Γράφει η Κωνσταντίνα.
Θα ήθελα αυτό το τραγούδι που άκουγα σε κάθε φυγή σου να το ακούσω σήμερα για τελευταία φορά. Θέλω οι δικαιολογίες και τα ψέματα να τελειώσουν. Δε θέλω πια να νιώθω ότι φταίω για όλα. Θέλω να μην ξανάρθεις, γιατί πια ξέρω ότι θα είναι μόνο για να ξαναφύγεις. Ξέρω ότι δεν έχεις επιλογή. Ότι δεν έχουμε επιλογή. Δε σε κατηγορώ για τίποτα πια. Είναι αργά για τέτοια. Είναι που δε θέλω πια να ρωτάω τον εαυτό μου αν μ’ αγαπάς, δε θέλω να εκλιπαρώ τις λέξεις να βγουν απ’ το στόμα σου. Δε θέλω να μην ξέρω αν αυτή ήταν η τελευταία φορά που κάναμε έρωτα.
Θέλω έναν άνθρωπο που να με κάνει να νιώθω ότι θέλει πάνω απ’ όλα εμένα. Να μοιράζεται μαζί μου τους προβληματισμούς και τις έγνοιες του. Να μου μιλά ανοιχτά και να μ’ ακούει χωρίς να με κρίνει. Να μοιράζεται τις χαρές και τις λύπες του. Nα με θέλει μέσα του ξανά και ξανά. Και θα ήθελα πολύ αυτός να ήσουν εσύ. Όμως, δεν είσαι.
4 λεπτά και 17 δευτερόλεπτα. Τόση ώρα κρατάει το τραγούδι που τόσες φορές σου αφιέρωσα, μήπως και λίγο καταλάβεις πώς νιώθω. Τόση ώρα μόνο χρειάζεται μία μεγάλη αγάπη για να τελειώσει. Σιωπή, σιωπή, σιωπή, ένα δύο μηνύματα, αφού τα λόγια στέρεψαν, οι καβγάδες δε βγάζουν πια πουθενά κι η αυλαία πέφτει. Δε θα με ψάξεις, δε θα σε ψάξω. Θα το παίξουμε ανώτεροι. Θα πούμε ότι είμαστε φίλοι. Θα πούμε ψέματα και πάλι!
Ποτέ δεν ήμουν φίλη σου και ποτέ δε θα γίνω, γιατί μου είναι δύσκολο να κάθεσαι τόσο κοντά μου και να μην απλώνω τα χέρια μου να σ’ αγγίξω, να μυρίζω την κολόνια σου και να μη θέλω να τραβήξω μια πιο κοντινή τζούρα απ’ το λαιμό σου.
Γι’ αυτό, ας βριστούμε. Ας δώσουμε το τέλος που μας αρμόζει. Ένα τέλος δυνατό, έτσι όπως έζησα αυτή τη σχέση. Ένα τέλος που να φωνάζει ότι ο έρωτας πολλές φορές δεν είναι αρκετός, ότι η φιλία δεν μπορεί να χωρέσει τόσα συναισθήματα. Ο έρωτας δε γίνεται φιλία. Ο αληθινός έρωτας πεθαίνει στο άκουσμα αυτής της λέξης. Δώσε λοιπόν ένα τέλος που να μην έχει άλλη αρχή. Μόνο εσύ μπορείς. Εσύ που ήσουν πάντα ο πιο δυνατός.
Τι περίμενες δηλαδή; Ότι κάθε φορά που εσύ θα φεύγεις, εγώ θα σε περιμένω; Ή ότι θα κρύβω τον έρωτά μου πίσω από δήθεν φιλικές διαθέσεις κι όλα θα είναι μια χαρά; Σε γελάσανε. Τίποτα δε μένει ίδιο, φίλε μου. Κουράστηκα να προσποιούμαι τη φίλη, κουράστηκα ν’ ανοίγω την αγκαλιά μου σ’ έναν άνθρωπο που δεν έχει το θάρρος να παραδεχθεί τι νιώθει. Κουράστηκα ν’ ανοιγοκλείνω μια πόρτα που θα ‘πρεπε εδώ και καιρό να είχα κλείσει. Ίσως άργησα λίγο, αλλά συνειδητοποίησα ότι αξίζω μια αγάπη δυνατή, που να ‘χει τα κότσια να γυρίσει και να μην ξαναφύγει ποτέ απ’ το πλάι μου. Ακούς; Όχι εσένα.
Εσύ θεωρείς τους έρωτες μια σκέτη, αργόσχολη μαλακία. Εσύ πάντα στρίμωχνες όσα ένιωθες στην πιο μικρή γωνιά. Αφού δε μ’ αγαπάς, δώσε μας τουλάχιστον το τέλος που μας αρμόζει. Το οριστικό.
Επιμέλεια κειμένου: Αναστασία Νάννου
