Η ιστορία της goldy που απόψε θα πάρει ζωή μέσα από αυτές τις γραμμές, αποτελεί μια απόδειξη για το ότι τα απωθημένα ζούνε πάντα βαθιά μέσα μας κι ας νομίζουμε κάποτε ότι έχουν πεθάνει. Δεν πεθαίνουν, απλώς τα θάβουμε. Ζωντανά.
Πηγαίνοντας πίσω περίπου 11 χρόνια, το 2004, συναντάμε έναν μεγάλο έρωτα με πρωταγωνίστρια την ίδια κι εκείνον που έμελλε να αποτελέσει το δικό της απωθημένο αργότερα. Ήταν τρελή για πάρτη του και όλα όσα ένιωθε γι’ αυτόν ήταν πρωτόγνωρα και ανεπανάληπτα.
Μόνο που σε κάθε παραμύθι υπάρχει κι ένας «κακός δράκος» ο οποίος πάντα προσπαθεί μαινόμενος να χαλάσει το ποθητό happy end. Ο «πρίγκιπας» στη συγκεκριμένη περίπτωση, λοιπόν, ήταν δεσμευμένος. Και αυτό αποτέλεσε τον δικό της «δράκο».
Η αναμονή την κούρασε. Οι υποσχέσεις που δε γίνονταν πράξη, το μοίρασμα των συναισθημάτων, οι μισές τους ώρες, τα κλεμμένα βράδια τους, τα λόγια που παρέμεναν υποθετικά, όλα έμοιαζαν να λειτουργούν εναντίον τους. Τα νεύρα της έσπασαν, οι αντοχές της διαλύθηκαν και όσο ήθελε αυτόν τον άνθρωπο στη ζωή της, άλλο τόσο της φώναζε μια αντιπαθητική φωνή μέσα της πως έπρεπε πια να προχωρήσει. Πως έπρεπε να πάει παρακάτω για τον ίδιο της τον εαυτό, που κόντευε πια να χάσει μένοντας παγιδευμένη μέσα σε μια δίνη γοητευτικών μα φρούδων ελπίδων.
Δεν είναι πως την κορόιδευε, όχι. Την ήθελε. Και απ’ ό,τι φαίνεται την ήθελε πολύ. Πριν βιαστούμε να ρωτήσουμε όμως το αυτονόητο -γιατί δεν τόλμησε, δηλαδή, να τα γκρεμίσει όλα για πάρτη της- ας θυμηθούμε πόσες φορές κατέκλυσαν εμάς οι φόβοι, οι δισταγμοί και οι ενοχές απέναντι σε μια απόφαση. Συναισθήματα, με λίγα λόγια, που τελικά κατάφεραν να μας κρατήσουν πίσω κάνοντάς μας αργότερα να μετανιώνουμε πικρά που δειλιάσαμε. Δεν τον δικαιολογώ. Απλώς αιτιολογώ.
Έτσι, κουρασμένη από το αδιέξοδο που τη βασάνιζε καιρό, πήρε την απόφαση και το τελείωσε. Μόνο που μέσα της αυτή η τελεία δεν μπήκε ποτέ στην πραγματικότητα. Η μορφή του ήταν εκεί πάντα, πιασμένη χέρι χέρι με κάτι αποσιωπητικά που πρόδιδαν ένα ποθητό μελλοντικό «συνεχίζεται…».
Βέβαια και η ζωή συνεχίζεται επίσης, όπως λένε. Δε μας ρωτάει. Απλώς κυλάει καλώς ή κακώς κι εμείς καλούμαστε να την προλάβουμε ακόμη κι αν δηλώνουμε ακόμη ερωτευμένοι με το παρελθόν μας.
Η πρωταγωνίστρια της ιστορίας μας βρήκε ένα καλό παιδί και παντρεύτηκε. Παντρεύτηκε θέλοντας να ξεκολλήσει από τα φαντάσματα και να ζήσει όμορφα τη δική της ζωή. Όμορφα, ναι. Αλλά όχι ερωτευμένη, όχι παθιασμένη, όχι έντονα. Απλώς φαινομενικά ήρεμη και βολεμένη.
Ποιος να την κατηγορήσει γι’ αυτό όταν κάθε δρόμος προς τον παλιό αληθινό της έρωτα ήταν πλέον κλειστός; Ποιος να κατηγορήσει κάποιον που δε θέλησε να παραμείνει πάνω από συντρίμμια κλαίγοντας τη μοίρα του;
Και κάπου εδώ, στο σήμερα, η ζωή γελάει μαζί της. Ιανουάριος 2015. Ένα αίτημα φιλίας στο facebook κι ένα πρόσωπο καθόλου αλλοιωμένο από τον χρόνο, πιο όμορφο από ποτέ. Εκείνος. Δε χρειάζεται να κρύψουμε το γεγονός ότι όχι απλώς χάρηκε, αλλά θύμισε 15χρονο κοριτσάκι που ερωτεύτηκε για πρώτη φορά. Παντρεμένη θα πει κάποιος. Απωθημένος έρωτας θα αντιτάξω εγώ και κάπου εκεί η λογική δίνει την μπάλα στο συναίσθημα, τόσο απλά, τόσο μελοδραματικά μα τόσο αληθινά.
Έχοντας ως δικλείδα ασφαλείας την απόσταση, μιας και το παλιό της αμόρε είχε φύγει εκτός πόλης την ίδια χρονιά που η ίδια παντρεύτηκε, όπως έμαθε δύο χρόνια μετά τον γάμο της, τον δέχτηκε και ξεκίνησαν να μιλάνε.
Ένα εξάμηνο κράτησε η ιντερνετική τους επαφή. Μέχρι που της ανακοίνωσε πως ήθελε να πάει να την βρει. Να τη δει, να μιλήσουν επιτέλους κι από κοντά. Και πήγε.
Το πρώτο μυστικό ραντεβού τους όπως είναι φυσικό τη γύρισε 11 χρόνια πίσω. Σαν να ήταν η πρώτη τους φορά, όπως τότε, το ίδιο καρδιοχτύπι, η ίδια λαχτάρα, το ίδιο πάθος όμως όλα σε πολλαπλάσια ένταση και σοβαρότητα. Πριν προλάβει να πει πολλά πράγματα ο άσωτος πρίγκιπας του δικού της παραμυθιού την άρπαξε και της έδωσε το πιο μαγικό φιλί του κόσμου, όπως λέει η ίδια.
Ακολούθησε μια πέρα από κάθε προσδοκία ερωτική εξομολόγηση εκ μέρους του όπου παραδέχτηκε πως όλα αυτά τα χρόνια δεν μπόρεσε να αισθανθεί για καμία άλλη όλα όσα τον έκανε να νιώθει εκείνη. Της ζήτησε να τα παρατήσει όλα ώστε να μπορέσουν επιτέλους να είναι μαζί και να παντρευτούν.
Βέβαια τώρα θα μου πείτε, πώς της ζητάει να κάνει κάτι που εκείνος δεν τόλμησε να κάνει 11 χρόνια πριν;
Για το τέλος ας μου επιτραπεί να χρησιμοποιήσω αυτούσια τα λόγια της φίλης μας που μου έστειλε την προσωπική της ιστορία, γιατί κανείς δε θα μπορούσε να αποτυπώσει καλύτερα από την ίδια όσα αισθάνεται:
«Τι κάνω τώρα; Τα παρατάω όλα και φεύγω; Μετά από 9 χρόνια γάμου; Ενός γάμου στον οποίο δεν έχω κάτι να καταλογίσω ώστε να τον διαλύσω. Παρατάω δουλειά, τα πάντα και φεύγω με τον έρωτα της ζωής μου; Ή κάθομαι στην ήσυχη και τακτοποιημένη αλλά κενή από έρωτα ζωούλα μου; Ιδού η απορία.
Ό,τι και αν κάνω το πόρισμα είναι το εξής: ο έρωτας ποτέ δε θάβεται. Απλά κάνεις ότι δεν τον βλέπεις και αν του δοθεί η ευκαιρία ξαναεμφανίζεται μπροστά σου και τότε σε κάνει ό,τι θέλει γιατί είναι πιο δυνατός και πιο μεγάλος. Είναι τα απωθημένα της ζωής που ή τα ζεις ή σε κάνουν δυστυχισμένη αν δεν τα ζήσεις.»
Αυτή είναι η ιστορία της goldy, αυτό είναι το δικό της δίλημμα και σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό πολλοί από εμάς ίσως και να ταυτίστηκαν σε κάποια σημεία της. Τα απωθημένα χτυπούν αδιακρίτως πόρτες και παράθυρα και δε χαμπαριάζουν μπροστά σε τίποτε εξάλλου.
Άπαξ και σε τρικλοποδιάσουν εκεί που νομίζεις ότι περπατάς στα σίγουρα, χάνεις τη γη κάτω από τα πόδια σου και μόνο εσύ μπορείς να βοηθήσεις τον εαυτό σου να ορθοποδήσει.
Μόλις τα καταφέρεις θα είσαι έτοιμος να διαλέξεις τον δρόμο που πραγματικά θέλεις ν’ ακολουθήσεις τελικά.
Αυτή ήταν η ιστορία της Goldy για τη στήλη Your Stories Reloaded. Στείλε τη δική σου εδώ.
Συντάκτης: Έλλη Πράντζου
