Γράφει η Εύη.
Νιώθω πως εθίστηκα σε σένα σαν να είσαι ναρκωτικό. Σαν να είσαι ένας δαίμονας που όσο και να κυνηγώ μέσα μου δε θα μπορέσω ποτέ να τον νικήσω. Είναι σαν να τρέχω μακριά από σένα και σε κάθε γωνιά του μυαλού μου να σε συναντάω ξανά. Μα ξέρω πως όλο αυτό το κυνηγητό θα με εξαντλήσει. Και πια το μόνο που αποζητώ είναι η μοναξιά μου.
Σαν να είμαι κλεισμένη σε μπουντρούμια με μόνη συντροφιά τη μιζέρια. Αυτό νιώθω ξανά και ξανά. Γιατί ο έρωτας είναι το μόνο ναρκωτικό που μου δίνει ζωή. Κι εσύ σαν βδέλλα μου ρουφάς αχόρταγα κάθε στιγμή που με αναγεννά. Είναι σαν να μην μπορώ να αναπνεύσω μακριά από σένα, μακριά από κάθε στιγμή που εμείς γινόμασταν ένα.
Κι αυτή η δύναμη που σου έδωσα απ’ την πρώτη στιγμή που σε είδα, ήταν μάλλον αυτή η υποταγή που νιώθεις μπροστά σε κάποιον που αγαπάς πολύ. Μα, αλήθεια, νιώθω πια πως είναι πολύ αργά για φύγω από μας. Κι όσο περνά ο καιρός εγώ θα μένω δεμένη κοντά σου.
Εθελοτυφλώ και μέσα στα σκοτάδια το μόνο που επιλέγω να βλέπω είναι η δική σου μορφή. Κι αν εσύ είσαι μακριά νιώθω σαν να μην μπορώ να πάρω ανάσα. Σαν να είμαι σε ένα δωμάτιο χωρίς οξυγόνο, χωρίς φως. Και σε ψάχνω καθώς πνίγομαι για να αναπνεύσω.
Είναι σαν να μην μπορώ να σκεφτώ κάτι και να λείπεις εσύ ή οι στιγμές μας απ’ το μυαλό μου. Σαν να έχεις γίνει σκιά του εαυτού μου. Κι εγώ να νιώθω συνεχώς πως είμαι μια άλλη. Ένα κομμάτι που δεν ήξερε να ζει πριν από μας.
Είμαι χαμένη σ’ όλο αυτό. Σαν να ενδίδω σιγά-σιγά. Σαν να αποδέχομαι πως μου ‘χεις γίνει πια απαραίτητος. Και νιώθω σαν ένα ερημωμένο σπίτι με σένα να ‘σαι το φάντασμα που με στοιχειώνει. Κι όλα αυτά που σκέφτομαι απόψε και σου γράφω είναι όλες οι σκέψεις που τριγυρνάνε συνέχεια στο μυαλό μου και διαρκώς αναβάλλω. Ξέρω πως αν δε σ’ αφήσω τώρα, δε θα μπορέσω να το κάνω ποτέ. Μα πώς να αφήσω πίσω μου όλα αυτά.
Και κάθε που λέω να φύγω, να βρω τον εαυτό μου, να μην ενδώσω σ’ αυτό τον εθισμό που κοντεύει πια να με ορίσει, το μυαλό μου φωνάζει πως σε χρειάζεται. Ακόμη λίγο. Μόνο για λίγο. Και μετά θα σ’ αφήσω προτού καώ. Λίγο πριν καταλήξουν όλα μη αναστρέψιμα. Μπορώ να τα καταφέρω, σκέφτομαι. Ας ζήσουμε ακόμη, μοναχά για λίγο, αυτό το άπιαστο που παλεύουμε να χτίσουμε.
Έτσι είναι ο έρωτας. Αυτός που σε τρελαίνει στην απουσία αυτού που ζητάς απεγνωσμένα. Αυτού που τα μισά τα κάνει σωστά και λάθη πληρότητα. Κι εγώ; Όσο κι αν προσπαθήσω, όσο κι αν φοβάμαι, ξέρω πως είναι πια αργά. Γιατί πια έχω εθιστεί σε εσένα. Κι όσο κι αν τρέχω από όλους τους φόβους μου, δε θα μπορέσω ποτέ να φύγω μακριά από σένα.
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
