Γράφει ο Γιάννης.
Σου ζητώ συγγνώμη. Αλήθεια. Δυστυχώς έχω μάθει στη ζωή μου να τα έχω όλα. Όλα ή τίποτα. Δεν μπορώ να συμβιβαστώ. Ποτέ δεν μπορούσα. Συγγνώμη, λοιπόν. Όχι γι’ αυτό που είμαι, αλλά γιατί έχω την παράλογη απαίτηση να καταλάβεις. Πώς θα μπορούσες, εξάλλου;
Αν προσπαθούσες έστω και για μία στιγμή να δεις τον εαυτό σου μέσα απ’ τα μάτια μου θα τρελαινόσουν. Δε θα μπορούσες να το διαχειριστείς. Θα ήταν λάθος να σε κατηγορήσω. Δε γεννήθηκαν όλοι έτοιμοι να δώσουν. Κι αν με ρωτάς, μακάρι να μπορούσα να βγάλω τον εαυτό μου από αυτήν την κατηγορία. Βαρέθηκα να πληγώνομαι.
Είμαι μόνο 23 και νιώθω ήδη κουρασμένος. Εσύ δε φταις σε τίποτα, όμως. Πώς να σου ρίξω ευθύνες; Μόνο «ευχαριστώ» μπορώ να σου πω. Ευχαριστώ που μ’ άφησες να μπω στη ζωή σου και να κλέψω λίγη για να τη δώσω στον κόσμο μου, που χωράει μόνο έμενα και σένα. Κανέναν άλλο.
Μόνο μια παράκληση. Μου φτάνει να υπάρχω διακριτικά σε μια μικρή γωνία της ζωής σου. Ηρεμείς τον κόσμο μου. Έναν κόσμο που γίνεται συνεχώς φασαρία. Ίσως κάποια στιγμή να μπει ξανά φως στο μυαλό μου, μέχρι τότε πρέπει να μάθω να ζω με τα σκοτάδια.
Έτσι νιώθω όταν δεν είμαι μαζί σου. Ή όταν είμαι κατά το ήμισυ μαζί σου. Πως τα πάντα γύρω είναι σκοτεινά κι όταν με αγκαλιάζεις όλα χάνονται. Τυφλώνομαι τόσο απ’ το φως που τα χάνω. Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο πλήρης νιώθω. Αυτή η λέξη τα εξηγεί όλα. «Πλήρης».
Με γεμίζεις. Μακάρι να μπορούσα να γεμίσω κι εγώ εσένα. Όλα θα ήταν πιο εύκολα. Τι κάθομαι και σου γράφω, όμως, τόση ώρα; Έχω το θράσος να προσπαθώ να εκφράσω τι νιώθω για σένα με λέξεις. Λες και θα μπορούσε να γίνει αυτό. Όλες τους μοιάζουν φτωχές στο μυαλό μου. Όπως και να ‘χει, δεν πρόκειται να διαβάσεις ποτέ αυτό το κείμενο. Ζητάει πάρα πολλά, όπως θα έλεγες κι εσύ.
Τόσο μπέρδεμα. Τόσο περίεργος άνθρωπος. Σε μια στιγμή μπορείς να μου πεις με ένα μόνο βλέμμα όσα δεν μπορείς να καταλάβεις ούτε εσύ η ίδια. Και τι δε θα ‘δινα να μη με ακολουθεί αυτή η κατάρα. Πόσο θα ‘θελα να ζω στην άγνοιά μου και να είμαι ευτυχισμένος. Είναι πραγματικά κατάρα το να μπορείς να διαβάζεις τους ανθρώπους.
Με κάνεις και νιώθω σαν βάρκα στη μέση του ωκεανού που παλεύει με τα κύματα. Σε εμπιστεύτηκα. Σε ακολούθησα και τώρα θες να με βυθίσεις. Γιατί; Δες επιτέλους γύρω σου. Ξεκίνα να βλέπεις και σταμάτα απλώς να κοιτάς. Κανένας κόσμος δεν τελείωσε με μια αποτυχία.
Αρκετά, όμως. Φτάνει ως εδώ. Ούτως ή άλλως δεν πρόκειται να καταλάβεις ποτέ. Για ένα πράγμα είμαι μόνο ευχαριστημένος. Αυτά που νιώθω για σένα θα μείνουν κάπου αποτυπωμένα. Και πίστεψέ με, ό,τι κι αν συμβεί σε αυτό το κομμάτι χαρτί, δε θα είναι ικανό να τα σβήσει απ’ τις σελίδες του μυαλού μου.
Συγγνώμη και πάλι που ζητάω τόσα πολλά!
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
