Γράφει η Άγνωστη.
Κάθομαι σ’ ένα σκαμπό στο μπαρ.
Πίνω το τρίτο σφηνάκι που με έχεις κεράσει εσύ, ο άγνωστος από απέναντι.
Παίζουμε τόση ώρα με τα μάτια. Μου αρέσει που κοιτάς το στήθος μου, χαϊδεύω επιδεικτικά το φυλακτό που φοράω στο λαιμό μου και σε βλέπω να καρφώνεσαι εκεί.
Μετά ανεβάζω τη φούστα μου με τα χέρια μου και σε βλέπω με το διαπεραστικό σου βλέμμα να «καις» τα πόδια μου.
Μου αρέσει αυτό το παιχνίδι. Θα ήθελα να το συνεχίζαμε έτσι απλά σε κάποιο ξενοδοχείο, χωρίς πολλά πολλά. Και το κυριότερο, χωρίς συστάσεις.
Δε με ενδιαφέρει καθόλου πώς σε λένε. Τι ομάδα είσαι, που δουλεύεις και ποιους ψήφισες στις εκλογές. Όλα αυτά μου είναι παντελώς αδιάφορα.
Το μόνο που με νοιάζει είναι η ηδονή της στιγμής.
Σου φαίνεται πολύ τολμηρό; Σοκάρεσαι; Ούτε η γνώμη σου με ενδιαφέρει, στην τελική.
Γιατί να είναι τόσο δύσκολο για μια γυναίκα να περνάει καλά, να ζει για τις στιγμές;
Εμένα που με βλέπεις αγοράκι μου, σήμερα κλείνω τα σαράντα. Μπορεί να μη μου φαίνεται, αλλά έχω ήδη στην πλάτη μου και παιδί και διαζύγιο. Δεν έχω ανάγκη από το δικό σου ταπεινό «σ’ αγαπώ» που υπόσχονται τα μάτια σου να μου δώσουν μετά από μήνες ατέλειωτου κόπου.
Αναγνώριση παίρνω από την καριέρα μου. Το οικογενειακό και φιλικό μου περιβάλλον μου καλύπτουν πλήρως το συναισθηματικό μου κομμάτι.
Από εσένα ζητάω μόνο την εκτόνωση τη σωματική. Αυτή που δεν καλύπτεται με το τρίωρο πρόγραμμα του γυμναστηρίου.
Απλώς θέλω να σε δω να πάλλεσαι μετά από έναν πολύ δυνατό οργασμό. Να με νιώθεις να σπαρταράω στα χέρια σου και να μη μου χαρίζεσαι. Μετά να αγκαλιαστούμε αποκαμωμένοι και όταν επανέλθουν οι σφυγμοί μας στο κανονικό θα σε αποχαιρετήσω με ένα τρυφερό φιλί.
Μέχρι εκεί. Δε θέλω να με καψουρευτείς. Δεν αντέχω να σε ερωτευτώ και να περιμένω σα μαθήτρια πότε και αν θα με πάρεις τηλέφωνο.
Θέλω να με θέλεις για το κορμί μου και υπόσχομαι πως τα αισθήματα θα ‘ναι αμοιβαία. Έτσι, επιμένω να μη μάθω το όνομά σου. Δε θα μου φανεί καθόλου χρήσιμο στο δίωρο αλισβερίσι μας.
Ξέρεις, όταν πηγαίνω τον γιο μου στον παιδότοπο πάντα βρίσκει κάποιο άλλο παιδάκι που ταιριάζουν και παίζουν. Το αποκαλεί «φίλε μου» και παίζουν μαζί για δυο ώρες ίσως και παραπάνω. Άλλες μαμάδες επιμένουν να κάνουν τα παιδιά να ανταλλάξουν ονόματα, ηλικίες και όλες αυτές τις φλύαρες πληροφορίες.
Αν παρατηρήσεις προσεχτικά θα δεις τα παιδιά να δυσανασχετούν, γιατί όλα αυτά τους στερούν χρόνο από το παιχνίδι τους. Το απλό παιχνίδι τους. Αυτό που καθοδηγείται από το ένστικτό τους.
Τα παιδιά παίζουν ακόμα και όταν δε μιλούν την ίδια γλώσσα. Δεν χρειάζονται λέξεις για να συνεννοηθούν. Ούτε κανόνες. Αν κάποιο τρέξει πρώτο, το άλλο καταλαβαίνει πως πρέπει να το κυνηγήσει. Αν το ένα παιδί κάνει πως τα φυλάει το άλλο θα πάει να κρυφτεί. Τόσο απλά!
Για αυτό επιμένω. Σε βλέπω να καίγεσαι για μένα.
Οι κινήσεις των κορμιών μας έχουν ήδη συντονιστεί απόλυτα τόση ώρα που με φλερτάρεις. Νομίζω πως είμαστε έτοιμοι να προχωρήσουμε.
Αν θέλεις να παίξουμε το δικό μας σαρκικό παιχνίδι σου υπόσχομαι να ανταποκριθώ με τον καλύτερο τρόπο στις κινήσεις σου.
Δεν χρειάζεται να μάθω καν το όνομά σου. Θα σε αποκαλώ «φίλε»!
