Υπάρχουν ημέρες σε αυτή τη ζωή, που είναι συνεννοημένες με τις ομορφότερες στιγμές της ζωής σου. Την ημέρα που θα γνωριστείτε. Περιμένατε καιρό ο ένας τον άλλο, υπομένοντας τις συνθήκες και τα καιρικά, τις αγωνίες και το χειμώνα, ώσπου να έρθει η άνοιξη και να ανθίσουν ο έρωτας κι οι αλλαγές.
Κι εκεί που όλα τα παίρνει ο άνεμος, που όλα θαρρείς πως τα έχεις χάσει κι αδειάζεις απ’ το κουτί και την τελευταία ελπίδα που έχει απομείνει, τότε έρχεται. Περίμενε καιρό και πάντα θα περιμένει. Θα περιμένει να είσαι έτοιμος ή έτοιμη να το δεις. Να δώσεις απλώς σημασία στη στιγμή, την αδιάφορη και τη συνηθισμένη μέσα στις πάντα ίδιες ημέρες.
Κι η Άννα περίμενε. Πως κάποια στιγμή θα της χαρίσουν αυτό το τριαντάφυλλο ή εκείνο το χαμόγελο που της χάρισε. Εκείνος την κοιτούσε και της χαμογελούσε έντονα. Η Άννα ανταπέδωσε στο βλέμμα του. Της μίλησε, τότε στην αποβάθρα του σταθμού του Συντάγματος, λίγο πριν έρθει ο συρμός για το αεροδρόμιο. Λίγο πριν φύγουν όλοι κι όλα χαθούν κι αδειάσουν. 28 Ιανουαρίου. Μέχρι εκείνη τη στιγμή, ακριβώς πριν από δύο χρόνια, αυτή ήταν μια αδιάφορη ημέρα. Κανονική και συνηθισμένη.
Η Άννα δεν ακούει τίποτε. Μόνο παρατηρεί τώρα όσα βλέπει στο μετρό. Μετρημένα συναισθήματα και μονάχα η Adele ηχεί στα ακουστικά της με το When we were young. Παρατηρεί τον κόσμο και χάνεται στις σκέψεις του. Μήπως δει κάτι. Μήπως βρει ή μήπως καταλάβει. Και την παρατηρούν κι εκείνοι, που κρατά ένα τριαντάφυλλο στο χέρι. Ίσως νομίσουν πως κάποιο αγόρι της το χάρισε, σκέφτεται κι οι σκέψεις της χαμογελούν. Ποτέ δεν της χάρισαν τριαντάφυλλο, αν και πάντα ήθελε ένα. Ούτε το πήρε για τη γιορτή κάποιας φίλης, μα για τη μαμά της. Στο νοσοκομείο. Να της το χαρίσει και να της δώσει δύναμη.
Γρήγορες ζωές, γρήγορα συναισθήματα, που χάνονται σε κάθε στάση του μετρό. Οι άνθρωποι αλλάζουν τώρα. Όψη, μορφή και χαρακτήρα. Το κρύο διαπερνάει το κορμί της κι η Adele έχει παγώσει το χρόνο. Όχι, το τριαντάφυλλο δεν της το χάρισε κανείς, σκέφτεται ξανά κι οι ματιές όλων σβήνουν.
Ανθοστολίζει το τριαντάφυλλο δίπλα στη μαμά της. «Όλα θα πάνε καλά», της λέει παλεύοντας να κρατήσει τον κόμπο που ανεβοκατεβαίνει στο λαιμό της. «Ήθελα να σου φέρω πορτοκαλί τριαντάφυλλο, αλλά δεν είχαν». Η μαμά της, της σφίγγει το χέρι και την κοιτάζει χαμογελώντας. Θέλει να γυρίσει σπίτι, μα δεν το επιτρέπουν οι γιατροί.
Στο τέλος του επισκεπτηρίου, η Άννα θέλει να φωνάξει. Θέλει να αφήσει τα δάκρυα να κυλήσουν και να αλαφρύνουν τη μοναξιά και τον πόνο. Όμως, σωπαίνει. Της λέει πως την αγαπάει και φεύγει. Κι επιστρέφει στο μετρό, χωρίς να την παρατηρεί κανείς τώρα. Τώρα δεν κρατά τριαντάφυλλο. Τώρα είναι ένα με το πλήθος.
Το κινητό τρεμοπαίζει στα χέρια της κι η Adele ρυθμισμένη να παίζει διαρκώς στο ίδιο κομμάτι υπενθυμίζουν στην Άννα τις ίδιες καταστάσεις και το ίδιο κενό κι ίσως θα της το θυμίζουν για πάντα, όσο περιμένει ακόμη το δικό του μήνυμα.
Ένα μήνυμα του θα ήταν αρκετό για να της φτιάξει τη διάθεση. Για να χαμογελάσει. Για να την αλλάξει. Πέρασαν δέκα μήνες από τότε που έφυγε κι η Άννα περιμένει. Περιμένει ακόμα. Μα ο χρόνος περνά γρήγορα απ’ τους συρμούς του μετρό και τις στάσεις, που γεμίζουν κι αδειάζουν ανθρώπους με συναισθήματα και προοπτική. Ίσως εκείνοι ξέρουν το δρόμο τους. Ίσως κι όχι.
Και ξαφνικά το τραγούδι αλλάζει από μόνο του. Οι σκέψεις της αποσυντονίζονται κι η κανονικότητα των ρυθμών αλλάζει. Η Άννα θυμάται την πρωτοχρονιά. Θυμάται ένα ποτό κι έναν χορό, όταν το μεγάφωνο προειδοποιεί για τον επόμενο σταθμό. «Επόμενη στάση Σύνταγμα. Next station Syntagma.» διαβάζει στη μικρή οθόνη του συρμού. Και ξεκλειδώνοντας το κινητό πέφτει στην ημερομηνία και για πρώτη φορά σκαλώνει μέσα στην ημέρα. Αυτή η ημερομηνία δεν ήταν ποτέ η ίδια.
28 Ιανουαρίου. Εκείνος να την κοιτά και να της χαμογελά έντονα. Εκείνη να ανταποδίδει στο βλέμμα του. Τότε κάνει ένα βήμα κι έρχεται μπροστά της. Της μιλάει. Εκεί, στην αποβάθρα του σταθμού του Συντάγματος, λίγο πριν έρθει ο συρμός για το αεροδρόμιο. Λίγο πριν όλα κι όλοι χαθούν. Λίγο πριν όλοι φύγουν. Εκείνος την κοιτούσε και της χαμογελούσε έντονα. 28 Ιανουαρίου. Μέχρι εκείνη τη στιγμή, ακριβώς πριν από δύο χρόνια, αυτή ήταν μία αδιάφορη ημέρα. Κανονική και συνηθισμένη.
Επιμέλεια Κειμένου Μανώλη Βαμβουνάκη: Πωλίνα Πανέρη
Ήταν η ιστορία της Άννας για τη στήλη Your Stories Realoaded. Στείλε κι εσύ τη δική σου ιστορία εδώ!
Συντάκτης: Μανώλης Βαμβουνάκης
