Εγώ στη ζωή μου, στη δουλειά μου και στην καψούρα μου για πάρτη σου κι εσύ σε ένα μόνιμο φευγιό, σε ένα συνεχόμενο «είναι λάθος η στιγμή για να αφεθούμε σε συναισθήματα» και σε ένα ζόρικο στα αυτιά μου «πάλι καλά που έχω κι εσένα για φίλο». Στην παραπάνω φράση θα μπορούσε να χωρέσει άνετα η ιστορία μας, θα μπορούσε εύκολα μάλιστα να φωτογραφίσει και μερικούς «έρωτες» ακόμα που έχω κατά νου, κολλημένους επίσης στα σκοτεινά μονοπάτια της ζώνης μιας φιλίας. Η περίπτωσή μας όμως κάπου διαφέρει. Κι αυτό γιατί αποφάσισα πως ούτε σκοπεύω να προσπαθήσω, ούτε και θέλω να βρω τον τρόπο να βγω από το friendzone στο οποίο τόσο καιρό νόμιζα πως κόλλησα.
Δε θα ταίριαζε σε εμάς τους δύο το μαζί, το βλέπω αυτό ξεκάθαρα. Δεν έχει σχέση που η παρέα μας είναι όμορφη, που περνάει ο χρόνος μας με χαμόγελα και που υπάρχει κατανόηση. Δε θα δέναμε ποτέ μας στα άλλα, τα σημαντικά, όσα στον έρωτα μετράνε και τον καθορίζουν. Δε θα άντεχα ας πούμε τη ζήλια που σε έχω δει να βγάζεις σε παλιότερες σχέσεις σου κι εσύ απ’ τη μεριά σου θεωρώ πως δε θα άντεχες ποτέ την ανάγκη μου για ακρίβεια και για προγραμματισμό. Δεν είναι αυτή η ιδιοσυγκρασία σου, πρεσβεύεις τη χαλαρότητα με έναν τρόπο που θαυμάζω ίσως να βλέπω αλλού, που δε θα μπορούσα όμως να διαχειριστώ σε επίπεδο προσωπικό.
Αν εσύ θέλεις να βγεις από το friendzone κάνε κλικ εδώ για μυστικά που θα σε βοηθήσουν!
Όταν το σκέφτομαι ξέρω πως θα δυσκολευόμουν να είμαι με ένα πρόσωπο ερωτευμένο με τη δουλειά του πιο πολύ από ό,τι με εμένα. Να ξέρω πως τον χρόνο σου θα πρέπει να τον κερδίσω, πως ποτέ δε θα μου τον προσφέρεις απλόχερα γιατί ο ελεύθερος είναι ήδη λίγος και ο πιασμένος είναι αυτός που δε θα ήθελες να χαραμίσεις. Και με ενοχλεί ήδη η σκέψη που περνάει απ’ το μυαλό μου, πως ίσως με εμένα να άλλαζες. Δεν αλλάζουν για άλλους ανθρώπους οι άνθρωποι αυτά που αγαπάνε. Ουτοπίες του έρωτα είναι αυτές οι σκέψεις. Αντίστοιχα εσύ, θα έβρισκες την ανάγκη μου αυτή πιεστική, το ξέρω. Θα ένιωθες να σε σφίγγω, να κλείνω τη βαλβίδα του οξυγόνου σου.
Ακόμη, αυτό που τώρα βαφτίζουμε κόντρα και μας κάνει να ανεβάζουμε κάπως τους παλμούς μας τότε θα το λέγαμε «καβγάδες ουσιαστικούς» και θα μας έφερνε αναστάτωση και άγχος. Άκου με λοιπόν που σου λέω, για καλό μας ήρθαν τα πράγματα έτσι. Για καλό προτίμησες να μου μιλάς για άλλους και να αποφεύγεις με μαεστρία κάθε φράση μου που θύμιζε πως από μεριάς μου ποτέ δεν έκανα κάτι αντίστοιχο.
Τι κάνουμε όμως με τα συναισθήματα; Τα αφήνουμε εκεί να τριγυρνάνε και τα αγνοούμε κάθε φορά που κάνουν αισθητή την παρουσία τους; Κάτι σαν διαφήμιση στη μέση ενός βίντεο, που περιμένουμε τα τέσσερα δευτερόλεπτα με το ποντίκι ήδη τοποθετημένο στην επιλογή της παράληψης κι ας ξέρουμε πως σε λίγα λεπτά θα ξαναβγεί; Ή τα κοντράρουμε και τα ξορκίζουμε, κάνοντάς τα με τη σειρά τους να μας πηγαίνουν κόντρα και να σηκώνουν τα πανό της αντίδρασης, μέχρι ένας από τους δύο να λυγίσει; Στη δική μας περίπτωση η απάντηση είναι το ένα.
Αφήνουμε τα συναισθήματα να ξεθωριάσουν. Να γίνουν από μόνα τους λιγότερο ενδιαφέροντα. Μένεις εσύ στο φευγιό σου το συνεχόμενο κι εγώ στη ζωή μου και στη ρουτίνα μου. Γιατί τίποτα δε θέλω να αλλάξει. Ας μείνουμε εδώ ακριβώς που είμαστε.
Επιμέλεια κειμένου: Μαρία Ρουσσάκη
