Δεν ξέρω αν είσαι ενήμερος από την παρέα, αλλά πετάω για Βερολίνο αύριο. Έχω τακτοποιήσει ρούχα, κούτες, αντικείμενα, λογαριασμούς, υποχρεώσεις, εδώ και μια εβδομάδα. Δεν μπορώ να σταματήσω να σκέφτομαι όμως όσα αφήνω πίσω. Και με το «πίσω» εννοώ στην Αθήνα και με το «όσα» εννοώ εσένα. Δεν ξέρω αν είναι αρκετό ένα εισιτήριο, ένας καλύτερος μισθός και μια πόλη με λιγότερα σκουπίδια, για να νιώσω ολοκληρωμένη. Γιατί έχω μάθει ερωτευμένη και δεν ξέρω πώς να χάσω αυτήν την ιδιότητα, δεν ξέρω πώς να νιώσω πλήρης χωρίς αυτή.
Δε θέλω να αφήσω πίσω το story μας, το τόσο ερωτικό, αυτό που διηγούμασταν στην παρέα και γελούσαμε. Εσύ παιδί του χωριού κι εγώ της πόλης, εσύ του κρασιού κι εγώ της μπύρας, εγώ φοιτήτρια χημικού κι εσύ φιλολογίας. Σ’ όλα αντίθετοι και σε όλα ίδιοι. Γιατί τα βρίσκαμε στα σημαντικά και στα σημεία. Δεν πηγαίναμε την πολιτική, δε μας άρεσε να μιλάμε για αυτή -κι ας αναγνωρίζαμε το λάθος μας-, αντιπαθούσαμε όσους έριχναν σκουπίδια, όσους δεν πίστευαν στο φεμινισμό κι όσους γελούσαν με τη φτώχεια.
Κι όλα αυτά τα ανακαλύψαμε από την πρώτη κιόλας μέρα. 23 Ιανουαρίου 2018, διάβασμα για εξεταστική στο γνωστό στέκι και σκάει μύτη φάτσα που δεν έχω ξαναδεί. Η δική σου φάτσα, σοκ εγώ. Αυτό ήταν, ξέχασα και τα ονόματα των μαθημάτων που έδινα. Κάθε μέρα εκεί δήθεν για διάβασμα, ποτέ δε διάβαζα. Περίμενα να με κοιτάξεις κι όταν το έκανες γύριζα από την άλλη. 12 ημέρες μετά ήρθες να μου μιλήσεις, στα σύννεφα εγώ. Και πάλι αυτό ήταν, τα είπαμε όλα, όσα θέλαμε να πούμε από καιρό κάπου, όσα κρατούσαμε κρυφά, όσο μας έκαιγαν κι όσα ο κόσμος συζητάει με κλειστές κουρτίνες.
Τελειώνει η εξεταστική και φεύγουμε Ιταλία, οι δύο μας, καμία σημασία δεν είχε ότι θα μέναμε με ένα πενηντάρικο για ένα μήνα ή ότι γνωριστήκαμε λίγο καιρό πριν. Στο μυαλό μας ήταν όλα ιδανικά -κι εν μέρη ήταν και στην πραγματικότητα. Είχαμε ο ένας τον άλλον, φαγητό στο ψυγείο, διάθεση για έρωτα κι αρκετά νεύρα για να παλεύουμε με τη διαφορετικότητά μας. Κάπως έτσι πέρασαν 4 χρόνια σχεδόν, πολύ όμορφα, αλλά όχι αρκετά.
Γιατί η αλήθεια είναι ότι όσα είχα δεν ήταν αρκετά, όχι για μένα. Ήθελα και θέλω ακόμα τη δουλειά μου, αυτή για την οποία πετάω αύριο σε μια μουντή χώρα. Και ναι ήμουν ευτυχισμένη μαζί σου. Αλλά είχα και δικά μου σχέδια όπως κι εσύ δικά σου, κι υποσχέθηκα στο κοριτσάκι που ήμουν στα 15 μου, πώς θα τα πραγματοποιήσω αυτά τα σχέδια. Οπότε έπρεπε να αποφασίσω. Και λυπάμαι αν η απόφασή μου σε πλήγωσε, αλλά νομίζω πως θα έπαιρνες την ίδια αν χρειαζόταν.
Ξέρω πως μ’ αγαπάς και ξέρεις πως κάνω το ίδιο, αγαπάω το love story μας, γιατί όσο σαχλό κι απλό κι αν είναι, εμένα μου αρέσει. Κι ελπίζω να είμαι πάντα το αγαπημένο σου γιατί θα είσαι κι εσύ το δικό μου. Μακάρι να ερχόσουν μαζί μου αύριο, μακάρι να μπορούσα να σε πείσω, να στο ζητήσω έστω. Ξέρω όμως πως αυτό είναι το δικό μου όνειρο και το δικό σου ανήκει εδώ, στην Αθήνα κι ένα όμορφο μαγαζάκι στο Γκάζι.
Τα γράφω όλα αυτά για να προσθέσω στην ιστορία μας κάτι τελευταίο, μια υπόσχεση πως θα γυρίσω, ίσως όχι σύντομα, ίσως πολύ αργά, ίσως όταν ακόμα θα είναι νωρίς, αλλά θα γυρίσω. Θα έρθω να σε βρω εκεί που γνωριστήκαμε να σε ρωτήσω έστω αν είσαι καλά κι αν ακόμα πίνεις το κρασί σου μελωμένο.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Επιμέλεια κειμένου: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
