Κανείς δε σε προειδοποιεί για το τέλος. Κανείς δεν πρόκειται να σου πει «σταμάτα μέχρι εδώ ήταν». Ούτε καν ο ίδιος σου ο εαυτός. Κάπως έτσι την πάτησα κι εγώ. Να νιώθω τις τάσεις φύγεις να με πνίγουν αλλά κάτι μέσα μου στο τέλος της ημέρας να με κρατάει πάλι εδώ. Να δώσω μία ακόμη ευκαιρία σε όλο αυτό. Στο κάτω-κάτω της γραφής δε διαλύονται έτσι εύκολα οι σχέσεις. Έτσι δεν είναι;
Μέγα το σφάλμα μου. Οι τελειωμένες καταστάσεις είναι τοξικές. Όσο τις θρέψεις τόσο σε καταστρέφουν. Μένεις σε αυτές με την ελπίδα ότι με τον καιρό ίσως κάτι να αλλάξει και τελικά ο μόνος που αλλάζει είσαι εσύ και συνήθως προς το χειρότερο. Ο χρόνος δε γιατρεύει τα πάντα. Μερικές φορές απλά εντείνει τον πόνο της πληγής.
Κάπως έτσι κι εμείς από τη μια στιγμή στην άλλη καταλήξαμε να γίνουμε δύο ξένοι μέσα στο ίδιο σπίτι. Καμία επικοινωνία μεταξύ μας. Εκείνος με υπεκφυγές να αποφεύγει την όποια επαφή μαζί μου κι εγώ να κάνω τα στραβά μάτια. Λες και δεν έβλεπα πως κάτι από καιρό τώρα δεν πήγαινε καλά.
Ακόμα και το άγγιγμά του ήταν διαφορετικό. Πιο ψυχρό και σίγουρα πιο απρόσωπο. Το ένιωθα κάθε φορά που τα χέρια του με ακουμπούσαν πως όλο αυτό ήταν λάθος. Δε με ήθελε. Η επαφή μας αυτή του ήταν παγερά αδιάφορη. Κι όσο για τα φιλιά αντί να αυξάνονται μέρα με τη μέρα αντιθέτως μειώνονταν. Κι αυτά που τελικά κατάφερνα να του κλέψω ήταν φιλιά τυπικά, στεγνά από αισθήματα μόνο και μόνο για να φέρει σε πέρας το δικό του μερίδιο στη σχέση μας.
Με το ζόρι πέφταμε μαζί στο ίδιο κρεβάτι πλέον και πάντοτε με πλάτες γυριστές μην τύχει να αντικρίσει ο ένας τον άλλον κι ανάψουν ξανά τα πλέον τόσο καιρό σβησμένα πάθη μας. Δεν ήταν όμως πάντα έτσι. Δεν μπορώ βέβαια να θυμηθώ ποιο ακριβώς ήταν το σημείο της καμπής μας, όμως είμαι σίγουρη πως κάποτε δεν άντεχα χωρίς αυτόν κι εκείνος δεν άντεχε στιγμή χωρίς εμένα. Τι συνέβη ξαφνικά;
Ε, λοιπόν, να σου πω κάτι; Τίποτα απολύτως δε συνέβη. Νισάφι πια με αυτή την ανάγκη των ανθρώπων να εξηγούν τα πάντα. Ποτέ μου δεν την κατανόησα και γι’ αυτό συχνά-πυκνά θυμώνω με τον εαυτό μου που πέφτει κι αυτός στο ίδιο σφάλμα.
Στην περίπτωσή μας δεν υπήρχε ούτε αφορμή ούτε κι αιτία. Άπλα κάποια πράγματα δεν είναι γραφτό να κρατήσουν όσο ιδανικά κι αν φαντάζουν στην αρχή. Δε μιλάμε για παραμύθια, στην πραγματικότητα ζούμε. Δεν πιστεύουμε σε «happy end» απλά στηριζόμαστε σε ένα πιο ελπιδοφόρο «προχωράω μπροστά»
Έτσι κι εμείς δεν ήταν τελικά της μοίρας μας να αντέξουμε. Κάναμε τον κύκλο μας και το μόνο που μένει τώρα είναι να το αποδεχτούμε. Να αφήσει ο ένας τον άλλον να φύγει. Η ζωή συνεχίζεται κι εμείς έχουμε μείνει στάσιμοι σε μία κατάσταση που έχει βαλτώσει για τα καλά.
Είναι εχθρός μας η συνήθεια πια κι όχι σύμμαχος. Γίναμε δεδομένοι ο ένας για τον άλλον. Η ίδια ρουτίνα κάθε μέρα, οι ίδιες συμπεριφορές· σχεδόν ακατόρθωτο το να μην το βαρεθείς κάποια στιγμή όλο αυτό.
Να έχεις όμως και τα κότσια να αντιδράς απέναντι σε όλα αυτά. Με τη συνήθεια και τη στασιμότητα τίποτε δεν άλλαξε. Ίσως να σου φαίνεται βουνό στην αρχή αλλά αν δεν εκτεθείς και πάλι στο παιχνίδι των σχέσεων πώς περιμένεις να προχωρήσεις.
Εγώ, λοιπόν, δε μένω άλλο πια εδώ κι ας με βολεύει η ρουτίνα σου κι ας με κρατάει η συνήθεια. Γιατί η ζωή είναι πολύ μικρή για να συμβιβάζεσαι.
Έτσι λοιπόν απόψε αποχωρώ έχοντας πάντα στο μυαλό μου τα λόγια εκείνα της Δημουλά που ξεστόμισες μετά τον τελευταίο μας καβγά. «Μετανιώνω που τρόχισα τόσα «όχι» για να πω τελικά τόσα «ναι» που με μαχαίρωσαν….»
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
