Γράφει η Νατάσα.
Σκληρά τα λόγια που θα ακολουθήσουν κι όποιος προσβληθεί σημαίνει ότι έχει λερωμένη τη φωλιά του. Απλή προειδοποίηση έδωσα. Όταν τα κάνετε, δε σκέφτεστε. Όταν τα βλέπετε σας πιάνουν οι τύψεις σας.
Κρίμα που ήσουν κι εσύ ένα ψέμα τελικά. Αλήθεια κρίμα. Δεν ξέρεις πόσο πολύ λυπάμαι. Μα περισσότερο λυπάμαι τον εαυτό μου, γιατί έπεσα στην παγίδα σου. Στην ίδια παγίδα που έχεις στήσει και για τόσες άλλες, γαμώτο.
Όχι, δεν ήθελα να το δεχτώ όταν το έμαθα. Μα είναι δυνατόν; Αυτά που έλεγες σε μένα, να τα είπες και σε άλλες; Μα πώς; Ποιος άνθρωπος το κάνει αυτό; Ποιος παίζει έτσι με τα συναισθήματα κάποιου άλλου; Τι προσπαθείς να αποδείξεις με αυτό; Νιώθεις περήφανος; Αν το έκαναν αυτό σε δικά σου άτομα θα σου άρεσε; Δε νομίζω! Εντάξει πληγώθηκες. Είδες πώς είναι να πληγώνεσαι. Τι σκατά τότε πας και κοροϊδεύεις και μετέπειτα πληγώνεις άλλους ανθρώπους;
Προσπαθώ να είμαι σκληρή, αλήθεια. Μα δεν μπορώ. Ακόμη κι αν με πλήγωσες, ακόμη και με τον τρόπο που τα έμαθα δεν μπορώ να σκληρύνω απέναντί σου. Πώς γίνεται να έφευγες από εμένα και να πήγαινες στην άλλη; Και να της έλεγες αυτά που έλεγες σε εμένα. Αδιανόητο, ρε φίλε. Και με άφηνες να πέφτω στα δίχτυα σου, ενώ εσύ ήσουν με την άλλη. Πώς γίνεται να μη σκεφτόσουν τίποτα; Ούτε τύψεις ούτε τίποτα;
Πώς γίνεται να λες σε τόσους ανθρώπους ότι αξίζουν για εσένα πολλά, κάνοντάς τους να πιστεύουν πως μετράνε για σένα. Γιατί να μπεις βασικά σε όλη αυτήν τη διαδικασία; Αφού δεν ένιωθες όπως λες, γιατί το συνέχιζες; Χιλιάδες «γιατί» και θα μείνουν κι αυτά αναπάντητα. Με άφησες να ελπίζω σε τι, μωρό μου; Με άφησες να κάνω όνειρα, πού, αγάπη μου; Σε αυτά τα ψεύτικα που μου υποσχέθηκες; Ή σε αυτά που πίστεψα κι εγώ μαζί με τόσες άλλες;
Μου έλεγες πως κοίταζες μόνο εμένα. Δεν ξέρεις πόσα κομμάτια έγινα όταν έμαθα πως απλά κοιτούσες κι εμένα. Δηλαδή όλα αυτά που λέγαμε τι να τα κάνω τώρα; Να τα αφήσω να περάσουν; Οι αναμνήσεις που φτιάξαμε, τι; Να τις κάψω; Οι υποσχέσεις σου με πόνεσαν όμως περισσότερο. Τις έδινες και σε άλλες. Δεν τις άλλαζες καν. Ίδιες κι απαράλλακτες. Τις άφησες κι αυτές με ελπίδες. Κι εσύ; Εσύ κάνεις τη ζωή σου ενώ αυτές κάνουν όνειρα για σένα, χωρίς όμως εσένα.
Θα το μάθεις αυτό. Κι είμαι σίγουρη. Θα νευριάσεις, θα κάνεις διαγραφή και μετά μπλοκ. Απ’ την άλλη ίσως και να μη δώσεις καν σημασία ή μπορεί και να πεις «α πάλι σπόντα για μένα». Όχι, μωρό μου. Αυτή η φορά, είναι η τελευταία που γράφω για σένα. Θα πονέσω, ναι. Θα κλάψω πολύ, σίγουρα. Μα θα το ξεπεράσω. Δε θα με νικήσεις. Δεν μπορείς να με νικήσεις πια! Σου είχα πει, όταν σηκώσω κεφάλι δεν μπορείς να με ρίξεις ξανά.
Ναι, γέλασε με την ψυχή σου, καρδιά μου. Κορόιδευε όσο θες. Ναι, λέγε «Δες άλλη μια χαζή που δέθηκε μαζί μου και μου είπε τα πάντα για εκείνην». Η χαζή όμως, μωρό μου, δε σε έχει κοροϊδέψει ποτέ -κι ας πίστευες το αντίθετο.
Δε θα μάθω ποτέ γιατί τα έκανες όλα αυτά. Γιατί με άφησες να δεθώ μαζί σου. Για σένα δεν ξέρω πια τι ισχύει και τι όχι. Θέλω να πιστεύω πως όντως ένιωσες μα μετά θυμάμαι τα λόγια σου και τα όσα έχω μάθει. Θα πεις τώρα αν με ήξερες, δε θα άκουγες. Εθελοτυφλούσα πολλές φορές μαζί σου κι ας μην το ξέρεις. Αυτή τη φορά όμως δεν μπορούσα να μην τα λάβω υπόψη. Δε γινόταν, μωρό μου, γιατί αυτή τη φορά, είδα εμένα στο πρόσωπο της άλλης. Είδα την αγωνία μου σε αυτήν, είδα τον πόνο της ζωγραφισμένο στα μάτια της.
Άκουσα όλα αυτά που έλεγες σε μένα, να βγαίνουν απ’ το δικό της στόμα. Άκουσα όλα αυτά που ήθελα να μου πεις, να μου τα λέει αυτή. Ήμουν μια απλή ακροάτρια σε ένα θέατρο που έφτιαξες εσύ ο ίδιος. Και το χειρότερο ήταν πως δεν μπορούσα να κάνω και κάτι. Πώς να την παρηγορήσω όταν μόλις μου είχε γκρεμίσει τον δικό μου κόσμο; Όταν άκουσα την καρδιά μου να μοιράζεται; Δεν μπορούσα..
Λύγισα, μωρό μου, δεν άντεξα. Θύμωσα, έβρισα, ξέσπασα. Θα λέω σε όλους πως δε θα ασχοληθώ μαζί σου μα θα τα περισσότερα που θα τα γράφω πλέον για να βλέπεις, θα είναι για να καταλάβεις πόσο πολύ με πλήγωσες..
Θα σε ξεπεράσω, μωρό μου, αλήθεια. Θα μου λείψεις πολύ, όσο δεν πάει. Μα δε γίνεται να συνεχιστεί αυτό. Δε γίνεται να με κοροϊδεύεις όσο εγώ σου ανοίγομαι.
Δε σου εύχομαι κάτι κακό, αλήθεια. Απλά εύχομαι να σταματήσεις να πληγώνεις και να αφοσιωθείς στην αληθινή αγάπη. Κάθε ευτυχία σου εύχομαι. Αυτό να θυμάσαι. Πως όσο εγώ χαιρόμουν για σένα κι ό,τι έκανες, εσύ απλά γελούσες μαζί μου.
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
