Γράφει η Εύη Ζαγ.
Εμφανίζονται κάθε λίγο και λιγάκι άνθρωποι στη ζωή σου κι εκεί που λες «Εγώ μ’ αυτόν; Ποτέ!», ξαφνικά αρχίζεις και τους σκέφτεσαι! Άτιμο το μυαλό. Σου παίζει άσχημα παιχνίδια ώρες ώρες.
Έχεις ενταχθεί σε μια καθημερινότητα με ασχολίες της επιλογής σου. Έχεις το κεφαλάκι σου ήσυχο κι ούτε έρωτες ούτε τίποτα. Νομίζεις! Ψέματα στους άλλους μπορείς να λες, στον εαυτό σου όμως όχι.
Είναι τα όνειρα που θα δεις με αυτόν και θα κολλήσεις. Είναι που τον βλέπεις πού και πού στο δρόμο πλάι σε κάποιον και νιώθεις έναν κόμπο στο στομάχι. Είναι τα άδεια σου βράδια που σε πιέζουν ανά τακτά διαστήματα να τα γεμίσεις, είτε με αγκαλιές είτε με μηνύματα πρωί και βράδυ. Θαρρείς πως φταίει η ανωριμότητά σου; Φταίει μήπως που τόσο καιρό προσπαθείς να συμβιβαστείς με τη μοναξιά;
Όχι! Δε δέχομαι να είναι κάτι ανούσιο, ίσα να καλύψει τα κενά. Πολλές φορές νομίζουμε πως ερωτευτήκαμε, μα δεν είναι τίποτα άλλο πέρα απ’ την ανάγκη μας να έχουμε κάποιον. Να ξέρεις ότι κάποιος σε ακούει, σε σκέφτεται (θα ‘θελες), πως έχεις δίπλα σου κάποιον εκτός απ’ τους δικούς σου. Να πας μια βόλτα και για έναν καφέ, βρε παιδί μου!
«Σ ‘αγαπάει, σε λατρεύει, σε μισεί, σε κοροϊδεύει», κατάντησαν οι ανθρώπινες σχέσεις. Σαν το ομώνυμο παιχνίδι που παίζαμε μικρά – πέρα από ψείρες ,μήλα, κρυφτό και κυνηγητό. Νομίζαμε πως τάχα μου αγαπάμε το αγοράκι της γειτονιάς. Γι’ αυτό μιλούσαμε στα κοριτσάκια. Αυτό κυνηγούσαμε στο κυνηγητό. Κι ας ξέραμε ότι «αγαπάει» άλλη.
Μεγαλώνουμε σε μια κοινωνία που άθελά μας μαθαίνουμε να γινόμαστε υποχείρια άλλων. Να κρεμόμαστε συνεχώς απ’ τα λόγια τρίτων. Να επιμένουμε σε λάθος καταστάσεις κι ύστερα να χτυπάμε το κεφάλι μας στον τοίχο.
Κι έρχεται η στιγμή που έχεις αποκτήσει μια εμπειρία στους ανθρώπους που γνώρισες ως τώρα κι αναλογίζεσαι τι καλό πήρες και τι κακό. Κάνεις τις αναθεωρήσεις σου κι εν κατακλείδι ανακεφαλαιώνεις. Και τώρα να σε δω!
Ξεκινάς μια όμορφη ιστορία κι όπου βγει ή το αφήνεις ως έχει μέχρι να βρεις τον αγαπημένο σου σε κανένα γηροκομείο μετά από χρόνια; Σαφώς και ξέρεις τι θέλεις, πώς το θέλεις και γιατί, αλλά είναι ο σωστός άνθρωπος;
Πάλι απ’ την αρχή. Έχουμε γίνει υλικά αγαθά, τα χρησιμοποιούμε και τσουπ, στον κάδο ανακύκλωσης. Μα φυσικά ανακύκλωσης, κάποιος οικολόγος θα βρεθεί στο δρόμο να μας μαζέψει. Κι αν δε δουλεύουμε σωστά, δύο είναι οι λύσεις. Ή έχει την αντοχή και μας συναρμολογεί ή μας πετάει ξανά.
Είναι που κουράζει το να δένεσαι με κάποιον κι ύστερα με έναν μάταιο τρόπο όλα να εξαφανίζονται. Με ανθρώπους που έδινες υποσχέσεις κι όρκους, τώρα περνάτε δίπλα-δίπλα και μόνο ο εγωισμός που ντύθηκε αξιοπρέπεια φωνάζει.
Και τώρα πια δεν έχεις κουράγιο να δοθείς. Ούτε σε εφήμερα. Έρχεται αυτός, λοιπόν, που δεν έδινες δεκάρα και προσπαθεί να εισβάλει στη ζωή σου. Ξαφνικά πιάνεις τον εαυτό σου σα να σ’ αρέσει η ιδέα, μα οι αναμνήσεις κι οι πληγές που ξέρεις μόνο εσύ δε σ’ αφήνουν να προχωρήσεις.
Ναι, φόβος είναι. Για να μην ξαναμπείς στο τριπάκι της σχέσης κι αναγκαστικά κάποια στιγμή πρέπει να ξαναβγεις. Ούτε εσύ θες να στεναχωρηθείς ούτε να στεναχωρήσεις. Θα μου πεις, ποτέ δεν ξέρεις, μπορεί να είναι και τυχερό. Μόνο ο χρόνος θα το δείξει…
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
