Γράφει η Ταραμπάνη Αμαλία.
Άσε με να φύγω κι ας λες ότι γεννήθηκα για ν’ αλλάξω τάχα αυτόν τον κόσμο. Άσε με ένα βράδυ στην παραλία κι ας κρυώσω. Άσε με να βγάλω τη μαντίλα απ’ το κεφάλι μου κι ας με αφορίσει ο Θεός μου. Άσε με να χορέψω στη βροχή κι ας με περάσουν για τρελή.
Άσε με να κοιμηθώ το μεσημέρι στην αιώρα κι ας κάψει ο ήλιος τα σαχλά, καλοκαιρινά μου όνειρα. Άσε με να χαμογελώ κι ας περιτριγυρίζομαι από σκυθρωπούς ανθρώπους. Άσε με να είμαι ρομαντική και ονειροπόλα, κι ας ζω σ’ έναν πεζό κόσμο.
Άσε με να κλάψω με λυγμούς κι ας φύγει η μάσκαρά μου. Άσε με να περπατήσω ξυπόλητη στην αγάπη κι ας πληγώσουν τα αγκάθια της τα λευκά,γυμνά μου πόδια. Άσε με να μεθύσω κι ας παραλογίζομαι.
Άσε με να βάλω φωτιά στα όνειρα κι ας καώ. Άσε με να τρέξω κι ας βρεθώ σε αδιέξοδο. Άσε με να βάψω τα χείλη μου κατακόκκινα κι ας φαίνομαι χυδαία. Άσε με να κάνω φερέλπιδες ευχές, καθώς τ΄αστέρια πέφτουν κι ας μην πραγματοποιηθεί καμία.
Άσε με να γεμίσω έρωτα τα ανέραστα, σκοτεινά σοκάκια κι ας με δουν. Άσε με να πετάω στα σύννεφα κι ας πέσω, ας τσακιστώ. Άσε με ν’ αγαπήσω με πάθος κι ας χαθώ. Άσε με να κάνω λάθη κι ας το μετανιώσω…
Μόνο το σωστό μη μ’ αφήσεις να κάνω. Δε θέλω. Και ξέρεις γιατί; Γιατί κι εγώ κι εσύ διδαχθήκαμε μέσα απ’ τα λάθη μας. Γίναμε πιο σοφοί, πιο δυνατοί. Μας βοήθησαν να δημιουργήσουμε ένα καλύτερο μέλλον. Έτσι δεν είναι; Έτσι δεν έμαθες να ζεις;
Άλλωστε, αυτή είναι η ανθρώπινη φύση. Κάνει λάθη, πληγώνει τους γύρω της, πληγώνει τον εαυτό της, χάνει ευκαιρίες. Το σημαντικότερο,όμως, είναι να μη μένουμε εγκλωβισμένοι στη συναισθηματική παγίδα των ενοχών που τα λάθη μας αφήνουν ως κατάλοιπο, αλλά να συνεχίζουμε κοιτώντας μπροστά.
Επιμέλεια κειμένου: Αναστασία Νάννου
