Γράφει η Μαρία Η.
Είχα πει πως δε θα ξαναγράψω για εσένα. Κοίτα όμως που η ανάγκη μου πάλι εδώ με έφερε. Σε σκέφτομαι ακόμα. Και όσο ο καιρός περνάει, αντί όλο αυτό να καταλαγιάζει, όλο και πιο πολύ φουντώνει. Με σημάδεψες. Εμένα, που η αναισθησία μου και η αδιαφορία μου με χαρακτήριζε, με έκανες να με λυπάμαι που τώρα είμαι στα πατώματα και έχω μια άδεια αγκαλιά και ένα άδειο κρεβάτι.
Όσο σκέφτομαι πως πλέον είσαι άλλου, πως άλλη σε κρατάει, τόσο πιο πολύ τρελαίνομαι. Είναι αβάσταχτος ο πόνος μου. Μπήκα τόσο βαθιά στον ψυχισμό σου που τώρα αρνούμαι να πιστέψω πως το κομμάτι μου το μοιράζεται ένας άλλος άνθρωπος. Το μόνο που με παρηγορεί είναι πως όταν σε κρυφοκοιτάζω, σε βλέπω επιτέλους να χαμογελάς και να είσαι καλά. Και αφού δεν μπόρεσα εγώ να το καταφέρω, τις βγάζω της άλλης το καπέλο που το πέτυχε.
Είχαμε κάτι τόσο δυνατό που δεν πιστεύω πως κάτι παρόμοιο θα ξαναγεννηθεί ποτέ μέσα μου για άλλον. Είναι μια φλόγα που μπορεί να αναζωπυρωθεί μόνο από τα δικά σου χείλη και από τίποτα και κανέναν άλλον. Ευτυχώς, υπάρχεις ακόμα στα όνειρά μου και εκεί σε βλέπω όπως θέλω εγώ. Δικό μου, μοναδικό μου. Κάνω εικόνα ό,τι δεν προλάβαμε, ό,τι χαλάσαμε, ό,τι δεν προλάβαμε να τελειώσουμε. Και γαμώτο ξυπνάω κάθε φορά με την ατελείωτη επιθυμία όλα αυτά να ολοκληρωθούν στην πραγματικότητα.
Δύσκολο πράγμα το μαζί, αλλά τελικά το χώρια είναι ακόμα πιο δύσκολο. Ειδικά όταν το περνάς μόνη και η αναπόληση δεν είναι κοινή. Το ότι ξέρω πως πια δεν σε νοιάζει καν αν είμαι καλά έστω, με πληγώνει όσο τίποτα άλλο. Το ξέρω, έχω κάνει πολλά, αλλά πως γίνεται να μην νοιάζεσαι για κάποιον που θα πέθαινε για σένα και που έχετε μοιραστεί τόσα; Είμαι από τους τύπους που πιστεύουν στα απομεινάρια αγάπης μετά τον χωρισμό. Το λάθος μου είναι πως από αυτά τα υπολείμματα γεννιέται πάλι μια απατηλή ελπίδα. Και αυτή η ελπίδα είναι που μου ψιθυρίζει να κάνω υπομονή γιατί θα γυρίσεις πάλι.
Δυστυχώς όμως, ξέρω καλά ότι όλα αυτά είναι όνειρα που θα μείνουν μισά και ανεκπλήρωτα. Όπως το να μέναμε μαζί, το να πηγαίναμε εκείνο το ταξίδι που λέγαμε, το να κοιμηθούμε ένα ολόκληρο βράδυ αγκαλιά μέχρι οι παλάμες σου και ο ήλιος να χαιδέψουν το μάγουλό μου. Έφυγες και άφησες πίσω σου τόσα ανεκπλήρωτα πράγματα που πλέον έχουν γίνει απωθημένο. Και δε θέλω όλα αυτά να τα εκπληρώσω με κάποιο άλλο πρόσωπο. Ξέρω πως δε θα είναι το ίδιο.
Βγαίνω όλα αυτά τα ανούσια ραντεβού μπας και μπορέσω να πάω ένα βήμα μπροστά, αλλά κάθε φορά νιώθω πως ετοιμάζομαι για σένα, βγαίνω για να σε πετύχω, βάζω το πιο όμορφο χαμόγελό μου για σένα, σκουπίζω τα δάκρυά μου πάλι για σένα.
Αλλά εσύ έφυγες και ζεις πια τη δική σου ζωή. Εγώ όμως μένω εδώ και παραμυθιάζομαι πως ζούμε παρέα. Και κάπως έτσι χάνω τις μέρες και τις νύχτες μου, ψάχνοντας το τέλειο για να πάω παρακάτω. Αλλά όλο καταλήγω πως το δικό σου ατελές ήταν για μένα το τέλειο που ακόμα και τώρα αναζητώ.
Όταν γυρίσεις θα σε περιμένω εδώ που με άφησες. Βήμα δεν έχω κάνει. Αλλά μην αργήσεις σε παρακαλώ, η ζωή προχωράει και αν μείνω λίγο ακόμη στάσιμη δεν ξέρω που θα ξημερώσω.
Επιμέλεια Κειμένου Μαρίας Η.: Ιωάννα Κακούρη
