Γράφει ο Σπύρος Μπινιάρης.
-Τι ακριβώς συμβαίνει με τους ανθρώπους Πολ; Γιατί χωρίζουν;
-Είναι πολύ απλό Ζαν. Γιατί είναι βλάκες.
-Τι εννοείς;
-Εννοώ αυτό που εννοώ.
-Και πού είναι η βλακεία;
-Στο ότι νομίζουν πως χάνουν τον άλλον τη στιγμή που χωρίζουν.
-Φυσικά και τον χάνουν όταν χωρίζουν.
-Κάθε μέρα τον χάνουν ή τον κερδίζουν Ζαν. Κάθε μέρα.
-Είναι πολύ κουραστικό να ανησυχείς κάθε μέρα Πολ.
-Δε χρειάζεται να ανησυχείς καθόλου.
-Δεν ξέρω, για εμένα είναι πολύ αγχωτικό κάθε μέρα να ζω με την αγωνία αν έχασα λίγο ή αν κέρδισα κάπως τον άλλον. Είμαι πολύ ελεύθερος για να ζήσω έτσι. Δε γίνεται να μετράω το κάθε μου βήμα, την κάθε μου λέξη.
-Στ’ αλήθεια είσαι ελεύθερος;
-Αν εννοείς διαθέσιμος για μια άλλη κοπέλα, όχι δεν είμαι. Αλλά ναι, στα άλλα είμαι. Σε όλα τα άλλα.
-Είσαι ευτυχισμένος;
-Μπορώ να σου πω με σιγουριά πως δεν είμαι δυστυχισμένος. Δεν ξέρω αν είμαι ευτυχισμένος. Πώς θα μπορούσα να το ξέρω;
-Μα είναι πολύ απλό. Γελάς συχνά;
-Όχι, δε γελάω συχνά, τι θες να πεις;
-Θέλω να πω Ζαν, ότι είσαι τόσο ελεύθερος όσο σου το επιτρέπει ο τρόπος που ορίζεις την ελευθερία στον εαυτό σου. Ο τρόπος που τη βλέπεις. Στην πραγματικότητα δεν είσαι ελεύθερος. Ποτέ δεν ήσουν. Ούτε καν για να διαλέξεις το όνομα σου, που όταν κάποιος θα το προφέρει θα αναφέρεται σ’ εσένα. Φτωχέ μου Ζαν, είσαι δεμένος από παντού. Όλοι μας είμαστε.
-Και τι θες να πεις; Πως γεννιόμαστε σκλάβοι;
-Όχι. Τη στιγμή που γεννιόμαστε είμαστε ελεύθεροι. Άλλα μόνο για μια στιγμή. Έπειτα κάποια στόματα θα πουν τη λέξη μου και η ελευθερία μας θα γεμίσει κανόνες και θα χαθεί. Η φύση όμως έχει αρμονία και ό,τι γεννήθηκε ελεύθερο, ελεύθερο θα πεθάνει.
Γεννιόμαστε και πεθαίνουμε ελεύθεροι Ζαν και στο ενδιάμεσο ζούμε σαν σκλάβοι. Το μόνο που μένει είναι να διαλέξουμε τη σκλαβιά που μας αρέσει μέσα σε ένα σύμπαν που παίζει ζάρια με τις πιθανότητες να τη συναντήσουμε. Αυτή που στα χέρια της θα νιώθουμε τόσο ελεύθεροι, όσο νιώθει κάποιος τη στιγμή που εργάζεται σε μια δουλειά που λατρεύει να κάνει.
-Δεν έχω σκοπό να αλλάξω κάτι στη ζωή μου. Μου αρέσει όπως είναι.
-Σε πιστεύω. Το έχω πει ήδη πολλές φορές στη ζωή μου. Και όλες το πίστευα το ίδιο αλλά πάντα άλλαζα. Οτιδήποτε περάσει από τη ζωή σου είναι ικανό να σου αλλάξει το σχήμα σου. Μέχρι και τα πιο ασήμαντα πράγματα. Μερικές φορές ειδικά αυτά. Στην πραγματικότητα δεν μπορείς να ελέγξεις τίποτα. Ακόμα και αυτά που έχεις ορίσει σαν δικές σου επιλογές, στην πραγματικότητα σου φαίνονταν καλές σαν ιδέες πρώτα. Κάποιες ιδέες που κάποιος σου πέρασε όταν οι ζωές σας συναντήθηκαν. Προφανώς κάποιες που θα τις θεωρούσε και εκείνος δικές του. Με τον ίδιο τρόπο που αυτή τη στιγμή σου περνάω εγώ τις δικές μου.
Είναι αναπόφευκτο. Όλα αλλάζουν, όλοι αλλάζουν. Ούτε οι πέτρες δε μένουν ίδιες. Εκεί είναι η εξυπνάδα που σου έλεγα πριν. Στο να μπορείς να σταματήσεις ν’ αντιστέκεσαι στις αλλαγές.
Ξέρεις Ζαν, δεν επιβίωσαν τα πιο έξυπνα είδη μέσα στο χρόνο, ούτε τα πιο δυνατά. Επιβίωσαν εκείνα που προσαρμόστηκαν γρηγορότερα στις αλλαγές.
-Μου μιλάς για μια νέα τάξη πραγμάτων λοιπόν;
-Νέα τάξη πραγμάτων κάθε μέρα Ζαν. Κάθε μέρα και μια καινούρια αναμέτρηση με τα όρια της ελευθερίας.
-Με τρομάζουν οι αλλαγές. Μου αλλάζουν τις συνήθειες. Όταν φεύγω απο το πρόγραμμά μου, νιώθω χαμένος.
-Τότε είσαι καταδικασμένος φίλε μου, να ζεις για πάντα την ίδια μέρα.
