Τολμάς;

H ιστορία αυτή είναι της συνονόματης Σοφίας και είναι μια ιστορία που κατά την ταπεινή μου άποψη πρέπει να αφισοκολληθεί, να γίνει πανό ή τουλάχιστον κορνίζα και να τη διηγούνται μέρα παρά μέρα με ντουντούκα στους δρόμους όλης της Ελλάδας. Έτσι, για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νεότεροι.

Η Σοφία λοιπόν, έχει μια σχέση εννέα χρόνων. Σχέση σταθερή, με άνθρωπο που ξέρει ότι δεν πρόκειται να την αφήσει ποτέ, ολίγον τι ανιαρή και δεδομένη. Ξέρεις, από εκείνες τις σχέσεις που η αγάπη μπορεί να υπάρχει, αλλά δεν είναι αρκετή όταν η σπίθα έχει χαθεί. Από εκείνες τις σχέσεις που οι μέρες βαρεμάρας είναι πολύ περισσότερες από τις ημέρες χαράς και έρωτα.

Και τότε, έτσι ξαφνικά που λέει και ο φίλος Αντώνης, μπήκε στη ζωή της εκείνος. Ιούλιο τον γνώρισε στον εργασιακό της χώρο, από τον Αύγουστο άρχισαν να μηνυματίζονται και ξεκίνησε το νταλαβέρι με συνοπτικές διαδικασίες.

Και η Σοφία μας βρέθηκε να ζει για περίπου τρεις μήνες διπλή ζωή. Είχε χωριστεί στα δυο και η ίδια και αμφιταλαντευόταν, ρισκάροντας κάθε μέρα ν’ αποκαλυφθούν όλα και να τους χάσει και τους δυο. Έπρεπε να κάνει επιτέλους μια επιλογή. Συμβιβασμός ή κίνδυνος; Ιδού η απορία.

Την έκανε λοιπόν τη ριμάδα την επιλογή, και με χαρά σας ανακοινώνω πως υπάρχουν άνθρωποι ακόμη και σήμερα που δεν επιλέγουν το σταθερό και δεδομένο. Που τα ρισκάρουν όλα για όλα και δε φοβούνται να πέσουν με τα μούτρα στο καινούριο που τους έφερε η ζωή. Που ξέρουν ν’ αναγνωρίζουν τον μεγάλο έρωτα και μόλις αυτός έρθει τον αρπάζουν απ’ τα μαλλιά και δεν τον αφήνουν να πάει πουθενά. Κάνουν το αυτοκίνητο ντουλάπα και τρώνε τα χιλιόμετρα με το κουτάλι μοιράζοντας τη ζωή τους σε δυο πόλεις. Άνθρωποι σαν τη Σοφία.

Τη Σοφία που δε φοβήθηκε τα εννέα χρόνια διαφοράς με το νέο της σύντροφο, ούτε και το διαζύγιο που έχει αυτός στο ενεργητικό του. Γιατί μήπως εκείνος νοιάστηκε για τη δική της μακροχρόνια σχέση; Αυτό εννοούμε όταν λέμε ότι ο έρωτας δε χαμπαριάζει από τίποτα. Δεν έχει όρια και στεγανά, δεν έχει περιορισμούς και δεύτερες σκέψεις. Έρχεται και τα διαλύει όλα.

Φυσικά και δεν ξέρει πώς θα τους βγει, αν αυτή είναι η απορία σου. Δεν ξέρει αν θα είναι μαζί τα επόμενα χρόνια ή αν θα χωρίσουν αύριο. Και δεν τη νοιάζει κιόλας όπως την έκοψα, γιατί μαζί του η κάθε στιγμή είναι διαφορετική, το κάθε βράδυ είναι αλλιώτικο και η καρδιά της χτυπάει για πρώτη φορά σε ρυθμούς σάμπα. Γιατί για πρώτη φορά η πιθανότητα να κάνει παιδιά δεν την ανατριχιάζει. Είναι από αυτούς τους λίγους που έμαθαν τι θα πει «ζω το τώρα» με τον ωραιότερο τρόπο.

Ίσως σου φαίνεται πως πλέκω το εγκώμιο της Σοφίας και μάλλον έχεις δίκιο. Το θέμα είναι πως δεν μπορώ να είμαι αντικειμενική γιατί κι εγώ ακριβώς το ίδιο θα έκανα. Υπάρχει κι ένας αδικημένος θα μου πεις, ο σύντροφος των εννέα χρόνων που ήταν εκεί στα εύκολα και τα δύσκολα και τελικά έμεινε ξεκρέμαστος. Καλύτερα, θα σου απαντήσω. Γιατί για να μην ήταν αυτός ο άντρας της ζωής της, δεν ήταν κι εκείνη η γυναίκα της ζωής του.

Άσε που προφανώς ήξερε κι εκείνος πως έχουν βαλτώσει, αλλά διάλεξε να συμβιβαστεί μ’ αυτό. Τους έρωτες τους συμβιβασμένους δεν τους μπορώ γιατί δεν είναι έρωτες. Τα έχει πει και η Κεχαγιά πριν από μένα.

Κλείνοντας, θα σου πω ότι η Σοφία ζει αυτήν την τρέλα οκτώ μήνες τώρα και αστειεύονται συχνά με το σύντροφό της για το ποιος θα φροντίζει ποιον όταν γεράσουν. Βέβαια, μπορεί στα λόγια να κάνουν χαβαλέ, αλλά ξέρουμε όλοι πως οι ματιές δεν αστειεύονται.

Και οι δικές τους ματιές φωνάζουν από μακριά αυτό το πολυπόθητο «για πάντα».

Ήταν η ιστορία της Σοφίας για τη στήλη Your Stories Reloaded. Στείλτε και τη δική σας εδώ.