτι και της παρουσιάστηκε όπως πραγματικά είναι. Ρομαντικός και ευαίσθητος. Αληθινός.

Αποφάσισαν να βρουν ένα δικό τους χώρο. Κάτι μικρό και ζεστό. Όχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά για να μειώσουν όσο γίνεται τις στιγμές που έκρυβαν σε θολά, άψυχα δωμάτια ξενοδοχείων.  Η συνύπαρξη έγινε τώρα πιο προσωπική. Γνωρίστηκαν καλύτερα.

Μαζί ήρθαν και τα πρώτα σύννεφα. Καβγαδάκια για τα πιο απλά θέματα, ζητήματα που κανονικά δεν αξίζουν ούτε δεύτερη κουβέντα. Μπήκαν ανάμεσά τους και άρχισαν να χαλάνε την πιο όμορφη ιστορία που είχε ζήσει.

Ίσως πάλι όλα αυτά ήταν απλά η αφορμή, η δική της προσπάθεια να κρύψει το φόβο της για τη δέσμευση που είχε αρχίσει να την πνίγει. Ίσως ήταν ο δικός του φόβος για την ευαισθησία που για πρώτη φορά έδειξε σε γυναίκα.

Το αποτέλεσμα όμως ήταν που μέτρησε. Κάποια στιγμή, στην ερώτηση πότε θα σε ξαναδώ, άκουσε την πιο κλισέ απάντηση αποφυγής: «Θέλω χρόνο να σκεφτώ. Σε αγαπώ, αλλά…». Δεν άκουσε τι του είπε μετά το αλλά. Από τα λίγα πράγματα που ήξερε για τον έρωτα ήταν ότι μετά το «σε αγαπώ» δεν μπορεί με τίποτα να ακολουθήσει ένα αλλά. Δεν υπάρχει αλλά. Υπάρχει μόνο ο έρωτας.

Την έχασε πριν καν τη γνωρίσει. Ακριβώς τη στιγμή που ένιωσε για πρώτη φορά να αφήνεται σε κάποια, να ανοίγει τα όνειρά του και τις ελπίδες του, τους φόβους και τις αδυναμίες του. Πριν προλάβει να της πει πόσα πολλά σήμαινε για αυτόν, πόσα λίγα είχαν μείνει μέσα του ανέγγιχτα από το άρωμά της.

Έμεινε να ψάχνει μόνος του τις αιτίες και τα γιατί. Μόνο ερωτήματα έμειναν να τον μπερδεύουν, απαντήσεις δεν έβρισκε πουθενά. Δεν υπήρχαν και ικανοποιητικές απαντήσεις εξάλλου για αυτά που ένιωθε.

Ήταν η πρώτη φορά που ερωτεύτηκε. Ήταν η πρώτη φορά που πληγώθηκε. Αλλά υποσχέθηκε στον εαυτό του να μην ξεχάσει τίποτα από όσα πέρασε μαζί της. Και ας ήξερε ότι η μνήμη δεν είναι επιλεκτική.

Όσο ζωντανά θυμάται τώρα εκείνο το πρώτο τους φιλί, εξίσου καλά θυμάται και την εκκωφαντική σιωπή που ακολούθησε όταν έκλεισαν το τηλέφωνο την τελευταία φορά που μίλησαν. Φυλάει και τις δύο όψεις του νομίσματος σαν θησαυρό. Ξέρει πια ότι ο έρωτας έχει πάντα και την άσχημη όψη του που έρχεται στο τέλος. Είναι το αντίτιμο της ευτυχίας που πρέπει να πληρώσεις στην έξοδο. Ίσως αυτό ήταν το μεγαλύτερο μάθημα που πήρε από αυτή τη σχέση.

Δεν θέλει να την ξαναδεί. Όχι επειδή την ξέχασε ή την ξεπέρασε. Αλλά επειδή ακριβώς τη σκέφτεται τόσο συχνά.  

Αν τον ρωτήσεις τι έφταιξε και έχασε τον πρώτο του έρωτα τόσο ξαφνικά, θα σου πει ότι «ίσως έφταιξαν οι καταστάσεις». Βαθιά μέσα του όμως ξέρει ότι την έχασε επειδή ακριβώς την αγάπησε τόσο πολύ.

Τους πρώτους μας έρωτες πάντα θα τους χάνουμε. Είναι ο νόμος που μελαγχολεί την αρχή της ερωτικής μας ζωής και μας μαθαίνει να παλεύουμε σκληρά για αυτά που θα αγαπήσουμε στο μέλλον. Ζώντας την κάθε στιγμή σαν να είναι η πρώτη. Και η τελευταία.