Γράφει η Γιούλα.
Απόσταση. Μια λέξη, μια έννοια που μπερδεύει, που πληγώνει, που ενώνει, που χωρίζει, που λυτρώνει. Δε λέω, δεν είναι εύκολη υπόθεση. Θέλει κότσια και γερό στομάχι για να τα βάλεις μαζί της. Κοινώς είναι μια μεγάλη απόφαση. Όχι απαραίτητα σε ερωτικό επίπεδο αλλά και σε φιλικό ή ακόμη και σε συγγενικό! Είναι δύσκολη απόφαση και δεν είμαστε όλοι φτιαγμένοι για να μπορούμε να τη διαχειριστούμε.
Και γίνεται ακόμα δυσκολότερη όταν είναι η μόνη επιλογή που έχεις. Χωρίζει φίλους, συγγενείς , ερωτευμένους, παντρεμένους και πάει λέγοντας. Μπορεί για λίγο, μπορεί για περισσότερο, μπορεί και για πάντα.
Για κάποιους πάλι αποτελεί μια εύκολη λύση, μια βολική δικαιολογία. Δειλιάζοντας μεν όντες παράλληλα και γενναίοι, βάζουν φραγμό στις επιθυμίες τους κι εντελώς φασιστικά καρφιτσώνουν στον τοίχο με τις αναμνήσεις τα άτομα που υπό άλλες συνθήκες δε θα άφηναν έτσι εύκολα, που αν τα πράγματα ήταν αλλιώς, θα έκαναν ακόμη μια προσπάθεια. Πόσο δυνατή όμως μπορεί να σταθεί η απόσταση μπροστά στο θηρίο που λέγεται θέληση; Πόσο μπορεί να φθείρει μια αληθινή σχέση; Θέλω να πιστεύω ελάχιστα αν κι αυτό είναι εντελώς υποκειμενικό.
Ναι, δεν είναι όλα ρόδινα όταν δεν υπάρχει καθημερινή επαφή ανάμεσα στα άτομα, αλλά και πάλι, πότε είναι όλα ρόδινα; Οι δυσκολίες υπάρχουν πάντα, στο χέρι μας είναι όμως να τις ξεπερνάμε μαζί με κάθε σκαμπανέβασμα. Είναι σκληρό να ξέρεις ότι σε λίγες ώρες θα φύγεις ή θα φύγει. Είτε αυτός ο κάποιος είναι σύντροφος είτε φίλος, είναι δικός σου άνθρωπος. Τι να προλάβεις σε λίγες ώρες; Τι να πρωτομοιραστείς σε λίγες στιγμές; Είναι κι αυτά που θες να πεις και δε σου βγαίνουν, είναι που παρηγορείσαι με ένα «έλα μωρέ, θα περάσει ο καιρός».
Κι έτσι περνούν οι ώρες και φτάνει η ώρα του αποχωρισμού. Εκεί που δε χωράνε λέξεις, μόνο μια αγκαλιά, ένα φιλί, ένα αντίο και πολλά δάκρυα. Ξέρεις ότι πίσω απ’ αυτή τη θάλασσα ή κάτω από αυτό τον ουρανό κάποιοι μένουν πίσω και σε κοιτούν να φεύγεις. Κι όμως, ξέρεις πως η αγάπη είναι πιο δυνατή απ’ τα χιλιόμετρα και δε θα τους επιτρέψει να τη φθείρουν γιατί όλα τα νικά η θέληση. Η επιθυμία πηγάζει απ’ την καρδιά κι όχι απ’ το μυαλό.
Πόσοι από εμάς δεν έχουμε γνωρίσει άτομα που επιθυμήσαμε να τους χαρίσουμε κομμάτια του εαυτού μας αλλά χάθηκαν φοβούμενοι τη φθορά του χρόνου και την αποτυχία αυτής της σχέσης; Άλλωστε η ίδια η ζωή μας αποδεικνύει καθημερινά ότι μπορεί να περνάμε με κάποιους ώρες ολόκληρες, να είμαστε μαζί συνέχεια αλλά στην πραγματικότητα να μας χωρίζουν όχι χιλιόμετρα, αλλά κόσμοι ολόκληροι.
Δεν έχει λοιπόν τόση σημασία με ποιον περνάς το χρόνο σου αλλά ποιον κουβαλάς μέσα σου και ποιος είναι κομμάτι του δικού σου εαυτού, της δικής σου ζωή, ένα μέρος απ’ τις χαρές και τις λύπες σου. Ένα μέρος από τις χαζομάρες, τα γέλια σου ή ακόμα και τα κλάματά σου. Είναι μέρος του δικού σου «είναι». Αυτό ίσως δίνει κι ένα μάθημα σε όσους από εμάς επιλέγουμε να εθελοτυφλούμε. Όποιος πραγματικά θέλει να μείνει στη ζωή σου, θα μείνει. Χωρίς δεύτερες σκέψεις, χωρίς δικαιολογίες, χωρίς «δεν μπορούμε» ή «δε γίνεται». Γιατί καμία απόσταση δε νίκησε τα συναισθήματά του. Καμία θάλασσα δεν έπνιξε όσα ένιωθε και κανένας άνεμος δεν τα φύσηξε μακριά.
