Γράφει η Όλγα.
Βλέπεις μια ταινία για πρώτη φορά και ενθουσιάζεσαι. Ξαναβλέπεις μια του ίδιου είδους και σου αρέσει λιγότερο. Συνεχίζεις και τρίτη και τέταρτη φορά μέχρι που οι ιστορίες αρχίζουν και μοιάζουν μεταξύ τους. Μαντεύεις και προβλέπεις την επόμενη σκηνή. Οι στιγμές κορύφωσης είναι πλέον πολύ προβλέψιμες και το τέλος λες και το ήξερες από πριν. Κάτι τέτοιο συμβαίνει και με τις σχέσεις. Εκείνες τις ανούσιες σχέσεις, χωρίς συναίσθημα, χωρίς πάθος. Τις σχέσεις που δημιουργείς στο μυαλό σου καλύτερες απ’ ό,τι είναι πραγματικά. Τι γίνεται, όμως, όταν ο πραγματικός έρωτας σου χτυπάει την πόρτα;
Εμάς μας τη χτύπησε. Έζησα και έζησες πολλές ανούσιες ιστορίες μέχρι να βρεθούμε. Κι όταν βρεθήκαμε ένιωσα σαν τα κομμάτια να μπαίνουν στη θέση τους. Σαν να έπρεπε να περάσω από όλα αυτά για να καταφέρω τελικά να σε βρω. Έζησα για πρώτη φορά την ένταση. Την απόλυτη κορύφωση, συναισθηματική και σωματική. Και με συνεπήρε.
Εντυπωσιάστηκα με το πού μπορούσα να φτάσω, πόσα μπορούσα να κάνω, πώς μπορούσα να αγαπήσω κάποιον τόσο πολύ. Πίστευα και για εσένα το ίδιο. Έδειχνες πάντα τόσο ενθουσιασμένος. Με έπαιρνες από το χέρι και με οδηγούσες σε μέρη μαγικά, σε συναισθήματα πρωτόγνωρα.
Μια μέρα σε κοίταξα και σου είπα «Μαζί κι όπου βγει!». Δε με ένοιαζε και πολύ το μετά. Ήμουν τόσο αφοσιωμένη στο τώρα, τόσο ανυπόμονη να ζήσω μαζί σου όλες τις στιγμές, που τα όνειρα ήταν μόνο όνειρα και λίγο με ένοιαζε αν θα βγουν αληθινά. Μη με παρεξηγείς. Δεν αδιαφορούσα για το κοινό μας μέλλον ούτε έπαιρνα τη σχέση μας αψήφιστα. Αλλά γιατί να αναλώνω τον χρόνο, την ενέργεια και το κέφι μου ανησυχώντας αν θα είμαστε μαζί για πάντα; Ήμασταν εκείνη τη στιγμή. Το μετά ήταν στο χέρι μας.
Εσύ τότε τρόμαξες. Γιατί δυστυχώς εσύ το έβλεπες διαφορετικά. Δε χαιρόσουν τις στιγμές μας. Βιαζόσουν. Βιαζόσουν να δεις το μέλλον. Ήθελες να είσαι σίγουρος ότι δε θα καταλήξουμε σε φιάσκο και ξεχνούσες να προσπαθήσεις για αυτό. Κρατούσες πάντα μια πισινή. Ξεχνούσες να απολαύσεις την κοινή μας ζωή με αποτέλεσμα να τρέχεις συνεχώς πίσω από τα άγχη σου. Τα άγχη να μην πληγωθείς, να μην απογοητευτείς, να μη ζήσεις τον πόνο τόσο έντονα όσο ζούσες τον έρωτα μαζί μου. Λες και ήσουν σίγουρος πως δε θα πετύχει.
Στην πραγματικότητα δεν ήσουν σίγουρος για τίποτα. Και αυτό σε τρέλαινε. Αθεράπευτα τελειομανής, ήθελες να ξέρεις το τέλος πριν καν δεις την αρχή. Ώρες-ώρες σκεφτόμουν πως θα ήθελες να υπογράψεις συμβόλαιο με τον ίδιο τον Θεό για να σου πει την πορεία της ζωής σου. Μπορεί να το κατάφερες στη δουλειά σου. Να έχεις τον έλεγχο σε όλα.
Μα ο έρωτας, μωρό μου, δεν είναι έτσι. Δεν είναι επαγγελματική συμφωνία ο έρωτας, ούτε οι σχέσεις συμβόλαια. Αυτή είναι άλλωστε και η μαγεία του. Στο απροσδόκητο. Το αναπάντεχο. Στην αμφιβολία. Δεν είσαι και δεν πρέπει να είσαι, ποτέ σίγουρος για το αποτέλεσμα γιατί αυτό σε ωθεί να προσπαθήσεις. Δεν έχεις τον έλεγχο γιατί σε παίρνει η χίμαιρα του συναισθήματος. Ο έλεγχος είναι μια λέξη που υποτιμά τον έρωτα. Δεν μπαίνουν μαζί στην ίδια πρόταση αυτά. Κι εσύ επέμενες να τα βάλεις.
Κάπου στην πορεία, λοιπόν, το χάσαμε. Χάσαμε την ουσία, εκείνη την μαγεία που τόσο μας συνεπήρε στην αρχή. Με το να κοιτάς συνεχώς το ρολόι σου περιμένοντας εναγωνίως το αύριο. Χάσαμε την ουσία, μωρό μου. Ο έρωτας δεν είναι ένα ασφαλές πεδίο. Ρισκάρεις. Όταν μπαίνεις στο τριπάκι του να ρισκάρεις την ίδια σου τη ζωή, χωρίς να σε νοιάζει. Ας σε πάρει και ας σηκώσει, ας σε κάνει σβούρες από την ευτυχία στη δυστυχία και αντίστροφα. Είσαι έτοιμος να τα ζήσεις όλα για να είσαι με τον άνθρωπό σου;
Εσύ ήθελες συναισθήματα ελεγχόμενα, καταστάσεις που να μην ξεφεύγουν απ’ την εποπτεία σου. Ήθελες να περνάει από το χέρι σου και η μικρότερη πιθανότητα αποτυχίας. Μάθε, λοιπόν, πως ο έρωτας δεν μπορεί να μπει σε πορείες καθορισμένες και δρόμους χαραγμένους από πριν. Θέλει ελευθερία. Την ελευθερία του λάθους, την ελευθερία να χαράζει μόνος του τον δρόμο του. Την ελευθερία να σε καταπλήσσει εκεί που δεν το περιμένεις. Βρες μου τώρα τις διαφορές σας.
Δεν απορώ πια γιατί προτιμάς να βλέπεις πάντα τις ίδιες ταινίες.
Επιμέλεια κειμένου: Κατερίνα Καλή
