Αναρωτιέμαι, μερικές φορές, κατά πόσο είναι εύκολο ένας άνθρωπος να καταφέρει να διατηρήσει την ισορροπία στη ζωή του. Όπως οι ζογκλέρ, σ’ αυτό το κόλπο με τα πολλά μπαλάκια που κάνουν, προσπαθούν να μην τους πέσει κανένα κάτω και τα διαχειρίζονται με τόση μαεστρία, κάπως έτσι προσπαθούμε κι όλοι υπόλοιποι στην πραγματική ζωή.
Να υπάρχει μία αρμονία και μία ισορροπία στις σχέσεις μας τις επαγγελματικές, τις οικογενειακές και τις ερωτικές. Δεν έχει να κάνει απαραίτητα με την ισόποση κατανομή του χρόνου μας, όσο με τη σημασία και τη φροντίδα που αφιερώνουμε σε κάθε μία από αυτές και στο πόσο επιτρέπουμε το ένα κομμάτι να εισχωρεί στο άλλο και να επεμβαίνει σε πεδία που δεν το αφορούν είτε σκοπίμως είτε άθελά του.
Θέμα διατήρησης ισορροπιών, ίσως και κακού συγχρονισμού, είναι κι η ιστορία του Νίκου που θα προσπαθήσω ν’ αφηγηθώ.
Εκείνος στα 33 κι εκείνη μόλις ένα χρόνο νεότερή του. Η σχέση τους έμοιαζε να κυλάει ήρεμα και φυσιολογικά μ’ όλα εκείνα τα πράγματα που ενώνουν ένα ζευγάρι κι έδειχνε να οδεύει σε μία φυσιολογική εξέλιξη. Ήταν μαζί περίπου ένα χρόνο κι όλα έμοιαζαν να ‘ναι ιδανικά.
Ο Νίκος τη λάτρευε και στο πρόσωπό της έβλεπε τη μέλλουσα γυναίκα του, τη μητέρα των παιδιών του, τη σύντροφο και τη συνοδοιπόρο του σε μία πορεία κοινή. Το ίδιο ίσχυε και γι’ εκείνη. Ωστόσο, αν και σκέφτονταν τα ίδια πράγματα, δεν ήταν παράλληλος ο χρόνος που ο καθένας τους επιθυμούσε να συμβεί αυτό.
Εκείνη, ίσως ως πιο πρακτική, ίσως πιο ώριμη, άρχισε να συζητάει για συγκατοίκηση και γάμο. Να πάει παρακάτω η σχέση τους κι εφόσον πληροί όλα τα κριτήρια, να εξελιχθεί. Τι πιο φυσιολογικό, θα πει κανείς, σε μία ιστορία που όλα βαίνουν καλώς;
Εκείνος, όμως, είχε μόλις ξεκινήσει ένα καινούριο επαγγελματικό εγχείρημα, στο οποίο, εκτός από τα χρήματα που είχε επενδύσει, είχε επενδύσει και μεγάλο κομμάτι του χρόνου του. Είναι αρκετά δύσκολο να ξεκινήσεις κάτι δικό σου, πόσο μάλλον σε μία τέτοια περίοδο, κι η επιχείρηση του Νίκου δεν απέδιδε τα αναμενόμενα. Πολύ πίεση, άγχος και καθόλου διάθεση γι’ όλα τα υπόλοιπα.
Προκειμένου να μπορέσει να ισοσταθμίσει τα έξοδα, έμενε ακόμα στο πατρικό του και στην παρούσα φάση δεν υπήρχε η δυνατότητα να νοικιάσουν ένα σπίτι με την κοπέλα του. Η παγίδα του να «συγκατοικείς» με τους γονείς σου, είναι ότι τους αφήνεις τα περιθώρια να επεμβαίνουν στη ζωή σου κι ίσως, ακόμα, και να επηρεάζουν τις αποφάσεις σου.
Κάπως έτσι κι ο Νίκος άκουγε από τη μητέρα του, ότι δεν κάνει αρκετά για τη δουλειά του, ότι είναι σπάταλος και δεν υπολογίζει τα χρήματα. Θεωρούσε, ότι η κοπέλα του λειτουργούσε ως ανασταλτικός παράγοντας στην εξέλιξη της ζωής του γιου της, χωρίς, όμως να ‘ ναι έτσι στην πραγματικότητα.
Εκείνος, αδύναμος ν’ ανταποκριθεί σ’ όλα αυτά και να διατηρήσει μία ισορροπία ανάμεσα στην οικογένειά του και τη σχέση του κι εκείνη να βλέπει ότι ο άντρας που είχε δίπλα της δεν μπορούσε να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων. Ίσως, καμιά φορά η αγάπη, από μόνη της να μην είναι αρκετή.
Όταν επιτέλους, ο Νίκος κατάφερε να αντιδράσει και να μιλήσει στη μητέρα του, να της εξηγήσει γιατί η κοπέλα αυτή είναι η γυναίκα της ζωής του, πόσο καλά είναι μαζί, πως σκέφτεται να της ζητήσει να παντρευτούν, εκείνη κατάλαβε, του έδωσε την ευχή της, να μη σταθεί εμπόδιο στην ευτυχία των παιδιών.
Η ζωή είναι αστεία, όμως, μερικές φορές κι ίσως της αρέσει να μας ειρωνεύεται κιόλας.
Η κοπέλα του ζήτησε να χωρίσουν. Όσο κι αν ο Νίκος της εξήγησε, την παρακάλεσε, προσπάθησε να την μεταπείσει, εκείνη παρέμεινε ανένδοτη στην αρχική της απόφαση. Τι θα άλλαζε τώρα; Τι θα ήταν διαφορετικό; Ο χρόνος μπορεί να είναι σχετικός, ωστόσο στέκει αδυσώπητος όταν επαναλαμβάνουμε τα ίδια λάθη.
Έτσι τουλάχιστον, το έβλεπε εκείνη. Πως δεν υπάρχει χρόνος να διαθέσει σε κάτι που πίστευε ότι δεν πρόκειται να αλλάξει. Επέλεξε να φύγει μακριά του. Μακριά από μία κατάσταση που της φάνταζε αρρωστημένη, όπως χαρακτηριστικά του είπε.
Κι εκείνος κάνοντας τον απολογισμό του, έχοντας χάσει τη «γυναίκα της ζωής του», αντιλαμβάνεται κι αναγνωρίζει τα λάθη του. Πονάει, επειδή την αγαπάει ακόμα. Καμιά φορά σκέφτεται να την προσεγγίσει ξανά. Δεν αντέχει στη σκέψη ότι μπορεί και να τη χάσει για πάντα. Ίσως και να ‘χει χάσει ολοκληρωτικά τη μάχη της διεκδίκησης, αλλά αρνείται πεισματικά να το πιστέψει.
Η ζωή συνεχίζεται και μερικές φορές βρίσκει τον τρόπο να ενώσει ξανά δύο ανθρώπους, εάν είναι όντως γραφτό να είναι μαζί. Ανοίγει δίαυλους επικοινωνίας. Κι αν ο Νίκος πιστεύει ότι πρέπει να την διεκδικήσει, ας το κάνει. Ας της αποδείξει πως τ’ όσα λέει, μπορούν να γίνουν πράξεις. Καμιά φορά, ίσως και ν’ αξίζει να δώσεις μια δεύτερη ευκαιρία.
Κι αν ήταν δειλός ή απλά άτυχος, αυτό θα το κρίνει ο χρόνος κι η ιστορία.
Επιμέλεια Κειμένου Νατάσας Χατζηαντωνίου: Πωλίνα Πανέρη
Ήταν η ιστορία του Νίκου για τη στήλη Your Stories Realoaded. Στείλε κι εσύ τη δική σου ιστορία εδώ!
Συντάκτης: Νατάσα Χατζηαντωνίου
