Απλώς μου χαμογέλασε

Γράφει η Ροδούλα.

Άνθρωπος. Περίεργο ον. Μια ζωή γυρεύουμε να πιαστούμε από εφήμερα αισθήματα και πλαστές υποσχέσεις. Μια ζωή επαναλαμβάνουμε τα ίδια λάθη. Χωρίς σταματημό. Κι όταν μια μέρα κοιτάξουμε πίσω και κάνουμε τον απολογισμό μας, αντιλαμβανόμαστε πως μια ζωή χαραμιζόμαστε ασταμάτητα σε βωμούς άπιαστων ονείρων.

Μια ζωή θυσιαζόμαστε για «εκείνο». Πόσο γελοίο, αλήθεια, ακούγεται; «Εκείνο» που ορίζει τις πράξεις μας. Θα ‘ναι συναίσθημα, πρόσωπο ή ιδέα∙ έχει, όμως, κάτι μοναδικό. Είναι ολότελα δικό μας. Παροδικά ή μη αποτελεί το οξυγόνο μας. Την κινητήριο δύναμη για να σηκωθούμε το πρωί απ’ το κρεβάτι και να βουτηχτούμε για ακόμα μια φορά στη σαπίλα της ρουτίνας μας. Κι είναι αυτό το «εκείνο», ο ήλιος της ζωής μας. «Εκείνο» που μας υπενθυμίζει αδιάκοπα πως θα ‘ρθουν καλύτερες μέρες. «Εκείνο» που μας κάνει να ονειροπολούμε στη διάβαση, να ξαγρυπνάμε τα βράδια αγκαλιά στη σκέψη του, να αναπνέουμε…

Κι έρχεται εκείνη η στιγμή της ζωής σου που λες: «Νικήθηκα!». Και δε νικήθηκες από έναν οποιονδήποτε εχθρό, μήτε έπεσες άμαχος. Μα από εκείνον τον φτερωτό άγγελο… Εκείνον που χιμά στη ζωή σου αψηφώντας καταστάσεις και διαθέσεις και θέλεις-δε θέλεις, θα δοθείς. Θα υποκύψεις ολοκληρωτικά. Θα χορέψεις στο ρυθμό του. Θα παρασυρθείς στο φύσημά του. Θα πονέσεις, θα κλάψεις. Θα ζήσεις.

Κι είναι τότε που καταλαβαίνεις πως γι’ αυτό ζούμε. Είναι τότε, που βρίσκεις τον λόγο που υπάρχεις πάνω στη Γη. Κι είναι η σπίθα, η λάμψη μέσα στα μάτια του. Γεννιέσαι και πεθαίνεις μέσα σ’ εκείνα τα μάτια. Σε κάνει να αναρωτιέσαι ποιο σύμπαν διαλύθηκε για αυτή τη λάμψη που χάνεσαι μέσα τους. Σαν παιδί στο λούνα παρκ του παραδείσου.

Μα ο παράδεισος κι η κόλαση χωρίζονται με μια ισχνή μεσοτοιχία. Κι είναι η κόλασή σου. Σαν φοίνικας, αιώνια καταδικασμένη να καίγεσαι και να ξαναγεννιέσαι μέσα απ’ τις στάχτες σου, υπηρετώντας τον ρόλο σου σ’ αυτό το ρομαντικό παιχνίδι των πνευμάτων σας.

Κι είναι η ανάσα του, η μυρωδιά του. Είναι όλα εκείνα που δεν μπορεί κανείς να καταλάβει. Είναι ο τρόπος που σε κοιτάει. Οι τόσες λέξεις, τα τόσα αισθήματα που κρύβονται μέσα σ’ ένα του βλέμμα. Κι είναι όλα αυτά που σε κάνει να νιώθεις. Είναι το τρεμούλιασμα στην οπτική σας επαφή. Είναι το ρίγος με ένα χαμόγελό του. Κι είναι και εκείνη η σιωπή ανάμεσά σας… Μια σιωπή μοναδική, που δεν κρύβει αμηχανία μα οικειότητα.

Άλλωστε, τα μάτια του πάντοτε τον πρόδιδαν. Και γίνονται τα συναισθήματα ηφαίστειο που εκρήγνυται. Η καυτή του λάβα καλύπτει κάθε κύτταρο του κορμιού σου. Και στο τέλος αναρωτιέσαι, σε ποια άβυσσο ζω;

Κι είναι τότε που ανακαλύπτεις πως μαζί κάνετε έναν ολοκληρωμένο άνθρωπο. Εσύ ηρεμείς την ψυχή του, πολεμώντας τους δαίμονές του κι εκείνος κατεβάζει κάθε νύχτα τ’ άστρα απ’ τον ουρανό και τα απλώνει στα πόδια σου…

Κι είναι τότε που ανακαλύπτεις πως είναι εκείνος. Εκείνος που περίμενες να ‘ρθει. Μια ζωή τώρα.Εκείνος ο ήρωας των παραμυθιών των παιδικών σου χρόνων. Εκείνος που αγαπούσες πριν καν τον γνωρίσεις, το πιο σωστό σου λάθος.

Κι είναι μέσα σου. Πάντοτε ήταν. Ποιος είναι, λοιπόν, εκείνος που είπε πως πρέπει να φασωθείς για να ερωτευτείς;

Εμένα, φίλε, απλώς μου χαμογέλασε.