Γράφει η Στ.
Θέλω να υπάρχεις στη ζωή μου με έναν τρόπο. Όχι από ανάγκη. Από επιθυμία. Κι ο μόνος τρόπος που βρήκα είναι να σου γράφω. 244 μέρες. Tόσες έχω να δω τα μάτια σου. Να χωθώ στην αγκαλιά σου. Να σε μυρίσω και να σ’ αγγίξω. 244 μέρες. Να γευτώ τα χείλη σου, ακόμα παραπάνω. Είδες που τελικά μπορούμε να ζούμε ο ένας χωρίς τον άλλον;
Πόσο πολύ διαψεύσαμε κι οι δύο τους εαυτούς μας τελικά! Αυτά τα «δεν μπορώ χωρίς εσένα», τα «ποτέ» και τα «για πάντα» δεν είναι για να τα ξεστομίζουμε, τελικά. Τουλάχιστον όχι εμείς οι δύο. Θέλει γερά κότσια για να τηρήσεις το «ποτέ δε θα σ’ αφήσω» και θάρρος περίσσιο για να κρατήσεις το «για πάντα μαζί». Εμείς τίποτα απ’ αυτά δεν είχαμε. Μόνο το «εγώ» μας για κορόνα.
Τα βράδια δυσκολεύομαι να κοιμηθώ. Πνίγομαι μες στη φουρτούνα των συναισθημάτων μου. Κάθε φορά που κλείνω τα μάτια η φωνή σου, το βλέμμα σου, το γέλιο σου, ξυπνάνε μέσα μου και με ρημάζουν. 244 μέρες μετά. Κοιμάμαι στη μεριά σου, αγκαλιά με το μαξιλάρι σου.
Δεν ξεγελιέμαι, όμως. Θα συνεχίσουν να αυξάνονται οι μέρες, το ξέρω. Κι ούτε ελπίζω να σταματήσουν. Το μόνο που ελπίζω είναι να χάσω κάποτε το μέτρημα. Να μη με αφορούν αριθμοί κι ημερομηνίες. Κι αν έχεις προχωρήσει, εμένα δεν μπορείς να με ξεγελάσεις. Τον εαυτό σου μπορείς. Εμένα όχι. Πάντα θα κερδίζει αυτό που είχαμε.
Κι αν εγώ παλεύω ακόμα να μπαλώσω τις τρύπες μέσα μου, στο τέλος να ξέρεις θα τα καταφέρω. Χρειάζομαι μόνο λίγο παραπάνω χρόνο από εσένα. Ξέρεις δεν είναι μόνο μία. Τη ράβουμε, τελειώσαμε και πάμε παρακάτω. Είναι τόσες πολλές που η καρδιά μου έχασε το σχήμα της. Σου είπα, χρειάζομαι μόνο λίγο χρόνο παραπάνω.
Έχω δουλειά να κάνω. Δεν ήσουν κύκλος για να κλείσει. Με ακανόνιστο σχήμα έμοιαζες. Με πολλές γωνίες. Άλλοτε αμβλείες που χωρούσε μέσα κάθε μου τρέλα κι άλλοτε οξείες που δε χωρούσα ούτε για να ανασάνω.
Όμως, κόντρα σε όλες τις αστοχίες της τωρινής κατασκευής μου, απ’ τις οπές μπαίνει φως. Μπαίνει και σκόνη. Μπαίνουν και μυρωδιές. Μπαίνουν και ήχοι. Τίποτα όμως που να θυμίζει εσένα. Και θα ‘θελα, να σου πω την αλήθεια. Θα ήθελα, όλα αυτά να ήσουν εσύ. Θα το ‘θελα πολύ. Να γέμιζα τα κενά από εσένα. Δικά σου είναι άλλωστε.
Μην πιστέψεις στιγμή πως η ζωή μου δεν είναι γεμάτη από ανθρώπους και στιγμές. Είναι που πάντα αφήνω χώρο για εσένα. Έτσι, τιμής ένεκεν που λένε.
244. Και ψιθυρίζω το όνομά σου. Ολόκληρο αλφάβητο μα πέντε μόνο γράμματα μου φτάνουν. Γεμίζω τα κενά με λέξεις, που ελπίζω κάποτε να διαβάσεις. Κι έτσι έχω κάτι από εσένα. Μόνο αυτό μου έχει απομείνει να κάνω.
