Γράφει ο Α.
Κενή ζωή. Ένα σώμα που πλάγιασε με κάθε λογής σύντροφο για να καλύψει τις ανασφάλειές του και να πάρει την ικανοποίηση που τόσο πολύ αναζητούσε. Είχα μπει στην τρίτη, πλέον, δεκαετία της ζωής μου και όλα γύρω μου ήταν μάταια. Ένας κόσμος χωρίς τη σπίθα του χολιγουντιανού παθιασμένου έρωτα, ήταν σαν μια μεγάλη μαύρη τρύπα που τραβούσε από μέσα μου κάθε αγνό στοιχείο της ύπαρξής μου.
Οι μέρες ήταν ανιαρές. Στη δουλειά δεν υπήρχε ενδιαφέρον. Η προσωπική μου ζωή δεν είχε νόημα. Η μοναδική σανίδα σωτηρίας μου, ήταν δυο καλοί φίλοι. Ένας στην πόλη που ζούσα και το άλλο μου εγώ, όπως τραγούδησε ο Μαχαιρίτσας στο τραγούδι του «Εγωκεντρικός», πολλά χιλιόμετρα μακριά. Όμως κι αυτοί δεν μπορούσαν να κάνουν πολλά.
Μια μέρα τυχαία έπεσε στα χέρια μου η γνώση των εφαρμογών γνωριμίας. Αυτή η «γνώση», ήταν καταλυτική να αλλάξει όλη μου η κοσμοθεωρία. Ο χολιγουντιανός έρωτας, ο παθιασμένος, συνειδητοποίησα πως είναι αποκύημα της φαντασίας των ανθρώπων και τότε κατάλαβα ότι εγώ δε θα τον έβρισκα. Έτσι, το να παίζω κάθε νύχτα και μ’ άλλο σώμα, έγινε η νέα μου πραγματικότητα. Δε με ένοιαζε με ποιον θα πλάγιαζα, το μόνο που μου αρκούσε ήταν, έστω στο τελείωμα, να νιώσω ζωντανός. Θα μπορούσα να πληρώνομαι σε μια πιο αστεία εκδοχή, όμως προτιμούσα τα ραντεβουδάκια μου να γίνονται από μια εφαρμογή και να κόβω κάθε επικοινωνία μετά την πρώτη και μοναδική νύχτα. Σπάνια συναντούσα το ίδιο άτομο δεύτερη ή τρίτη φορά.
Πέρασε περίπου ένας χρόνος και τα σώματα που άγγιξα απλά δεν τα θυμόμουν. Ελάχιστα πρόσωπα είχαν παραμείνει στη μνήμη μου. Είχα αρχίσει να αηδιάζω με τη συνήθεια των ραντεβού μου. Η έξαψη που υπήρχε στην αρχή, σιγά σιγά έσβηνε. Είχα φτάσει σε σημείο να μην απολαμβάνω το τέλος της πράξης. Δεν μπορούσα να σταματήσω. Ήταν η μικρή άχρηστή μου νίκη.
Ξαφνικά και τελείως απρόσμενα, ένα ραντεβού θα με έκανε να αφήσω στην άκρη, για ένα διάστημα τουλάχιστον, τις εφαρμογές και να ζήσω κάτι καινούριο. Ένας άνθρωπος μπήκε στη ζωή μου και προσπάθησε να εδραιωθεί εκεί. Από εμένα υπήρχε ο ενθουσιασμός για την εξερεύνηση κάτι καινούριου.
Η πρώτη μου σχέση ξεκίνησε. Στην πολύ αρχή της έδειξε ότι δε θα ευδοκιμήσει. Το άτομο αυτό μετέδιδε τρέλα. Προσπαθούσε με κάθε τρόπο, να μου μεταφέρει τις δικές του ανασφάλειες και κόμπλεξ. Ενώ καταλάβαινα τι συνέβαινε, εθελοτυφλούσα. Από τυχαίο γνωστό έμαθα ότι με απατάει και όταν ρώτησα τι συμβαίνει, δεν αρνήθηκε τίποτα. Κάπου εκεί, μη θέλοντας να επενδύσω σε κάποιον που μου έφερνε μόνο εμπόδια και προβλήματα στη ζωή μου, έφυγα.
Σχεδόν κατευθείαν, ξανά μπήκα στις γνωστές μου εφαρμογές. Δεν είχε αλλάξει τίποτα.
Μερικές εβδομάδες μετά, μου έστειλε κάποιος που απλά ήθελε να με γνωρίσει. Δεν ήθελε να βρεθούμε πριν γνωριστούμε καλά. Είχε χιούμορ, ήταν έξυπνος και μιλούσαμε κάθε μέρα για περίπου έναν μήνα πριν βρεθούμε! Ο μήνας πέρασε και επιτέλους είχε έρθει η ώρα να συναντηθούμε. Μια απίστευτη βραδιά συνόδεψε την συνάντηση. Στο τέλος του πρώτου ραντεβού δεν είχε γίνει τίποτα ερωτικό. Απλά μιλούσαμε. Την επόμενη μέρα βρεθήκαμε πάλι. Αυτή τη φορά κοιμηθήκαμε μαζί.
Ενάμισι χρόνο μετά, κοιμόμαστε κάθε βράδυ στο ίδιο κρεβάτι. Από το πουθενά, βρήκα τον άνθρωπό μου. Περάσαμε μαζί αρκετές δυσκολίες, μερικές μας έφθειραν, άλλες ήταν ανώδυνες. Μέσα σε αυτό το χρόνο κατάλαβα ότι ερωτεύτηκα μέχρι που αγάπησα τελικά. Σε όλες τις μοναχές ψυχές που έχουν πάψει να πιστεύουν στους μεγάλους έρωτες και στο ότι δεν υπάρχει κάπου εκεί έξω το άλλο τους μισό, για να γνωρίσουν και να καταλάβουν ποιοι αξίζουν να είναι στη ζωή τους, πρέπει οι συγκυρίες της ζωής να οδηγούν στα άτομα αυτά. Κι ας φαίνεται αδύνατον, δεν είναι. Απλά έρχεται όποτε γουστάρει εκείνο. Ίσως όταν θα τα έχεις χάσει όλα. Για να έχει αξία το τόσο μεγάλο κέρδος του έρωτα.
