Γράφει η Γ.
Σκέψου κάθε μεγάλο ή μικρό εθισμό που κάποια στιγμή δημιουργήθηκε στον οργανισμό σου, φούντωσε τόσο που έγινε η ζωή σου και μετά για κάποιο λόγο κατάφερε να τελειώσει μέσα σου. Τώρα απλά αναλογίσου πώς ακριβώς κατάφερες να συμβεί αυτό και θα έχεις έτοιμη την απάντηση.
Γιατί είναι απλά κοινή λογική, πως τίποτα το οποίο θέλεις κάποια στιγμή να τελειώσει, τίποτα το οποίο είναι υπερβολικά ισχυρό και καταφέρνει να σε επηρεάζει σημαντικά με την ύπαρξή του, δε σταματάει να υπάρχει αν δεν το κόψεις μαχαίρι. Το ίδιο συμβαίνει και με τις σχέσεις.
Και δεν εννοώ απαραίτητα τον τρόπο που θα χωρίσεις. Είμαι γενικά της άποψης πως ο χωρισμός, έρχεται μία φορά, οφείλεις να είναι συνειδητοποιημένη απόφαση κι όχι εν βρασμώ ψυχής, οπότε μετά να γίνει και μια απόλυτη δράση. Δηλαδή, να φύγεις και να μην ξαναγυρίσεις δυο μήνες μετά επειδή νιώθεις μόνος σου. Παρ’ όλα αυτά αξίζει να αναφερθούμε στη νοοτροπία που ακολουθείται μετά το χωρισμό.
Γιατί ακόμα κι αν τελειώσει με τις πιο άσχημες συνθήκες, για να είμαστε ειλικρινείς κυρίως εκεί, το ότι επήλθε ένας χωρισμός στην πραγματικότητα δε σημαίνει ότι εσύ μέσα σου έχεις όντως χωρίσει. Είναι μια αυτοματοποιημένη διαδικασία άμυνας που ενεργοποιείται για να σου θυμίζει πως όλο αυτό που έζησες, πριν γίνει σκατά, ήταν κάτι όμορφο. Τι σημαίνει αυτό πρακτικά; Άπειρες συζητήσεις με φίλους και ξίδια, όπου αναλύεται η κάθε λεπτομέρεια της σχέσης σας, ως αντιστάθμιση με το πώς κατέληξε, μαζί με όποια υπόνοια απουσίας έχεις την ανάγκη να θίξεις. Και φυσικά όλες αυτές οι αναφορές με τον καιρό, τείνουν να ωραιοποιούνται τόσο που να δημιουργήσεις στον εαυτό σου την εντύπωση πως δεν έπρεπε να χωρίσεις γιατί είχες την τέλεια σχέση.
Ακόμα και τα προβλήματα που είχατε, υπεραναλύονται, μερικά δικαιολογούνται επειδή το έχεις εσύ ανάγκη για να εξηγήσεις ίσως πράγματα που τότε σε πλήγωσαν κι άλλα απλά με τον καιρό γλυκαίνουν τόσο που καταλήγουν ένα τίποτα, ακόμα κι αν εν τέλει υπήρξαν αιτία χωρισμού.
Δε λειτουργεί αυτό, δεν το βλέπεις; Δε γίνεται να μιλάς για κείνον τον έναν άνθρωπο που θέλεις να ξεπεράσεις σε κάθε ευκαιρία που σου δίνεται. Μπορεί να είναι ο τρόπος σου να παραμείνει για λίγο ακόμα ζωντανός μέσα σου, αλλά το μόνο που κάνεις είναι να αλλοιώνεις την πραγματικότητα. Καθυστερείς να κάνεις το επόμενο βήμα γιατί είναι το χειρότερο στάδιο, γιατί πονάει πολύ, γιατί πολύ απλά μερικοί άνθρωποι δεν έχουν φτιαχτεί για να βάζουν τελείες. Μα εν τέλει τον μόνο που καταφέρνεις να πηγαίνεις πίσω, είναι τον ίδιο σου τον εαυτό.
Ακόμα κι οι φίλοι σου, που κάνουν αναφορές κάθε λίγο, είναι γιατί δεν ξέρουν τι πραγματικά θέλεις εσύ να συμβεί. Οπότε πέφτετε μαζί σε ένα φαύλο κύκλο, που απλά συζητάτε το παρελθόν και δε γίνεται τίποτα καινούριο. Κανένα βήμα μπροστά, καμία αλλαγή.
Πάντα είναι δύσκολο και σχεδόν αδύνατον να είσαι τόσο κάθετος σε ότι έχει να κάνει με ανθρώπους, πόσο μάλλον με ανθρώπους που ένιωσες και πέντε δυνατά πράγματα. Μα αντί να κάθεσαι και να συζητάς πόσο ωραία ήταν αυτά που ζήσατε, αντί να διαλύεσαι σε κάθε συζήτηση και να χάνεσαι σε κάτι που κάποτε υπήρξε, άσ’ το να φύγει. Ίσως στην αρχή πονέσει τόσο θα νομίζεις πως δεν μπορείς, πως κοροϊδεύεις τον εαυτό σου με το να προσπαθείς. Μα τα πράγματα απλά θέλουν το χρόνο τους.
Κι οι πληγωμένες καρδιές, ποτέ δεν κατάφεραν να γιατρευτούν με λόγια. Ακόμα κι αυτά τα λόγια, έκαναν για μια στιγμή τον κόσμο να γυρίζει.
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
