Μαθαίνει άραγε ο άλλος ποιος πραγματικά είμαστε; Μαθαίνει ποτέ κανείς τι ουσιαστικά είμαστε; Το σίγουρο είναι ότι κανείς μας δεν είναι αυτό που ο άλλος βλέπει δύο με τρεις ώρες σε μια έξοδο. Ακόμη κι αν οι συναντήσεις γίνουν καθημερινές. Δεν έχεις μπροστά σου μόνο αυτό το μοσχομυριστό, ντελικάτο κι ευαίσθητο πλάσμα με το μεταξένιο μαλλί, εάν είσαι άντρας. Ή τον μπρουτάλ, γαμάτο τύπο με το ωραίο τζιν και το κοφτερό μυαλό, εάν είσαι γυναίκα. Κι όχι μόνο ο άλλος δεν είναι μόνο αυτό που δείχνει, μα δεν είμαστε κι εμείς μόνο ό,τι αποφασίζουμε να δείξουμε.
Αυτό που δεν ξέρουμε είναι ότι ο άλλος δεν έχει υποσυνείδητα προβάρει τη συμπεριφορά του για να μας παρουσιαστεί. Όχι ότι είναι ψεύτικη η πρόβα του, αυτό δηλαδή που βλέπουμε, μα είναι μόνο ό,τι έχει διαλέξει να μάθουμε. Ό,τι ο άλλος επιτρέπει. Λίγα μόνο κομματάκια από ένα πελώριο παζλ.
Μα η ουσία βρίσκεται στα άπειρα μικροπράγματα που ίσως δε μάθουμε ποτέ. Ή δε θα μάθει ο άλλος για μας. Εκείνα που συμβαίνουν όταν ο άλλος δεν είναι μαζί μας. Όταν βρίσκεται μόνος.Όταν εμείς είμαστε μόνοι. Ή κάπου αλλού. Όταν καθένας μας βρίσκεται μαζί με άλλους ανθρώπους.
Δε σε ξέρω, λοιπόν, μωρό μου. Δεν ξέρω ποιος ή ποια είσαι. Δεν ξέρω τι σκέφτεσαι όταν ξυπνάς το πρωί. Όταν πλένεις δόντια και κοιτάς τον καθρέφτη. Δεν ξέρω με τι γελάς, με τι κλαις όταν δεν είμαι εκεί. Δεν ξέρω τι σκέφτεσαι όταν χτενίζεσαι ή όταν ψάχνεις πουκάμισο. Δεν ξέρω πώς είναι να μην έχεις δουλειά. Λεφτά. Δεν ξέρω τι νιώθεις όταν η ανασφάλεια σου χτυπά την πόρτα. Ή η μοναξιά. Δεν ξέρω τι σκέφτεσαι μόνος, όταν σκέφτεσαι την ηδονή ή τον πόνο.
Δεν ξέρω τι σχέδια κάνεις με το πιρούνι στο πιάτο σου, όταν τρως μόνος. Τι σκέφτεσαι με κάθε γουλιά καφέ. Το πώς παίζεις με το κουταλάκι μετά το ανακάτεμα. Όταν κλείνεις το φως στο κρεβάτι, δεν ξέρω τι βλέπεις. Κι όταν ανοίγεις παράθυρα το πρωί δεν ξέρω ποιο σκοτάδι καμουφλάρεις. Δεν ξέρω ποιες νότες σε αγγίζουν, ποιες λέξεις σε ταξιδεύουν. Με τι κριτήριο διαλέγεις φίλους, βιβλία, ζωή. Δεν ξέρω τι σκέφτεσαι όταν μαγειρεύεις. Ή όταν αλλάζεις λάδια στη μηχανή. Τι σχεδιάζεις στις χαρτοπετσέτες όταν μιλάς στο τηλέφωνο.
Χιλιάδες μικρά και μεγάλα πράγματα που σκέφτεσαι κι άλλα τόσα που αισθάνεσαι όταν είσαι μόνος ή μόνη. Όλα όσα πραγματικά σε ορίζουν. Τίποτα δεν ξέρω. Την αμηχανία σου, μα και την αγανάκτησή σου με κάθε αντίστοιχη σκέψη. Τι συλλογές έκανες παιδί. Με τι ξεκαρδίζεσαι μόνος. Με τι συγκινείσαι όταν διαβάζεις ένα βιβλίο. Με τι εξοργίζεσαι όταν βλέπεις τα νέα. Με ποιους ξερνάς και ποιους θαυμάζεις. Σε τι πιστεύεις και τι αφορίζεις όταν σκέφτεσαι τον κόσμο. Το άδικο.
Δε με ξέρεις κι εσύ, μωρό μου. Νομίζεις ότι με ξέρεις. Δεν ξέρεις τίποτα όμως. Δεν ξέρεις με ποια ανέκδοτα γελάω. Δεν ξέρεις με τι ντοκιμαντέρ κλαίω. Δεν ξέρεις πώς αυτοσαρκάζομαι με τους φίλους μου και πώς τρώω τα μακαρόνια. Τι γκριμάτσες κάνω στον καθρέφτη του ασανσέρ όταν δεν είναι άλλος παρών. Τι ζωγραφίζω στα αχνισμένα τζάμια το χειμώνα όταν δε βλέπει κανείς. Τι γεύση τσάι προτιμώ και γιατί. Τι ασπρόμαυρες φωτογραφίες βγάζω μόνος. Τι σκέφτομαι όταν παρατηρώ ανθρώπους. Αν κοιμάμαι με κάλτσες. Πώς αντιδρώ όταν δω ζωύφια. Αν σημειώνω με μολύβι ή στυλό στα καινούρια βιβλία. Τι σελιδοδείκτες προτιμώ. Ποια ταινία βλέπω δύο φορές κάθε χρόνο για να ρίξω ένα γερό κλάμα. Πόσο γελοία γίνομαι στο καραόκε μόνο με φίλους. Τι τραγουδάω στο μπάνιο.
Εκατομμύρια σκέψεις που δε γίνονται ποτέ λέξεις, μικρές και μεγάλες συνήθειες, εκφάνσεις μιας υποτιθέμενης καθημερινής ρουτίνας, ένα σωρό γκριμάτσες, βλέμματα και χειρονομίες είναι όλα όσα δεν γνωρίζουμε για τον άνθρωπο που τόσο μας ελκύει. Όσα δε θα μπορέσουμε ποτέ να αποκωδικοποιήσουμε για να γνωριστούμε ουσιαστικά.
Ακόμη κι αν πλησιάσουμε σε απόσταση αναπνοής το ιδανικό, ακόμη κι αν βυθιστούμε σε μια απόλυτα αμοιβαία σχέση ζωής και αγάπης, ο άλλος (μα κι εμείς για τον άλλον) παραμένουμε ουσιαστικά άγνωστοι. Δύο άγνωστοι μεταξύ τους μα τόσο ερωτευμένοι. Μήπως γι’ αυτό δεν μαγευόμαστε από τον έρωτα; Υπήρξαμε και πάντα παραμένουμε άγνωστοι μεταξύ μας. Δύο ξένοι μα τόσο ερωτευμένοι!
