6:45 πμ: Λεωφορείο αδειάζει.
7:00 πμ: Λεωφορείο γεμίζει.
Άνθρωποι έρχονται. Άνθρωποι φεύγουν. Κι όμως, όσο και να κοιτάζω μέσα στα παράθυρα, δεν μπορώ να διακρίνω γνώριμο πρόσωπο. Δεν μπορώ να διακρίνω εσένα. Τα μάτια μου ψάχνουν τα δικά σου μέσα σε μια θάλασσα αγνώστων. Χωρίς να βρίσκουν ανταπόκριση. Μόνο κάτι κλεφτές ματιές από περαστικούς κερδίζω. Που και αυτοί ψάχνουν να βρουν κάτι γνώριμο. Κάτι μόνο δικό τους γνώριμο. Ψάχνουν γνώριμα μάτια μέσα σε ένα άπειρο κοιτάγματος.
Κάθομαι στο σταθμό και περιμένω το επόμενο λεωφορείο. Και το επόμενο μετά απ’ αυτό. Κοιτάζω επίμονα μέσα στα παράθυρα με κάθε άφιξη. Κοιτάζω επίμονα γύρω μου με κάθε αναχώρηση. Μήπως και έχεις χαθεί μέσα στο πλήθος. Μήπως κρύφτηκες πίσω από τις αγκαλιές και τις συγκινήσεις. Μήπως ζαλίστηκες από το ταξίδι και έκατσες κάπου να ηρεμήσεις μη σε δω χάλια τέλος πάντων. Μα πού είσαι; Νιώθω σαν τρελή έτσι όπως κοιτάζω τον κόσμο.
Έχουν έρθει τόσα λεωφορεία. Έχω δει τόσες αγκαλιές, τόσα δάκρυα. Έχω ακούσει τόσα όμορφα λόγια, τόσους αποχαιρετισμούς, τόσες υποσχέσεις. Έχω κάνει πρόβα στο μυαλό μου αυτά που θα σου πω όταν σε δω, ξανά και ξανά. Έχω φτιάξει τη σκηνή. Αυτό που περιμένω είναι να ‘ρθεις. Να με πάρεις μια τεράστια αγκαλιά. Να μου πεις πόσο σου έλειψα. Να μείνεις εδώ και να μην ξαναφύγεις ποτέ. Έστω κι αν μείνουμε στο σταθμό. Δεν με πειράζει αλήθεια. Να ξέρω ότι είσαι εδώ. Να ξέρω ότι είσαι για μένα.
Δεν την αντέχω αυτή την αναμονή. Ξέρεις ότι μπαίνουν στο μυαλό μου οι πιο άσχημες σκέψεις. Στείλε τουλάχιστον ένα μήνυμα ότι είσαι καλά. Ότι είσαι καλά κι ας αργήσεις. Δε με νοιάζει να περιμένω άλλο λίγο, τόσο περίμενα εξάλλου. Ούτως ή άλλως έχω βολευτεί κάπως σ’ αυτό το παγκάκι. Και δεν κάνει και τόσο κρύο όσο έλεγες.
Ακούς; Πριν λίγο ένας νεαρός έκανε πρόταση γάμου στην κοπέλα του. Δεν πρόλαβε να κατέβει από το λεωφορείο και έπεσε στα γόνατα. Έπεσε κι εκείνη. Στρατιωτικός πρέπει να ‘ταν. Είχε κάμποσα γαλόνια πάνω του. Ποιος ξέρει πόσο καιρό ήταν μακριά. Λεπτό δεν ήθελαν να χάσουν. Σκούπισαν ο ένας τα δάκρυα του άλλου και σηκώθηκαν να πάνε να σκορπίσουν την αγάπη τους αλλού. Τους κοιτούσα να φεύγουν, με αυτήν τη διαφάνεια στο βλέμμα. Λες και μπορούσες να δεις τη λατρεία τους στη ρίζα της.
Όλοι αυτοί οι άνθρωποι που φεύγουν τα έχουν βρει τα γνώριμά τους μάτια. Αλλιώς θα ήταν εδώ, να κάνουν παρέα σε μένα που ακόμη ψάχνω. Πού είσαι; Υποσχέθηκες ότι θα ερχόσουν. Υποσχέθηκες ότι θα ήσουν εδώ αυτή τη φορά. Ότι θα ήσουν εδώ για μένα. Υποσχέθηκες να μη με ξαναφήσεις μόνη, ειδικά σήμερα. Είναι τα γενέθλιά μου γαμώτο!
Ξέρεις όλη αυτή η συναισθηματική φόρτιση που υπάρχει εδώ μέσα έχει αρχίσει να με ενοχλεί. Δε με γεμίζει μόνο να βλέπω την πληρότητα των άλλων. Θέλω τη δική μου πληρότητα. Αυτήν τη μοναδική που μου χαρίζεις εσύ. Άντε έλα! Έλα να τους δείξουμε και τη δική μας την αγάπη. Έλα να τους δείξουμε πώς είναι.
Τελικά δε βολεύομαι καθόλου σ’ αυτό το παγκάκι. Πιάστηκα. Πάω έξω να καπνίσω το κενό μου. Ναι ξέρω, θα τυλιχτώ με το κασκόλ. Δε θα κρυώσω μην ανησυχείς. Ούτε πολύ θα καπνίσω. Ένα τσιγάρο μόνο να ηρεμήσει το κεφάλι μου απ’ όλη αυτή τη συναισθηματική υπερφόρτωση.
Δίκιο είχες, κάνει κρύο. Τα δάχτυλά μου πάγωσαν έτσι όπως κρατούσα το τσιγάρο. Παίρνω μια βαθιά ανάσα καθαρού αέρα για να ξαναμπώ στην ασφυξία. Ξέρεις ο ταμίας με κοιτάει περίεργα. Σίγουρα θα αναρωτιέται τι το τόσο σημαντικό περιμένω τόσες ώρες και δε φεύγω. Πού να ‘ξερε ο ταμίας μάτια μου.
12:30 μμ: Λεωφορείο αδειάζει.
12:45 μμ: Λεωφορείο γεμίζει.
Απορώ με τον εαυτό μου. Τι κάνω εδώ τόσες ώρες; Δεν ήρθα για να βλέπω ανθρώπους να πηγαινοφέρνουν βαλίτσες. Ούτε να χαζεύω ζευγάρια που συναντιούνται μετά από καιρό. Βαρέθηκα να βλέπω ξένα μάτια. Βαρέθηκα να ακούω ξένες φωνές. Και αυτές οι ανακοινώσεις από τα μεγάφωνα μου τρυπάνε τα αυτιά κάθε λίγο. Βαρέθηκα να περιμένω. Θα φύγω, τι άλλο να κάνω; Θα σηκώσω την ντροπή μου να την πάω σπίτι να μην τη δει κάνας άλλος.
Κάποιος μου κλείνει τα μάτια. Ξέρω ότι είσαι εσύ. Δε θέλω να ζητήσεις συγγνώμη. Μονάχα να με κοιτάξεις και να ακούσω απ’ τη φωνή σου τέσσερις λέξεις. Με προλαβαίνεις. «Θα μείνω για πάντα». Πάντα ξέρεις τι θέλω ν’ ακούσω, έτσι;
Eπιμέλεια Κειμένου: Σοφία Καλπαζίδου
