Είμαι κενή. Νομίζω πως δεν έχω συναισθήματα. Αν με ρωτήσεις αν νιώθω θλιμμένη θα σου απαντήσω πως όχι, μα αν με ρωτήσεις κι αν νιώθω χαρούμενη, το ίδιο πάλι θα σου πω.
Δε νιώθω τίποτα. Και δεν είναι καθόλου πεσιμιστική η διάθεση με την οποία στο λέω. Ούτε αυτοκτονικές τάσεις έχω, ούτε φάση κατάθλιψης περνάω. Δεν είμαι δυσλειτουργική και αποδίδω εξαιρετικά στις καθημερινές μου δραστηριότητες. Ακολουθώ με ευλάβεια το πρόγραμμα της μέρας, είμαι πάντα συνεπής στις υποχρεώσεις μου και δεν πρόκειται να με εκνευρίσεις ό,τι κι αν μου πεις, όσο κι αν προσπαθήσεις.
Άδειασα. Κι αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό. Μετά το χωρισμό μας δεν έπεσα να πεθάνω, δεν το πήρα κατάκαρδα, δεν έκλαψα καν. Είπα απλώς πως η ζωή προχωράει και δεν μπήκα στη διαδικασία να αναλύσω τη στάση σου. Παραδόξως δε με πείραξε. Θα ‘λεγε κανείς πως όλο αυτό είναι συσσωρευμένος θυμός και συναίσθημα που αρνούμαι να εκφράσω, μα πίστεψέ με, δεν είναι.
Δε γελάω συχνά, αλλά ούτε και λυπάμαι. Το απόλυτο κενό θα μπορούσε κι αυτό να είναι συναίσθημα; Από τη μια ανυπομονώ να έρθει η μέρα που θα ξανανιώσω κάτι, κι ας είναι πίκρα, απογοήτευση, ζήλια, θυμός. Θα καταφέρω να αντιμετωπίσω τα αρνητικά συναισθήματα, να τα διώξω από κοντά μου και να τα αντικαταστήσω με θετικά. Στην περίπτωσή μου όμως δεν υπάρχουν ούτε αυτά.
Επικρατεί στη ζωή μου μια ανυπόφορη απάθεια. Τίποτα δε μ’ ενοχλεί, τίποτα δε μ’ ενθουσιάζει. Όσοι δε με ξέρουν -ή, μάλλον, δε με ήξεραν- με θεωρούν απλώς αδιάφορη. Ατομίστρια έχω ακούσει, επίσης, να με χαρακτηρίζουν, γιατί, λέει, δε δείχνω συμπόνια, κατανόηση.
«Φεύγοντας πήρες μαζί σου την καρδιά μου» θα έλεγε κάθε πληγωμένος χωρισμένος, μα εγώ μπορώ να στο πω και να το εννοώ. Δεν πήρες τη χαρά μου και μ’ άφησες γεμάτο θλίψη, δεν πήρες το γέλιο μου και άφησες μόνο κλάματα, τα πήρες όλα. Έμεινα εντελώς κενή ν’ αναρωτιέμαι αν υπάρχει άραγε άλλο όργανο μες το σώμα μας ικανό να παράγει, να γεννήσει, να δημιουργήσει συναισθήματα, όπως η καρδιά. Πότε θα ξαναρχίσω εγώ να νιώθω;
Νόμιζα πως θα ‘ταν ωραίο να μην αισθάνεσαι τίποτα, να μην υπάρχει κάτι που να σε αγγίξει, να μπορείς να αντιμετωπίζεις και να διαχειρίζεσαι τα πάντα με ψυχραιμία. Πόσες φορές στο παρελθόν δεν ευχήθηκα να φύγω από καταστάσεις που νόμιζα πως δεν άντεχα ψυχολογικά, να βρεθεί ένας τρόπος να απομακρυνθώ και να νιώσω αυτό το κενό συναίσθημα που νιώθω τώρα. Τίποτα να μη με απασχολεί, τίποτα να μη με ενοχλεί, τίποτα να μη με επηρεάζει.
Και τώρα ξαφνικά ψάχνω απεγνωσμένα κάτι να κλονίσει το νευρικό μου σύστημα, να βρεθεί ένας τρόπος να αντιδρώ πλέον στα ερεθίσματα ενεργητικά και να μην κάθομαι παθητικά να τα παρατηρώ να περνάνε, να δώσω κάπου ό,τι απέμεινε από μένα, ακόμα κι αν ξέρω πως θα πληγωθώ. Θέλω να βρεθεί επιτέλους αυτός ο κάποιος που θα μου ξυπνήσει τον παλιό μου εαυτό. Κι ας μην είναι έρωτας. Ας είναι φίλος, γνωστός, περαστικός.
Να γίνει κάτι δυνατό, συνταρακτικό που θα με κάνει να νιώσω ξανά. Δεν παλεύεται το κενό συναίσθημα, πιστέψτε με, όσες φορές κι αν έχετε ευχηθεί να αδειάσετε, δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο απ’ το να μη νιώθεις.
