Γράφει η Χ.
Λοιπόν, ακόμη είμαι εδώ. Παρ’ όλα τα χτυπήματα, σαν βράχος μετά από πυρηνική έκρηξη, μόνος του ανάμεσα στα αποκαΐδια. Κι είμαι εδώ και σου φωνάζω να με σώσεις -κι ας ξέρω πως κατάλαβες πως δε σου είμαι αναγκαία πια.
Μπορείς να με αφήσεις πίσω σου, αλλά πριν φύγεις, σώσε με από μένα. Γιατί δε θυμάμαι πια πώς είναι να ζεις και να νιώθεις. Έχει περάσει καιρός που ξέχασα πώς είναι αυτό το συναίσθημα. Έχω ξεχάσει πώς είναι να ανήκεις κάπου. Πώς είναι να περιμένει κάποιος να σε δει ή να σε σκεφτεί ανάμεσα στις αδιάφορες μέρες που περνούν. Να νοιαστεί αν έφαγες, αν σε θύμωσε κανείς και ψάχνεις σύμμαχο.
Θέλω να μείνεις γιατί αυτή τη φορά ξέρω πως δε θα φύγω εγώ ξανά. Δε θα τινάξω στον αέρα υποσχέσεις και στιγμές. Έχω κουραστεί να σε απογοητεύω κάθε που πας να πιστέψεις σε μένα. Κι, αλήθεια, θέλω να είσαι εκεί σε όλες τις στιγμές που θα έρθουν και σε θέλω όταν τα χρόνια θα περνούν και θα γκριζάρουν τα μαλλιά μας. Γιατί δε σκεφτόμουν πριν όπως σκέφτομαι τώρα. Και ξέρεις εγώ δεν μπορούσα να δω αυτά που τώρα είναι όλα μπροστά στα μάτια μου.
Ήθελα να σου πω πως καμιά φορά οι επιθυμίες μας μπαίνουν σε πελώρια κλουβιά και φυλακές. Και το μέσα μας χτυπά αυτά τα κάγκελα με μανία φωνάζοντας να βγει έξω. Και δεν υπάρχουν πάντα κλειδιά και ξέρω πως προσπάθησες να τα σπάσεις για να βγω. Σου είπα να φύγεις γιατί δεν μπορούσα να σε βλέπω απ’ έξω να περιμένεις. Και στη φυλακή αυτή η σιωπή ήταν η μόνη συντροφιά που είχα. Ίσως να ξέρω όπως κι εσύ πως όλα θα πάνε καλά μέχρι το επόμενο χτύπημα. Αλλά θέλω να ξέρεις πως και να ‘ρθει δε θα υπάρξει ξανά κλουβί για να με κλείσει. Γιατί σιχάθηκα.
Πέρασα το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου προσπαθώντας να νιώσω αυτές τις ανάσες ελευθερίας που ζητούσα απεγνωσμένα απ’ τη ρουτίνα της καθημερινής μας ζωής. Ξέρεις, δεν μπορούσες να μάθεις κάποιον να πετά όταν δεν είχε φτερά. Κι ας μου φόρεσες στην πλάτη δικά σου κι ας μου κράταγες τα χέρια σε κάθε απόπειρα να πετάξω. Αλλά γι’ αυτό σε ήθελα κοντά μου. Γιατί είχες το ίδιο πείσμα με μένα.
Ξέρεις, σε θέλω απλά εδώ. Με όποια μορφή κι αν διαλέξεις να ‘ρθεις, έλα και μείνε. Και μη μ’ αφήσεις ποτέ ξανά. Άσε με απλά να σε ζαλίζω με τις σκέψεις μου και να με κατσαδιάζεις κάθε φορά που δε βγάζουν νόημα. Άσε με απλά να γελώ σαν παιδί κάθε που κάνω αυτές τις χαζομάρες που μόνο εσύ μπορούσες να δεις ξεκάθαρα.
Άσε με απλά να γίνει μια φορά το δικό μου και να έρθεις χωρίς πολλά λόγια. Χωρίς να σου δώσω υποσχέσεις για τα λάθη που έκανα. Ξέρεις. Σ’ αυτή τη ζωή τα λάθη είναι κομμάτι μας και ξέρω τώρα πια πως αν θα ‘ρθεις δε θα σε ξαναφήσω να φύγεις.
Έλα απλά, σιωπηλά, όπως εσύ θες. Κι ας έρθει πάλι το τέλος του κόσμου, μείνε. Γιατί κανείς δε με ξέρει και δεν άφησα να με μάθει όσο εσύ. Κι αν λείπεις εσύ, λείπουν όλα.
Γύρνα· τους σιχάθηκα εδώ. Μου λείπεις.
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
