Γράφει η Μαρίνα
Θυμάμαι αμυδρά πια κάποιες λέξεις δικές σου που τις έκανα δικές μου όσο ήμασταν μαζί. Τις αγάπησα τόσο που τις διεκδικώ ακόμη στο μυαλό μου προσπαθώντας να κρατηθώ από αυτές κι ας φεύγεις. Ξέρω πως θα τις πάρεις μαζί σου φεύγοντας. Δε θα τις ξανακούσω, από τα δικά σου χείλη τουλάχιστον. «Πάει η παρτίδα, μικρή» μου είπες σε μια διαφωνία μας.
Θυμάμαι αμυδρά πώς μου έλεγες τα «σ’ αγαπώ». Δεν μπορώ να πω με σιγουριά πως θυμάμαι το ηχόχρωμα της φωνής σου όταν μου το έλεγες. «Πάνε ξέφτισαν και τα σ’ αγαπώ μας» σου είπα σε μια ακόμη διαφωνία μας. Κι η αλήθεια είναι αυτή, ολοφάνερη μπροστά μας. Ξέφτισαν τα ρημάδια. Μήπως μου τα έλεγες τόσο χαμηλόφωνα ώστε να μη θυμάμαι τον τρόπο; Ή μήπως μου τα έλεγες με ένταση αλλά αραιά και πού; Κάνω τεράστια προσπάθεια να τα φέρω στο μυαλό μου αλλά μάταια. Στο ορκίζομαι όμως πως το προσπάθησα πολύ. Τα ήθελα αυτά τα «σε αγαπώ» για παραπάνω στη ζωή μου αλλά βλέπεις η ένταση της φωνής σου δεν ήταν τέτοια ώστε να μου τα υπενθυμίζει. Μόνος σου τα άφησες να το σκάσουν από τα χείλη σου. Λιποτάκτες ανεπιστρεπτί τα «σε αγαπώ» σου.
Θυμάμαι αμυδρά τον ήχο από το χαμόγελό σου. Σε εκλιπαρούσα να γελάς πιο συχνά στις στιγμές μας. Πόσο όμορφος ήσουν όταν το έκανες. Να ήξερες μόνο πόσο το προσπάθησα κι αυτό. Μια μόνιμη σκιά στο βλέμμα σου που ερχόταν και σκέπαζε τα πάντα, ακόμη και τα όμορφα, όχι μόνο τα άσχημα. Και σου φαινόμουν ελαφρόμυαλη που στο ζητούσα. Σου φαινόμουν χαζή που πάλευα να στο αλλάξω. Μέχρι που έφυγε και το παραμικρό χαμόγελο που είχε απομείνει, μα μαζί πήρε και το δικό μου. «Μαζί το έσκασαν τα χαμόγελα από τα χείλη μας αγάπη μου» μου είπες σε μια ακόμη διαφωνία μας προσπαθώντας να μου ρίξεις μερίδιο ευθύνης. «Τουλάχιστον εκείνα το έσκασαν μαζί», σκέφτηκα.
Θυμάμαι αμυδρά τον τρόπο που έλεγες το όνομά μου. Πόσο καιρό έχω να το ακούσω! Ξέβαφε κι αυτό με τον καιρό βλέπεις. Στην αρχή το στόλιζες με ένα «μου» δίπλα. Με διεκδικούσες και μου άρεσε. Μετά σκέτο και έπειτα μηδαμινό, ανύπαρκτο. Πού και πού έκανε την εμφάνισή του σε καμία διαφωνία αλλά τότε δεν υπήρχε κανένα «μου» δίπλα για να το στολίσει. Κι αν υπήρχε θα ήταν χάριν ειρωνείας και επιδεκτικότητας. Έτσι για να κάνουμε επίδειξη του ποιος θα αποκαλέσει περισσότερες φορές τον άλλον με το όνομά του δείχνοντας ποιος έχει το πάνω χέρι. «Σου μιλάω και δε με ακούς» μου είπες σε μια ακόμη διαφωνία μας. Κι όμως τα άκουγα όλα κι ας μην με έλεγες πια με το όνομά μου.
Θυμάμαι επίσης αμυδρά τα «σε θέλω» ή τα «σε έχω ανάγκη». Νομίζω πως μπορεί να τα άκουσα ελάχιστες φορές. Ήταν μάλλον εγωιστικό για σένα να λες στον άλλον πόσο μεγάλη ανάγκη τον έχεις. Νομίζω πως δε μου τα είπες τόσες φορές ώστε να μπορέσουν να γίνουν ανάμνηση. Βλέπεις πόσο φταις σε αυτό; Τώρα που φεύγεις πώς θα τα ανακαλώ αφού δε μου τα χάρισες όσες φορές τα χρειάστηκα; « Στα έδειχνα μέσα από πράξεις» μου είπες σε μια ακόμη διαφωνία μας. «Το εκτιμώ πραγματικά αλλά δε θα ήταν πολυτέλεια και να τα ακούω πού και πού», σκέφτηκα και πάλι.
Ξέρεις όμως κάτι; Θυμάμαι τα πάντα έστω και αμυδρά. Κι εδώ είναι η διαφορά μας. Φρόντισες να τα ξεχάσεις πολύ νωρίτερα. Τίποτε στη σχέση μας δε στα θύμιζε πια. Τα θυμάμαι όμως όλα εγώ και για τους δυο μας. Κρατιέμαι με νύχια και με δόντια από όλες αυτές τις λέξεις σου. Αυτές που αγάπησα. Μέσα από εσένα που επίσης αγάπησα. Και τώρα στέκομαι μπροστά σου και τις διεκδικώ σαν λάφυρα μιας μάχης που τόλμησα να ολοκληρώσω με αποχώρηση και όχι με υποταγή. Μου τις αρνείσαι και πάλι. Ακόμη και τώρα που όλα τελείωσαν. Είναι ο δικός σου τρόπος εκδίκησης γιατί στη χάρισα τη μάχη. Τα παράτησα. Κουράστηκα. Βλέπεις στις μάχες πάνε με εφόδια κι εγώ ξέμεινα. Ανεφοδιασμός δε θα υπήρχε και το γνώριζα.
Αμυδρά θυμάμαι τη στιγμή που σου είπα το «τελειώσαμε» μάλλον από άμυνα γιατί δε θέλω να το θυμάμαι. Κι είναι μια λέξη που δε φανταζόμουν ποτέ πως θα σου πω. Είναι μια λέξη που δεν την ήθελα στο λεξιλόγιό μου. Φώλιασε στο μυαλό μου κι αυτή, στοίχειωσε και το δικό σου πια. «Τα πάντα είναι δράση κι αντίδραση μικρή» μου είπες στη τελευταία μας διαφωνία. Κι έκλεισε η αυλαία με εμένα να θυμάμαι αμυδρά τον εαυτό μου να προσπαθεί να αντιδράσει μετά τη δική σου φράση.
Οι λέξεις έχουν ρόλους. Άλλες κομπάρσοι κι άλλες πρωταγωνιστές. Στο δικό σου μυαλό έπεσαν οι τίτλοι τέλους από νωρίς. Ετοιμάζεσαι για αποφώνηση. Στο δικό μου μυαλό ακόμη κάνουμε πρόβα. Θα αργήσουμε να τελειώσουμε.. θυμάμαι αμυδρά βλέπεις.
