Αν δε σ' αρέσει κάτι άλλαξέ το

Γράφει η Μελίνα A.

Θα ήθελα να σας πάω λίγο πίσω, έναν χρόνο συγκεκριμένα, στη χρονιά της περίφημης τρίτης λυκείου. Μια χρονιά επίπονη, καταπιεστική, κουραστική, αλλά και ταυτόχρονα το εφαλτήριο μιας καινούργιας ενήλικης ζωής. Εκείνη τη χρονιά, λοιπόν, χαμένη μέσα στους τρόπους ανάπτυξης παραγράφου, τους αορίστους β’ και τον εκσυγχρονισμό του Τρικούπη ένιωθα ένα τεράστιο κενό, το οποίο μέρα με τη μέρα έκλεβε ένα κομμάτι του εαυτού μου.

Αγνοώντας, λοιπόν, αυτό το κενό όσο μπορούσα, έλεγα στον εαυτό μου να κάνει κουράγιο λίγους ακόμα μήνες μέχρι την έναρξη της περιβόητης εκείνης φοιτητικής ζωής. Προσπαθούσα να πείσω τον απαρηγόρητο εαυτό μου πως τα καλύτερα έρχονται, υπομονή. Πίστευα πως με το που θα παρέδιδα την κόλλα και του τελευταίου μαθήματος, το κενό θα εξαφανιζόταν δια μαγείας. Πράγματι, στις 14 Ιουνίου ένιωθα πιο ζωντανή από ποτέ, ένιωθα πως μου ανοιγόταν ένας τελείως καινούργιος και συναρπαστικός κόσμος, έτοιμος να τον ανακαλύψω.

Η αλήθεια είναι πως αυτή η ευφορία με συνόδεψε και για τους επόμενους καλοκαιρινούς μήνες, αφού διαπίστωσα και μόνη μου την περιβόητη φράση πως «το καλοκαίρι της τρίτης λυκείου θα είναι το καλύτερο της ζωής σου», ώσπου τη θέση της θάλασσας και της μπίρας πήραν οι ατελείωτες ουρές στα ΚΕΠ κι οι πρωινοί καφέδες.

Και να ‘μαστε τώρα έναν χρόνο μετά, φοιτήτρια 1ου έτους με όλα τα καλά που περιλαμβάνει αυτή η ιδιότητα, όπως ατελείωτα ξενύχτια, καφέδες, ελεύθερος χρόνος, αμάξι κι άλλα τέτοια «προνόμια» που ο κάθε ενθουσιώδης  πρωτοετής φοιτητής θεωρεί σημαντικά. Κι όμως, το κενό εξακολουθεί να βρίσκει τρόπους να κάνει αισθητή την παρουσία του. Τότε τι γίνεται;

Έτσι, λοιπόν, άρχισα να παρατηρώ τον εαυτό μου σε διάφορες φάσεις και να καταγράφω εκείνες τις στιγμές, τα λεπτά, τις ώρες ή ακόμη και τους μήνες που το κενό δεν υπήρχε ούτε καν σαν σκέψη, που ήμουν πραγματικά χαρούμενη. Ξεχώρισα μέρη, ανθρώπους, γέλια, γεύσεις, μουσικές, χόμπι, που έκαναν το κενό να μοιάζει μια μακρινή και θολή ανάμνηση και τότε κατάλαβα…

Το κενό εμφανίζεται εκεί που εσύ ο ίδιος του το επιτρέπεις, τροφοδοτείται από ανιαρές και μουντές μέρες. Τροφοδοτείται από εκείνες τις συνήθειες που εσύ υιοθέτησες στη ζωή σου νομίζοντας πως έτσι θα ήσουν πραγματικά χαρούμενος κι ολοκληρωμένος. Τροφοδοτείται από εκείνη τη σχολή που διάλεξες στα τυφλά, απλά και μόνο επειδή σου έκανε «κλικ» το όνομα ή απλώς επειδή έπιασες τη βάση της, αλλά τελικά αποδείχθηκε βαρετή και τελείως έξω απ’ τα νερά σου. Απ’ τη δουλειά που βιάστηκες να βρεις επειδή θεώρησες πως θα ήταν ωραίο να είσαι οικονομικά ανεξάρτητος για πρώτη φορά κι απλώς συμβιβάστηκες ως σερβιτόρος. Τροφοδοτείται επίσης από εκείνους τους ανθρώπους που εσύ ονόμασες καλώς ή κακώς «δικούς» σου, οι οποίοι όμως σε αφήνουν να χάνεις τον εαυτό σου μέσα στο κενό αδιαφορώντας για την ευτυχία σου, κάτι που δυστυχώς εσύ δεν καταλαβαίνεις ή κάνεις πως δεν καταλαβαίνεις ακριβώς επειδή θεώρησες πως οι δικοί σου άνθρωποι δε θα έκαναν ποτέ κάτι τέτοιο -κι όμως…

Αν όλα όσα εσύ έχεις επιλέξει να κάνεις στη ζωή σου δε σε κάνουν χαρούμενο και σε αφήνουν συνεχώς ανικανοποίητο, τότε ποιος ο λόγος να συνεχίσεις να τα κάνεις; Το ίδιο και με τους ανθρώπους σου, αν όλοι όσοι βρίσκονται στη ζωή σου τώρα δεν έχουν προτεραιότητα την ευτυχία σου, αν δε σε εκτιμάνε και –το σημαντικότερο– αν δε σε κάνουν να γελάς, ποιος ο λόγος να έχουν μια θέση στην καθημερινότητά σου;

Αν δε σ’ αρέσει κάτι, άλλαξέ το, δεν είναι καιροί για συμβιβασμούς. Δε γίνεται να συμβιβαζόμαστε με μια μέτρια ζωή, μέτριο να πίνεις μόνο τον καφέ σου. Η ευτυχία δεν είναι εγωίστρια, δε θέλει πολλά, μόνο με μερικούς φίλους κι αληθινά χαμόγελα είναι ευχαριστημένη.

Και δεν είναι απαραίτητο να αφαιρέσεις κάτι απ’ τη ζωή σου για να καλωσορίσεις κάτι ή κάποιον άλλον, μπορεί απλώς να χρειάζεται να την εμπλουτίσεις με λίγες ακόμα πινελιές για να έρθει στα μέτρα σου. Μικρές πινελιές, μην τρομάζεις, αφού είπαμε η ευτυχία αρκείται στην έξοδο της παρέας στο αγαπημένο σας μαγαζί, στο λατρεμένο εκείνο φαγητό της γιαγιάς, ακόμα και σε εκείνο το κυριακάτικο σινεμά με τη μαμά σου.

Είδες; Η αλλαγή δεν είναι πάντοτε άσχημηm αρκεί να βρεις εκείνα τα πρόσωπα, τις ασχολίες, τα στέκια  που θα την κάνουν να αξίζει κι όταν γίνει αυτό, να είσαι σίγουρος πως το κενό που ξέρω ότι βασανίζει και σένα, θα φοβηθεί τόσο πολύ απ’ το λαμπερό σου χαμόγελο που δε θα τολμήσει να ξαναπλησιάσει.

Και σε διαβεβαιώνω πως οι πραγματικά δικοί μας άνθρωποι θα καταλάβουν πότε το κενό μας απειλεί και δε θα μας αφήσουν να χαθούμε σε αυτό. Όσοι δεν το έκαναν δεν ήταν πραγματικά δικοί μας. Ας διαλέξουμε σωστά!