Μου πες πως χωρίζουμε. Με τη δικαιολογία ότι η σχέση μας δεν τραβάει άλλο πια. Ότι βαρέθηκες, κουράστηκες, ο έρωτας σου τελείωσε και δεν έχεις τίποτα άλλο να δώσεις.
Δε με προετοίμασες καν, πέταξες βόμβα χωρίς εγώ να έχω καταλάβει κάτι νωρίτερα, να είμαι στην κατάλληλη ψυχολογική κατάσταση, να το περιμένω. Μήπως εγώ δεν ήθελα να δω ότι σιγά σιγά κρατούσες τις απαραίτητες αποστάσεις ασφαλείας; Δικαιολογίες όσα μου ‘πες, δεν τόλμησες να με κοιτάξεις κατάματα και να μου πεις την αλήθεια. Νόμιζες πως έτσι ο χωρισμός μας θα ‘ταν πιο ανώδυνος, πως δε θα πληγωνόμουν αρκετά.
Κι έμεινα μόνος, εγώ και τα αναπάντητα γιατί μου, σαν ένα παζλ που δεν μπορείς να ξεμπερδέψεις τα κομμάτια του για να βγάλεις μια άκρη. Έψαξα μέσα μου, πήρα την ευθύνη πάνω μου, έγινα ενοχικός. Σίγουρα κάπου θα έφταιγα εγώ, κάτι δε θα ‘χα κάνει καλά για να νιώθεις έτσι. Κάτι θα σου έλειπε όσο ήμασταν μαζί, κάτι που εγώ ή δεν είχα να σου προσφέρω ή δεν είχα μάθει πώς.
Σενάρια επιστημονικής φαντασίας στο μυαλό μου, σκέψεις και πιθανά ενδεχόμενα. Μόνο που εσύ δεν είχες το θάρρος να ‘ρθεις μπροστά μου, να με κοιτάξεις κατάματα και να μου πεις «υπάρχει άλλος». Έτσι χωρίς εξηγήσεις, χωρίς πολλά πολλά. Δεν ήθελα να μάθω πού τον βρήκες ή αν κοιμήθηκες ήδη μαζί του, πόσο καιρό βγαίνετε, αν τον θες παραπάνω από μένα ή τι έχει να σου προσφέρει που δεν το ‘χω εγώ.
Δεν ήθελα να μπω σε σύγκριση μαζί του, να μετρήσω τα υπέρ και τα κατά μας, να κρίνω την επιλογή σου ή να προσπαθήσω να σε πείσω να διαλέξεις εμένα. Ήθελα μόνο να μου πεις ότι υπάρχει άλλος. Εκεί θα σε παραδεχόμουν. Και, πίστεψέ με, δε θα με είχες πληγώσει περισσότερο από ότι τώρα.
Δε θα είχα αναλογιστεί γιατί αυτός και όχι εγώ, πώς σε κέρδισε και σε πήρε από μένα. Θα ήξερα ότι φταίω κι εγώ, γιατί για να αφήσαμε χώρο για τρίτο πρόσωπο, μάλλον δεν είχαμε οχυρώσει τη σχέση μας αρκετά καλά, μάλλον υπήρχε κενό και χάσμα ανάμεσά μας, αρκετά μεγάλο, ώστε να χωρέσει ένας ολόκληρος άνθρωπος και τα συναισθήματά σου γι’ αυτόν.
Μπροστά στις τόσες δικαιολογίες και σε όσα τριγυρίζουν στο κεφάλι μου, θα είχα μάθει έστω ότι απλώς διάλεξες κάποιον άλλο. Ξέρω πως είμαι καλός, αλλά όχι ο καλύτερος. Δοτικός, αλλά όχι και χαλί να με πατήσεις. Εκδηλωτικός και εσωστρεφής παράλληλα.
Δε θα με πείραζε να μου λεγες κατάμουτρα, κατάματα, ότι εκείνος είχε κάτι που δεν το είχα εγώ, άνθρωποι είμαστε, δεν μπορούμε να είμαστε καρμπόν μεταξύ μας, ούτε και να αλλάξουμε για να μοιάξουμε σε κάποιον άλλο.
Ήθελα όμως να το ξέρω. Να μη νιώθω πως είμαι εγώ ο ανεπαρκής, πως τα δεδομένα στη σχέση μας ξαφνικά άλλαξαν και πως ίσως εγώ σε παραμέλησα, σε ξεχνούσα, δεν ήμουν αρκετά τρυφερός ή γλυκός μαζί σου. Ήθελα να ξέρω ότι από την πρώτη μέχρι την τελευταία μας στιγμή «εγώ» ήμουν ο ίδιος «εγώ» που γνώρισες. Απλώς δε σου έφτανε πια, δεν έψαχνες αυτό που είχες, υπήρχε κάτι ικανό να σε δελεάσει περισσότερο.
Το μόνο που ήθελα να ξέρω είναι ότι υπάρχει αυτός ο άλλος. Γιατί δε μου το είπες;
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
