Μοναδικό μου πλάσμα, μου έλειψες. Συνήθως δε σου δίνω λεπτομέρειες για μένα, όμως απόψε θέλω να στα πω, γιατί σου γράφω με περισσότερη αγάπη από κάθε άλλη φορά.
Είμαι στο νησί μου, ξαπλωμένη στην κούνια της αυλής και κοιτάζω το φεγγάρι. Ίσως παραέγινα γλυκανάλατη μόλις τώρα, αλλά έτσι είναι. Εδώ που με βρίσκεις απόψε, έρχονται στο μυαλό μου αμέτρητες αναμνήσεις από αυτό το νησί. Πέρασα πολλά εδώ, στιγμές αγάπης και θυμού. Όμορφα και δύσκολα. Όμως κάθε φορά που επιστρέφω σ’ αυτό το μέρος νιώθω περίεργα.
Όσο μεγαλώνουμε, νοσταλγούμε στιγμές που ζήσαμε, ανθρώπους που αγαπήσαμε και μέρη που μας άγγιξαν για πάντα. Ξέρω πως έχεις κι εσύ ένα τέτοιο μέρος. Ο τόπος σου. Εκεί που τρέχεις όταν θέλεις να ξεφύγεις. Εκεί που αναπνέεις πραγματικά.
Γνωρίζω πως την τελευταία φορά που βρέθηκες εκεί δεν ήσουν τόσο ήρεμος όσο είχες φανταστεί. Πήρες μαζί σου τα άγχη, τους φόβους και τις κρίσεις πανικού σου. Τα έβαλες στη βαλίτσα σου, τα έκρυψες κάτω από τα σαπούνια και νόμιζες πως θα έμεναν εκεί. Και πέρασε η πρώτη μέρα, πέρασε η δεύτερη και αργά και σταθερά σου έκαναν συντροφιά όλες τις μέρες της ξεκούρασής σου. Έφτασε η τελευταία μέρα, για την ακρίβεια η τελευταία νύχτα, και κατάλαβες πως όχι μόνο δεν ξεκουράστηκες, αλλά οι φόβοι σου σε κυνήγησαν και σε κέρδισαν. Ήθελες να μην πας στο μπαρ που σε κάλεσαν τα φιλαράκια, μην και πάθεις κρίση πανικού, να μην αγχωθείς που θα συναντήσεις την παλιοπαρέα, να μην περάσεις απ’ το παλιό σας στέκι κι άλλα πολλά. Ξέρεις εσύ.
Μη στεναχωριέσαι, δεν πειράζει! Αλήθεια δεν πειράζει, ψυχή μου. Όλα για κάποιο λόγο γίνονται. Ίσως αυτό σε έκανε να καταλάβεις πως ο τόπος που τόσο αγαπάς είναι ο ίδιος, μα άλλαξες εσύ. Σε άλλαξαν αυτά που πέρασες και ήρθε ο καιρός να έρθεις αντιμέτωπος μαζί τους. Να μάθεις να τα βάζεις στη θέση τους όταν χρειάζεται. Πάρε τον χρόνο σου, πάρε μια βαθιά αναπνοή και μαζί τους το βαπόρι/τρένο/αεροπλάνο και τρέχα στον τόπο σου.
Αν δε σε πρόλαβα και έχεις ήδη επιστρέψει στη δουλειά σου, σου εύχομαι να ξαναπάς σύντομα εκεί που αγαπάς και οι φόβοι σου να έχουν απομακρυνθεί μια για πάντα. Αν όμως βρίσκεσαι ακόμα εκεί, αν διαβάζεις αυτό το κείμενο από τη δική σου κούνια, να θυμάσαι ότι κοιτάς το ίδιο φεγγάρι με μένα. Κοίταξε το και σκέψου όσα σου είπα.
Αύριο το πρωί που θα σηκωθείς ψάξε στη βαλίτσα σου. Θα έχεις ήδη βάλει τα σαπούνια στο μπάνιο και δε θα υπάρχει τίποτα κάτω από αυτά. Είναι μονάχα ο δράκος του μυαλού σου. Σκότωσε τον, στ’ αλήθεια αυτή τη φορά και όσες μέρες σου έμειναν να ξεκουραστείς, κάν’ τες μια μεγάλη ανάσα. Κι ας είναι αυτή η νέα σου αρχή!
Καλή επιστροφή καλό μου. Να είσαι ήρεμος. Να έχεις υγεία. Και να μη φοβάσαι. Στο τέλος όλα θα πάνε καλά!
Σου γράφω απο την Τήνο, με πολλή πολλή αγάπη.
