Αργά για πισωγυρίσματα

Γράφει ο Κωνσταντίνος.

Δε με αφορά αν ψάχνεις το κινητό σου όταν βραδιάζει και με σκέφτεσαι. Πολύ απλά, όταν σε χρειαζόμουν δεν ήσουν  εκεί. Ένας στίχος απ’ το αγαπημένο μας τραγούδι λέει «ό,τι πληγώνουμε αγαπάμε πιο πολύ». Ο άνθρωπος αν δεν πληγωθεί έστω και μία φορά στη ζωή του δεν έχει ερωτευτεί πραγματικά.

Δε με αφορά αν τώρα κοιτάζεις τις φωτογραφίες μας και σου λείπουν τα πειράγματά μου τότε στη Σαντορίνη, στα στενάκια του νησιού κι η γεύση απ’ το παγωτό βανίλια που είχαν τα φιλιά μας. Αρκετά για να ταρακουνήσουν το πάθος που με εμάς ποτέ δεν κοιμόταν. Τα κορμιά μας μόνο ξέρουν το πόσο δυνατό ήταν αυτό που είχαμε.

Ήρθες στη ζωή μου πολύ διαφορετικά απ’ όλες μου τις σχέσεις. Ένα καλοκαίρι από εκείνα στο κέντρο της Αθήνας που θέλεις να βγάλεις το πετσί σου απ’ τη ζέστη. Κάπου στο πλήθος σε είδα. Πίσω από κείνο το λουλουδάτο φόρεμα, που σου πήγαινε γάντι και τα μεγάλα γυαλιά κρυβόταν η δική μου όαση μέσα στην πόλη.

Κάπως έτσι ξεκίνησε κι η δική μας ιστορία. Ένα απ’ τα παιχνίδια μας, να γνωριζόμαστε απ’ την αρχή κάθε μέρα, ίδια ώρα, στο ίδιο σημείο. Κάθε μέρα ερωτευόμασταν όλο και πιο πολύ. Κι ήμασταν, αλήθεια, ευτυχισμένοι μες στο παιχνίδι μας. Θυμήσου τις κοινές μας εμφανίσεις, τότε που όλοι αναρωτιούνται αν τελικά τα έχουμε. Θυμήσου όλους τους όμορφους στημένους καβγάδες, χωρίς λόγο κι αφορμή, απλώς για να πιστεύουμε πως είναι αληθινό αν και τόσο ωραίο όλο το μεταξύ μας.

Μα ο χρόνος αλλάζει τα δεδομένα, αλλάζει κι εμάς κι οι αναμνήσεις δεν είναι πλέον αρκετές να συγκινήσουν κι ας φέρνουν ένα χαμόγελο στη θύμησή τους. Όσα μηνύματα κι αν στείλεις τώρα, αναπολώντας τα παλιά, απάντηση από μένα δε θα πάρεις. Η απουσία σου άφησε κενά, αλλά είναι πια αργά για πισωγυρίσματα.

Όσο και να θέλεις να με δεις, όπως γράφεις, πλέον δε με αφορά. Και ξέρεις γιατί δε με αφορά; Γιατί όταν μ’ έπνιγε η δική σου σιωπή δε μου χάριζες λέξη. Κι αν ρωτάς τώρα πώς μπορείς να μπεις ξανά στη ζωή μου, απλά δεν υπάρχει πίσω πόρτα και την μπροστινή την κλείδωσες φεύγοντας.

Τα παιχνίδια μας πολλά, η αγάπη, η εκτίμηση κι ο σεβασμός, όμως, έμειναν; Δε θέλω να στέκομαι μόνο στα άσχημα, η σχέση αυτή μου έδωσε μια ευκαιρία να δω πώς είναι πραγματικά ο έρωτας. Να τον νιώσω ολοκληρωτικά, να μη σκέφτομαι ότι σήμερα θα κάνω λάθη.

Μου άρεσε ο τρόπος σου, ερωτεύτηκα το μυαλό σου· πάντα διεκδικούσες ό,τι ήθελες. Μα εμένα μάλλον δε με ήθελες αρκετά. Αλλιώς θα με σκεφτόσουν τα βράδια εκείνα που περίμενα πάνω από ένα κινητό για ένα μήνυμα. Σκέφτηκες ποτέ τι ζόρι πέρασα;

Τρικυμία εν κρανίω οι σκέψεις μου και τα συναισθήματά μου, αλλά δε σε αφορά. Ήρθε η ώρα να την δω αλλιώς. Ίσως τελικά το μεταξύ μας να ήταν ένα ωραίο λάθος. Δεν πιστεύω στην επιστροφή σου ούτε τη θέλω. Τα βράδια όμως είσαι ακόμα εδώ, δεν έφυγες ποτέ απ’ αυτά.

Απλά ποτέ δε νοιάστηκες πώς τα περνάω μόνος και πλέον δε με αφορά πώς περνάς εσύ τα δικά σου ζόρια.