Γράφει ο Στάθης Μπαρμπαγιάννης.
Όταν πέσεις στο κρεβάτι να κοιμηθείς το βράδυ, κάνε μου μια χάρη. Κλείσε τα φώτα και δες το σκοτάδι. Άκου τη σιωπή. Κάτσε εκεί για λίγο, για όσο αντέχεις, αν αντέχεις.
Ίσως καταλάβεις. Ίσως γίνεις καλύτερος. Απενεργοποίησε την όραση. Προσπάθησε να αδρανοποιήσεις την ακοή. Μπες σε μια κατάσταση που οι αισθήσεις να καθίστανται άχρηστες. Σκέψου το λίγο. Τρέλα, και μόνο στην ιδέα, ε;
Τι διαφορά έχει αυτό απ’ τον θάνατο; Η μόνη διαφορά είναι ότι ακόμη κι έτσι, ακούς. Όσο κι αν δε θες, θα ακούσεις, για να μην αισθανθείς πώς είναι να είσαι νεκρός. Δεν μπορείς να μην ακούς. Θα αφουγκράζεσαι τη σιωπή∙ κι η σιωπή μιλάει.
Κι εκεί που ο κόσμος του σκοτεινού δωματίου δεν έχει κάτι να σου πει, θα αναγκαστείς να ακούσεις τον ψίθυρο μέσα σου. Αυτή τη φωνή που σε κανονικές συνθήκες δεν ακούς, γατί ο κόσμος είναι τόσο θορυβώδης. Αυτή η φωνούλα είναι η αλήθεια σου, που πονάει. Γι’ αυτό την έχεις θάψει τόσο βαθιά και δε θες να την ακούς. Η φασαρία του κόσμου σε βολεύει τόσο πολύ ως προς αυτό. Έτσι δεν είναι;
Αυτός ο βαθύς ψίθυρος που αρνείσαι πεισματικά να ακούσεις έχει κι όψη. Ναι, είναι μια μικρή φλόγα που τρεμοπαίζει και σιγοσβήνει. Τόσο βαθιά που την έχεις καταχωνιάσει μέσα σου δεν υπάρχει το οξυγόνο που θα την αφήσει να ζήσει. Κι εσύ δεν τη βλέπεις πια με τόσα φώτα γύρω σου. Δεν ακούς τι σου λέει ο ψίθυρός της.
Για γύρνα το διακόπτη του δωματίου στο “OFF” και δώσ’ της λίγη σημασία. Δώσ’ της λίγο χώρο να μεγαλώσει και θα δεις τον κόσμο διαφορετικά. Θα δεις κι εσένα διαφορετικά. Διότι οι προβολείς του κόσμου είναι τόσο δυνατοί που δε σ’ αφήνουν να δεις τη σκοτεινή πλευρά του. Ούτε τη δική σου. Οι σκιές μικραίνουν. Η σκιά σου ξεθωριάζει.
Η φλόγα, όμως, θα γεμίσει το δωμάτιο με σκιές. Σε φοβίζουν οι σκιές, έτσι; Θυμίζουν φαντάσματα και σε συνδυασμό με τη θορυβώδη σιωπή δημιουργούν ένα κλίμα βγαλμένο από ταινία τρόπου. Φοβάσαι τόσο πολύ τον εαυτό σου. Περισσότερο από καθετί άλλο. Γιατί είναι τόσο κακός που μπορεί να σε ισοπεδώσει. Και το ξέρεις.
Άνοιξε το διακόπτη του δωματίου. Αντιμετώπισε το φόβο του κακού σου εαυτού. Γνώρισέ τον, στην τελική. Άκου τη φωνούλα, δώσε χώρο στη φλόγα. Το οξυγόνο θα τη μεγαλώσει. Οι σκιές θα μικρύνουν και πάλι, ο φόβος θα φύγει κι ο χρόνος θα λειτουργήσει υπέρ σου στη διαδικασία αυτή.
Μη βρίσκεις τη λύση στα φώτα του δωματίου και στους προβολείς της κοινωνίας για να ξεφύγεις από εσένα. Άδικος ο κόπος. Γνώρισε τον εαυτό σου καλύτερα, κοιτάζοντάς τον κατάματα. Κοίτα τον με τη λάμψη της φλόγας, όχι με το φως της λάμπας.
Μη φιμώνεις τον ψίθυρο, μην προσπαθείς να σβήσεις τη φλόγα. Πονάει περισσότερο, να ξέρεις, θάνατος λέγεται. Γίνε καλύτερος.
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
