Ήταν μια συνηθισμένη, πολυάσχολη μέρα του καλοκαιριού, όπως όλες οι άλλες, σε ένα τουριστικό νησί. Ώσπου μέσα στο πλήθος εμφανίζεται αυτός. Χωρίς να ξέρει τότε ποιος είναι, ή έστω ποιος ήταν γραφτό να είναι για εκείνη, παγώνει, στέκεται να τον χαζεύει από μακριά, ανάμεσα στο κόσμο που πηγαινοέρχεται μπροστά της. Και τότε γυρίζει και την αντικρίζει. Αυτός είναι ο Νίκος. Κι αυτή εδώ είναι μια ιστορία απ’ αυτές που σου αλλάζουν τη ζωή. Απ’ αυτές που χρειάζεται μόνο ένα βλέμμα για να καταλάβεις ότι ο άνθρωπος απέναντί σου, μόνο τυχαίος δεν είναι.
Αυτός γύρω στα 30, εκείνη μια δεκαετία μικρότερή του. Επιβλητικός μέσα στο χώρο, ένα άτομο που σίγουρα θα κοιτούσες. Είχε τον αέρα του player, του womanizer. Την κοιτούσε μα ποτέ δεν της μίλησε. Τα μάτια έκαναν όλες τις συστάσεις, όλες τις συζητήσεις που χρειάζονταν να γίνουν. Κι αυτή από μεριάς της δεν ήταν το κορίτσι που κάθεται στα αυγά της, ήταν το κορίτσι που έβλεπε πρόκληση κι ορμούσε.
Κάθε μέρα, για ένα ολόκληρο καλοκαίρι στον ίδιο χώρο. Δούλευαν μαζί. Κι όμως είχαν αποφύγει κάθε επαφή. Κάθε μέρα κοιτάζονταν, όμως ποτέ δεν μιλούσαν. Κάθε μέρα όταν τον έβλεπε, αναρωτιόταν αν είναι δυνατόν αυτό να το νιώθει μόνο αυτή. Όλη αυτή η ένταση είναι δυνατόν να κατακλύζει μόνο αυτή; Όλη μέρα ο Νίκος στριφογυρνούσε μέσα στο μυαλό της.
Τι κι αν δεν το παραδεχόταν μη θέλοντας να δώσει διάσταση στο θέμα, τι κι αν δε το συζητούσε με τις φίλες της γιατί δεν της είχε δώσει ξεκάθαρα το δικαίωμα, αυτή γύριζε σπίτι, κάπνιζε στο μπαλκόνι της και σκεφτόταν το βλέμμα του. «Θα τον πιάσω να του μιλήσω» σκεφτόταν, κι πετούσε αποφασιστικά το τσιγάρο, με φόντο τη θάλασσα.
«Τρέχει κάτι και με κοιτάς;» τον ρώτησε την επόμενη μέρα, μόνο και μόνο για να λάβει μια διστακτική απάντηση απ’ αυτόν. «Εγώ σε κοιτάω επειδή με κοιτάς εσύ» είπε κι έφυγε μουρμουρίζοντας.
Νόμιζε πως είχε παρεξηγήσει τα πράγματα. Αποφάσισε να μην ασχοληθεί άλλο. Στο κάτω-κάτω αν δε του άρεσε, δεν υπήρχε κάτι που μπορούσε να κάνει γι’ αυτό. Όσο κι αν είχε γελαστεί. Γιατί έτσι ακριβώς ένιωθε, χτυπιόταν κι έλεγε πως δεν μπορεί να είναι τόσο αφελής. Αυτή κάτι τέτοια τα παίζει στα δάχτυλα.
Ένα χρόνο μετά, εκεί που δεν είχε ασχοληθεί με το όνομα Νίκος όλους αυτούς τους μήνες, λίγο πριν αρχίσει το καλοκαίρι, και μαζί μ’ αυτό η θερινή σεζόν για την οποία και αυτή αλλά και αυτός είχαν εξασφαλίσει πάλι την περσινή εργασία τους, έρχεται ένα add στο facebook απ’ αυτόν. Κι αυτό ήταν αρκετό. Ήταν όλα όσα της υποσχόταν μπροστά στα μάτια της. Ήταν όλα θα ζούσανε μαζί στο εξής.
Η σχέση τους ήταν περίεργη. Θύμιζε απ’ αυτές τις οποίες θέλεις να διαβάζεις, αυτές για τις οποίες οι άνθρωποι μιλούν και ζηλεύουν, αλλά συγχρόνως είχε και κάτι απ’ αυτές που θέλεις να ξεχάσεις. Εκείνος διατυμπάνιζε ότι δεν μπορεί να νιώσει. Έβλεπε σιγά-σιγά στο πρόσωπο της να παίρνουν μορφή όσα αρνιόταν. Όσα φοβόταν. Κι εκεί ακριβώς ήταν το πρόβλημα. Μπήκε στη ζωή του και του τα έφερε όλα βόλτα, τα έκανε άνω κάτω. Τρομοκρατήθηκε στην ιδέα ότι ίσως κάποιος άλλος να του ορίζει τη ζωή από δω και πέρα, ότι θα του άλλαζε όσα πίστευε.
Γι’ αυτόν ο έρωτας ήταν κάτι αναλώσιμο. Για την ακρίβεια, γι’ αυτόν δεν ήταν καν έρωτας. Δεν τολμούσε ούτε καν να ακουμπήσει αυτή τη λέξη. Αντίθετα πίστευε στην έλξη και στο σεξ. Κι όταν περνούσε, πήγαινε στην επόμενη. Ή με πολλές παράλληλα. Μόνο που σ’ αυτή, χωρίς να το αποφασίσει, χωρίς να το επιλέξει, στάθηκε. Δεν μπορούσε πλέον να επιβληθεί στα αισθήματα του. Την ήθελε. Μέχρι εκεί πήγαινε, μέχρι εκεί τολμούσε να πει. Του άρεσε, την ήθελε. Τίποτα παραπάνω. Αν τον ρωτούσε κανείς αν νιώθει κάτι, θα το αρνιόταν, δεν ένιωθε αυτός, είχε χάσει αυτή την ικανότητα σε παρελθοντικές ιστορίες, έλεγε.
Εκείνης της αρέσει να κρατάει μέσα της την πρώτη φορά που βρέθηκαν. Αν αυτή η βραδιά είχε τόση μεγάλη σημασία γι’ αυτήν ήταν επειδή της είπε τρία πράγματα γι’ αυτόν. Της τα τόνισε, αργά και ξεκάθαρα, ώστε να μην υπάρξουν παρεξηγήσεις και, ακόμη χειρότερα, προσδοκίες από μεριάς της: Δεν κοιμάται ποτέ στο ίδιο κρεβάτι μαζί με κάποια άλλη, δεν μπορεί να είναι πιστός και δεν ερωτεύεται.
Από εκείνη την μέρα, συναντιόντουσαν στα ρεπό του, κάθε μέρα στον ίδιο χώρο εργασίας, γνωστοί-άγνωστοι χωρίς να μιλάνε και να πλησιάζονται, αλλά με τις ματιές τους να κάνουν όλη τη δουλειά γι’ αυτούς. Δεν έβγαιναν μαζί, μόνο βρίσκονταν χωρίς δεσμεύσεις, για σεξ.
Και κάπου εδώ φυσικά τα πράγματα αλλάζουν. Μετά από 2 μήνες, ζουν σαν ζευγάρι. O Νίκος παρά τα όσα έλεγε αποκοιμήθηκε σπίτι της και ξύπνησε μαζί της, έβλεπαν ταινίες, μαγείρευαν, έμενε κι αυτή σπίτι του. Tα πράγματα ήταν διαφορετικά.
Η συνειδητοποίηση φυσικά ήρθε με καθυστέρηση. Με το πιο αρχαίο μέσο, τη ζήλια. Άθελά της μεν, αλλά έκανε το θαύμα της. Έχοντας βγει ο ίδιος με παρέα, την πέτυχε να έχει βγει για ποτό με έναν άλλο συνεργάτη τους απ’ τη δουλειά. Δεν κοιμήθηκε εκείνο το βράδυ. Δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί τον πείραξε τόσο. Είχαν να μιλήσουν μέρες μετά απ’ αυτό, γιατί δεν ήξερε τι έπρεπε να της πει. Κι όμως, όταν τελικά βρέθηκαν, της τα είπε όλα. Με το δικό του τρόπο. Ήταν η πρώτη φορά που της έκανε έρωτα, όχι σεξ. Και μέσα σ’ αυτή την τροπή των πραγμάτων, αυτός θα έφευγε για την Αθήνα. Τη γύρισε σπίτι χωρίς να μιλήσουν σε όλη τη διαδρομή της επιστροφής.
Ένα μήνυμά του ήταν αρκετό για να δώσει τη συνέχεια. Όπως τότε με το add. Ένα μήνυμά του, που έγραφε «Σε θέλω, γιατί είσαι εσύ, όπως είσαι» την έκανε να τα βροντήξει όλα και να πάει στην Αθήνα. Πέρασαν ολόκληρο το Σαββατοκύριακο αγκαλιά, στο σπίτι του, και καθώς άνοιξε την πόρτα να φύγει, γύρισε και του φώναξε πως τον αγαπάει. Αυτός άνοιξε την πόρτα, και της φώναξε πως δεν έπρεπε να το πει αυτό έτσι και να φύγει. Μόνο που δεν την πρόλαβε.
Κι αυτή τώρα, περιμένει τις συνέπειες. Δεν την νοιάζουν οι ταμπέλες, δεν την νοιάζει το να βάλει τη «σχέση» τους σε μια κατηγορία, της αρκεί η κάθε στιγμή μαζί του.
Της αρκούν τα τρία πράγματα που, αν μη τι άλλο, γνωρίζει ήδη: Ο Νίκος τελικά κοιμήθηκε μαζί της, της έμεινε πιστός και την ερωτεύτηκε. Αναίρεσε όσα πίστευε, ακόμη κι αν εξακολουθεί να το αγνοεί.
Επιμέλεια Κειμένου Σοφίας Γαρμπή: Σοφία Καλπαζίδου
Συντάκτης: Σοφία Γαρμπή
