Είχε κάτι παράδοξο η ιστορία μας. Ήταν γεμάτη από ένα σκασμό στιγμές που οι πολλοί θα βάφτιζαν αρνητικές ή άτυχες, μα για κάποιο λόγο εμάς ήταν εκείνες που μας έκαναν να το ζούμε και πιο έντονα. Πρόσθεταν στην αξία του συνόλου μας, έδιναν την αρνητική χροιά που κάθε έργο τέχνης έχει λιγάκι ανάγκη. Ήταν αυτές οι στιγμές οι ανάποδες, που εμάς μας έκαναν να δενόμαστε δυνατότερα από ό,τι κι αν είχαμε υπολογίσει και που μας έφεραν τελικά εδώ που είμαστε σήμερα.
Τότε ας πούμε, που είχαμε μόλις γνωριστεί κι εκεί που περιμέναμε να μας τα σκάσει ο έρωτας, εμάς μας έσκασε απρόσκλητη η απόσταση. Εννέα μήνες χώρια, πριν καλά-καλά αρχίσουμε να γνωριζόμαστε και πριν ακόμα μάθω αν πίνεις τον καφέ σου γλυκό ή σκέτο. Εννέα μήνες, που σε όσους λέγαμε πως θα τους υπομείνουμε για μια γνωριμία που μετρούσε με το ζόρι λίγες εβδομάδες, μας έλεγαν πως είναι αστείο και ουτοπικό. Πως δε θα τη βγάλουμε όχι εννιά, μα ούτε έναν, έτσι για το δείγμα. Θυμήσου όμως πόσο το χαιρόμασταν κάθε που άλλαζε σελίδα το ημερολόγιο κι εμείς βλέπαμε ότι τους είχαμε διαψεύσει.
Ήταν κι εκείνη η επόμενη φορά, που πριν ακόμα προλάβουμε να ξαναέρθουμε κοντά, ανέβηκε η δουλειά απότομα και αναγκαζόμασταν να μετράμε τις συναντήσεις μας σε λεπτά κι όχι σε ώρες. Και σε όσους το λέγαμε, μας απαντούσαν πως είναι άτυχο και κρίμα. Άτυχο γιατί τώρα που δε βλεπόμαστε όσο «θα έπρεπε» μάλλον θα σβήσει η επιθυμία και κρίμα γιατί στο λίγο που μας είχαν δει μαζί, έμοιαζε να ταιριάζουμε. Κι όταν λέγαμε εμείς ότι μοιάζει μικρό το πρόβλημα, τα μάτια τους γούρλωναν λες και βγάλαμε απότομα κεραίες στο κεφάλι. Μα ούτε αυτό συνέβη, ούτε τον λίγο χρόνο αφήσαμε ποτέ να μας νικήσει. Για εμάς είχε τη χάρη του να μετράμε τα λεπτά. Ήταν εμπόδιο προς προσπέλαση.
Ήταν και οι καβγάδες που ήρθαν αργότερα, που δεν τους λες κι αδύναμους, αφού είναι οι χαρακτήρες μας τέτοιοι που τίποτα δε ζούμε ποτέ στο low. Εκείνοι που είχαν για υπόβαθρό τους τις αντιλήψεις μας και για background σπασμένα πιάτα και ποτήρια. Τους ίδιους που όποτε μπαίναμε στη διαδικασία να περιγράψουμε σε ένα φίλο ή γνωστό, εκείνος θα απαντούσε πως ακούγονταν σοβαροί και πως μάλλον αυτοί θα σήμαιναν το τέλος. Και φυσικά, ξαναπρόσθετε πως ήταν «κρίμα και κάπως άτυχο που δε δέσαμε στα σοβαρά τα ζητήματα». Κι αν κάναμε να πούμε πως δε μας πειράζει και πολύ, αφού δένουμε στα υπόλοιπα, αντιδρούσε λες και οι κεραίες στο κεφάλι φύτρωσαν ξαφνικά και δικά τους μάτια. Κι εμείς γελούσαμε. Γιατί κι αυτό το εμπόδιο έμοιαζε λιγάκι θελκτικό.
Δεν ξέρω αν είναι θέμα οπτικής γωνίας, ή αν είναι κάποια καλά κρυμμένη γενική αλήθεια που εμείς ξετρυπώσαμε, μα οι αρνητικές στιγμές ενός έρωτα, απ’ ό,τι φαίνεται, έχουν να του προσθέσουν. Κάνουν τις καλές στιγμές να φαντάζουν εντονότερες και το γεγονός πως θέλουμε να τις ζήσουμε να μοιάζει πιο ουσιαστικό. Δίνουν ένταση, ανεβάζουν παλμούς και level δυσκολίας. Μας κάνουν να κολλάμε ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που κολλάμε και στην πίστα του παιχνιδιού που δεν μπορούμε να κερδίσουμε και την παίζουμε τριακόσιες πενήντα επτά φορές αν χρειαστεί, μα στο τέλος νικάμε και η αμέσως επόμενη μας φαίνεται γλυκιά και εύκολη.
Δίνει αφορμή για εθισμό η καψούρα μετ’ εμποδίων και τι θα ήτανε άραγε ο έρωτας αν δεν είχε και λίγη επίδραση αντίστοιχη της νικοτίνης στο σώμα μας; Αν μπορούσαμε να τον κόψουμε όποτε μας έκανε κέφι; Άνοστος κι αδιάφορος. Σαν τσάι χωρίς μέλι, που δεν είναι ούτε ζεστό ούτε κρύο, μα ενοχλητικά χλιαρό. Σαν κάτι που βάζεις στο στόμα σου και το καταπίνεις απλώς γιατί «θα ήταν κρίμα» να το φτύσεις. Η δική μας ιστορία όμως δεν μπήκε στην κατηγορία. Ήταν παράδοξη και ανέλπιστα έντονη. Για αυτό είμαστε ακόμη εδώ να τη ζούμε. Για αυτό και μας έθισε τόσο στην ουσία της.
