Γράφει η Όλγα.
Κάτσε εκεί, στην πολυθρόνα απέναντί μου, όχι δίπλα μου. Άναψε τσιγάρο, απ’ τα δικά σου τα ελαφριά κι ετοιμάσου να ακούσεις. Σήμερα πήρα την απόφαση να μιλήσω επιτέλους κι εγώ κι εσύ θες-δε θες θα με ακούσεις.
Σήμερα μπαίνει η τελεία, αγάπη μου. Ξεμπλόκαρε η καρδιά και πάει παρακάτω. Τόσους μήνες ήμουν εδώ σταθερά σαν βράχος και περίμενα κάνοντας υπομονή, γεγονός πρωτοφανές για μένα κι αυτό πρέπει να σε τιμά πολύ. Δεν είμαι εγώ απ’ αυτές που ανέχονται τα πήγαιν’ έλα, τα δικά σου όμως τα ανέχτηκα πολύ και ζούσα γι’ αυτά. Φτάνει, όμως! Πάρε τις ψεύτικες σφιχτές αγκαλιές σου και φύγε. Θέλω να ανασάνω, ρε γαμωτο κι εσύ μου κλέβεις το οξυγόνο.
Δεν το αρνούμαι, πονάει αυτή η απόφαση. Δεν ξέρω ακόμα πώς θα είναι η ζωή μου μετά από σένα. Δεν ξέρω πώς θα μπορέσω κάποια στιγμή να βάλω κάποιον άλλον στη ζωή μου και στο σπίτι μου. Δεν ξέρω πώς να ζήσω χωρίς εσένα και πού να βρω αιτία να χαμογελάσω ξανά!
Πέρασα πολλά βραδιά να σπάω το κεφάλι μου για να βρω πού έκανα λάθος, πού έφταιξα. Τελικά δεν έφταιξα εγώ, εσύ είσαι ένας τοίχος κι εγώ απλά προσπαθούσα να τον σπάσω. Ψυχρός άνθρωπος, χωρίς αισθήματα, χωρίς μπέσα. Μόνο ο εαυτούλης σου κι εγώ να παρακαλάω για λίγη σημασία.
Μου λείπεις απ’ την πρώτη μέρα γιατί ποτέ δε σε είχα στην ουσία. Ποτέ δεν ήσουν μαζί μου. Ένα τηλέφωνο στις καύλες σου ήμουν, παραδέξου το, αγάπη μου! Τώρα μπορώ να το παραδεχτώ κι εγώ, ποτέ σου δεν ένιωσες κάτι για μένα.
Κι εγώ; Δεν ξέρω αν είχα αγάπη να σου δώσω, αλλά σίγουρα θα ήμουν εκεί τις ώρες που το είχες ανάγκη. Θα ήμουν εκεί να σε ακούω, να σε φροντίζω, να σε προσέχω και να σε κάνω να γελάς. Τώρα δεν έχω τίποτα απ’ αυτά. Το μόνο που μπορώ να σου δώσω είναι ένα τσιγάρο, γιατί βλέπω ότι τα δικά σου τελειώνουν, αλλά τι λέω, εσύ ποτέ σου δεν μπόρεσες να καπνίσεις τα τσιγάρα μου. Πολύ βαριά για σένα!
Πάρε, λοιπόν, τις ματάρες σου και δίνε του! Δε θέλω ούτε να σε ξαναδώ ούτε να τα ξαναπούμε. Δεν μπορώ να είμαι πολιτισμένη τώρα. Δε θα σου πω να προσέχεις. Δε με νοιάζει αν είσαι καλά από δω και πέρα. Το ξέρω ότι θα είσαι. Εσύ πάντα καλά είσαι, μόνο άλλους τσακίζεις.
Εξαφανίσου απ’ τη ζωή μου κι άσε με να πάρω ανάσα. Άσε μόνο το άδειο σου πακέτο εδώ, να το βλέπω και να θυμάμαι πόσο εύκολα άδειασες κι εμένα τόσες φορές.
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
