Μια ακόμη μέρα στη δουλειά ήταν, όπως τόσες άλλες. Που να φανταστώ ότι θα γινόταν η αιτία να γνωρίσω το άτομο που θα ερωτευόμουν και να μάθω τι σημαίνει «παραδίνομαι στο συναίσθημα». Έρωτας. Μια τόσο απλή λέξη που μέσα της κρύβει συναισθήματα, πράξεις και σκέψεις αναρίθμητες. Προσμονή, ενθουσιασμός, λαχτάρα, επιθυμία. Τόσα και άλλα τόσα έρχονται και σε χτυπάνε σαν τυφώνας μόλις ερωτεύεσαι. Και σιγά μην αποτελούσα εγώ την εξαίρεση.
Ποτέ άλλοτε δεν ήταν ο δρόμος για τη δουλειά τόσο ευχάριστος. Υπήρχε βλέπεις πλέον η προσμονή να σε δω. Να αντικρίσω αυτά τα μάτια που μέσα τους καθρέφτιζαν το μεγαλείο της ψυχής σου και που -ας μη γελιόμαστε- έπαιξαν το ρόλο τους στο να σε δω μέσα από το πρίσμα του έρωτα. Έφτανα στο χώρο που άλλοτε δεν ήταν τίποτα πέρα από μια εργασία και ξαφνικά ένιωθα τον ενθουσιασμό του μικρού παιδιού που μόλις πάτησε το ποδαράκι του στην παιδική χαρά. Το βλέμμα και το πρόσωπό μου με μιας φωτίζονταν.
Δεν μπορείς να περιγράψεις με λόγια την ένταση του δυνατότερου από όλα τα συναισθήματα. Μια ματιά του άλλου ανεβάζει τους παλμούς σου σε επίπεδα πρωτόγνωρα και σε κάνει ξαφνικά να ξεχνάς τα πάντα. Έτσι ήταν και με εμάς, όπως γύρισα να σε κοιτάξω για πρώτη φορά το βλέμμα μου καρφώθηκε στο δικό σου. Σαν να κατέβασε το μυαλό διακόπτες. Συγκεντρώθηκα σε εσένα και μόνο. Κάθε μέρα που περνούσε και εγώ έβλεπα το βλέμμα και το χαμόγελό σου ήθελα να χοροπηδάω από τη χαρά μου. Να φωνάξω σε ολόκληρο τον κόσμο όλα όσα ένιωθα.
Αρχίσαμε να γνωριζόμαστε, να μιλάμε. Η λαχτάρα μου να σε γνωρίσω ήταν τόσο μεγάλη. Κάθε μέρα έβρισκα κάτι καινούργιο να σε ρωτήσω, κάτι καινούργιο να σου πω για να ικανοποιήσω αυτό το συναίσθημα. Να σε μάθω, να σε ακουμπήσω, να σε φιλήσω. Και εσύ πρόθυμος για όλα αυτά, απαντούσες με κάθε λεπτομέρεια, έδινες πληροφορίες λες και ήξερες τις σκέψεις μου πίσω από κάθε ερώτηση.
Και έπειτα από όλα αυτά ήρθε και το πιο σημαντικό, η επιθυμία. Η επιθυμία μου να σε έχω συνέχεια δίπλα μου, να μου κρατάς το χέρι, να με κοιτάς και να με φιλάς σαν να μην υπάρχει αύριο, αλλά το σήμερα να μας ανήκει ολοκληρωτικά. Η επιθυμία να ζήσω μαζί σου όσα παλιότερα φοβόμουν ακόμη και να σκεφτώ λόγω των αναστολών της προσωπικότητάς μου. Δεν μπορούσα πια όμως να κρατηθώ μακριά σου. Και ούτε χρειάστηκε γιατί πολύ απλά ήρθες και μου έδωσες όσες ελπίδες μου έλειπαν. Ένα φιλί και μια αγκαλιά ήταν τα καθημερινά σου κατορθώματα για να με κάνεις να ελπίζω και κυρίως να πιστεύω σε εμάς. Έγινες τελικά δικός μου.
Αυτά τα μικρά κατορθώματά σου με έκαναν να πιστέψω ότι ο έρωτας είχε μόνο θετικά συναισθήματα. Πόσο λάθος έκανα. Όσο εύκολα έρχεται ο φτερωτός θεός και απλόχερα αρχίζει να σου προσφέρει ό,τι πιο όμορφο έχει στη διάθεσή του, μέχρι να σε κάνει να νιώσεις ότι βρίσκεσαι στην κορυφή του κόσμου όλου, με άλλη τόση ευκολία έρχεται και τα ζητάει ένα-ένα πίσω, προσθέτοντας μάλιστα και τόκο. Σε κανέναν δε χαρίζεται. Ούτε φυσικά έκανε την εξαίρεση για εμάς. Ούτε για εμένα που πίστεψα τόσο έντονα σε αυτόν. Σε κανέναν δε χαρίζεται.
