Ήταν η σωστότερη λάθος στιγμή μας κι αν μη τι άλλο τη ζήσαμε στο έπακρο, δεν έχουμε κάτι λοιπόν να μετανιώσουμε. Τι κι αν μας επιβάλλουν κάτι τέτοιο τα πρέπει που υπάρχουν γύρω μας. Αυτά είναι έτσι κι αλλιώς φτιαγμένα για να σπιλώνουν και να κρύβουν όμορφες στιγμές πίσω από παλιομοδίτικες ταμπέλες. Να ρίχνουν έναν κουβά μαύρη μπογιά στις πιο πολύχρωμες σελίδες μας, μα ξέρεις τι ξεχνάνε; Πως η τέχνη καμιά αντίρρηση δεν έχει να μπλέκει το μαύρο με τα χρώματα, αντιθέτως, κάπως έτσι ξεκινά να φτιάχνει κάτι πέρα από τα συνηθισμένα. Κάπως έτσι αρχίσαμε κι εμείς.
Περιστάσεις, ηλικία, πεποιθήσεις, όλα μαζί και ταυτόχρονα. Και ο περίγυρος εκεί, να μας υπενθυμίζει πως ένα από όλα αυτά μπορεί και να αντέχαμε να το πολεμήσουμε, μα όλα μαζί είναι ουτοπικό (και λίγο βλάσφημο) ακόμη και να το σκεφτούμε. Σαν να υποτιμούμε όλους εκείνους που εμπρός στις δυσκολίες ενός έρωτα έκαναν πίσω, σαν να τους λέμε δειλούς. Και δεν είναι. Γιατί δεν είναι δειλία να τρομάξεις, σημάδι είναι πως είσαι άνθρωπος. Σάμπως πιστεύεις πως οι τριακόσιοι του Λεωνίδα δεν τρόμαξαν όταν είδαν εμπρός τους δέκα χιλιάδες Πέρσες; Η μόνη διαφορά είναι πως εμείς είμαστε μονάχα δύο και τα δέκα χιλιάδες προβλήματα αφήνουν απειλή στην ατμόσφαιρα.
Μα να σου πω κάτι; Αν εκείνοι νίκησαν γιατί να αμφισβητήσουμε εμείς τον εαυτό μας; Αν εκείνοι κατάφεραν να βάλουν το μυαλό μπροστά και να κάνουν τη μάχη να φαντάζει σχεδόν άνιση υπέρ τους, γιατί να μην πιστέψουμε κι εμείς πως αν βάλουμε το συναίσθημα μπροστά μπορούμε να κατατροπώσουμε, όχι μονάχα αυτά, μα άλλα τόσα ζόρια; Βαφτίζουμε στιγμές «λάθη» σε μια προσπάθειά μας να τις κάνουμε να φανούν πιο αποδεκτές. Να αποδώσουμε κάτι, για το οποίο -αν είμαστε έστω και λίγο ειλικρινείς- καθόλου δε λυπηθήκαμε, στην ανθρώπινη αδυναμία. Στο «κανείς δεν είναι αλάνθαστος» που από παιδιά ακούμε. Σχεδόν θέλουμε να δώσουμε στις δυνατές στιγμές μας κάτι τρωτό, λες όμως να το κάνουμε απλώς για να μην τις αφήσουμε να μας τρομάξουν με την ισχύ τους;
Θέλουμε και τη δική σου ιστορία!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Κι απ’ την άλλη, πόσες φορές δεν ακούσαμε πως τα απαγορευμένα είναι καρυκευμένα με ένταση; Πως είναι τα μόνα ανεπανάληπτα και πως μονάχα αν τα ζήσεις ξέρεις τι πάει να πει συναίσθημα με κάτι από αδρεναλίνη; Μήπως λοιπόν ο λόγος που επιμένουμε στην άποψή μας περί λάθους είναι για να αρπάξουμε την ευκαιρία να πασπαλίσουμε με χρυσόσκονη τη γραμμή μας και να βεβαιωθούμε πως δε θα έχει τίποτα συνηθισμένο και βαρετό για όποιον τη βλέπει; Πώς θα έχουν κι οι άλλοι κάτι να θαυμάσουν στα κρυφά μαζί μ’ εμάς;
Ήταν τελικά η σωστότερη λάθος στιγμή μας; Μια λέω ναι και μια λέω όχι. Μια δηλώνω με περηφάνια πως μόνο σωστά είχε μέσα της και μια συνοφρυώνομαι καθώς μετράω τα στραβά της. Μια μένω σ’ αυτό το «σωστότερη» και μια σκαλώνω στο ενοχλητικό «λάθος». Μα ξέρεις τι; Ίσως τελικά να είναι περιττό το να βγάλουμε συμπέρασμα. Να είναι είναι στο χέρι μας το να αφήσουμε τους χαρακτηρισμούς στην άκρη και να επικεντρωθούμε σε αυτές τις δύο τελευταίες λέξεις. «Στιγμή μας». «Μας». Δική μας, αυτό δε μετράει; Κι αν μη τι άλλο, τη ζήσαμε στο έπακρο, δεν έχουμε κάτι λοιπόν να μετανιώσουμε.
Επιμέλεια κειμένου: Μαρία Ρουσσάκη
