Γράφει η Τ. Γ.
Λίγο ακόμη για να φύγει το καλοκαίρι. Ένα καλοκαίρι που δεν είχε τίποτα από όλα αυτά που είχα και είχαμε σχεδιάσει. Και που με τον ερχομό του με βρήκε μόνη, ένα καλοκαίρι απουσίας. Από το χειμώνα, ξέρεις, περίμενα αυτό το καλοκαίρι. Τότε που έφυγες μακριά μου και είχα μήνες να σε δω. Ανυπομονούσα να οργανώσουμε τη ζωή μας, να επιστρέψεις και να περάσουμε όσο περισσότερο χρόνο μπορούσαμε μαζί σε ένα καλοκαίρι που ερχόταν και που σίγουρα θα ήταν δύσκολο για σένα λόγω των ρυθμών ζωής σου. Αλλά, μάτια, μου εσύ είχες εμένα. Κι εγώ ήθελα να ‘μαι κοντά σου.
Μόνο που εσύ έφυγες πριν ‘ρθει το καλοκαίρι. Ή καλύτερα έφυγες και πήρες μαζί σου το καλοκαίρι μας. Και ξέχασες. Επιμένω και γίνομαι σκληρή τώρα μετά από τους μήνες που πέρασαν. Επιμένω πως ξέχασες. Αποφάσισες να μας αφήσεις πίσω. Γαμ@το, έχω πει πως θα σταματήσω να σκέφτομαι. Αλλά χθες βράδυ σε ένα ταβερνάκι με πιάσανε τα κλάματα σκεπτόμενη πως τελικά κοροϊδεύω τον εαυτό μου. Ναι, φυσικά προχώρησα. Και περνάω μόνη μου αυτό το καλοκαίρι. Μόνο που τίποτα δεν είναι πια ίδιο.
Η Μαλβίνα είχε πει πως «σημασία δεν έχει με ποιους κοιμάσαι αλλά ποιος σου χαρίζει έναν ήσυχο ύπνο και από τι υλικά φτιάχνει τον ύπνο σου». Και ο δικός μου ύπνος έχει πάψει να είναι ήσυχος εδώ και πολύ καιρό. Περνάω τη μέρα μου με χίλιους τρόπους για να ξεχνιέμαι και να κουράζομαι πείθοντας τον εαυτό μου πως κάθε βράδυ που θα έρθει θα καταφέρει να με κοιμίσει γρήγορα. Πόσο ξεγελιέμαι. Μόλις πέφτει η νύχτα εμφανίζεσαι. Άλλοτε με χαϊδεύεις όσο κοιμάμαι και άλλοτε ξέρεις που έχω το δεύτερο κλειδί, ανοίγεις, μπαίνεις σπίτι και ξαπλώνεις δίπλα μου, παίρνοντάς με αγκαλιά. Και αυτό είναι ότι καλύτερο έχω σε ύπνο τελευταία. Η μορφή σου στα όνειρα μου.
Είναι και βράδια που έρχεσαι στα όνειρα μου και ξυπνάω γιατί αισθάνομαι πως δεν είσαι καλά. Αλλά δεν τολμάω να μάθω αν είναι. Γιατί πια ξέρω πως κάθε βράδυ για μένα είναι δύσκολο. Βαρέθηκα να λέω πόσος χρόνος θα χρειαστεί να ξεχάσω. Μακάρι να υπήρχε κάποιος να μου πει πως όλο αυτό θα τελειώσει σε τόσους μήνες, σε τόσες μέρες, ώρες, λεπτά. Να περιμένω, να αντέξω. Προσπαθώ. Αλήθεια προσπαθώ. Λίγο λίγο, κάθε μέρα. Μόνη μου, καθώς δεν έχω καταφέρει να ξεστομίσω ακόμη τη φυγή σου στους περισσότερους που μας ξέρανε και ζουν δίπλα μου. Γιατί άραγε; Πρέπει να το κάνω άμεσα κι αυτό.
Μου λείπεις πολύ. Κανένα φεγγάρι που ήρθε δεν ήταν ίδιο χωρίς εσένα. Καμία θάλασσα και κανένα νησί δεν είναι σαν το δικό μας. Σου είπα πως θα επιστρέψω. Ίσως και να το έκανα. Να περπάτησα στα σοκάκια, να μάζεψα εικόνες και να έκλεψα μυρωδιές για να τις πάρω μαζί μου. Κι ίσως τελικά εσύ να μην το μάθεις ποτέ.
Λιγότερο από μήνα πλέον για να φύγει το καλοκαίρι. Βλέπω πως προχώρησες. Δε σου κρύβω πως δεν το περίμενα τόσο γρήγορα αλλά νομίζω πως χαίρομαι. Άλλωστε όταν αγαπάς κάποιον πρέπει να νοιάζεσαι και να θες να είναι καλά. Θυμάσαι εκείνα τα κίτρινα χαρτάκια που είχα σκορπίσει σπίτι σου; Σε ένα από κείνα είχα γράψει «Θα ευχηθώ αυτό που εύχομαι πάντα. Να γίνει το καλύτερο για σένα και να είμαι κι εγώ εκεί κοντά. Και πιο κοντά να μη γίνεται». Δε θα είμαι κοντά σου αλλά έχεις πάρει μαθήματα ζωής από μας και σίγουρα θα φροντίσεις να διορθώσεις τα λάθη σου. Να θυμάσαι πάντα πως μόνος του δεν μπορεί να πορευτεί κανείς. Να ζητάς συγνώμη και να αφήνεις τα δάκρυά σου να κυλάνε όταν το νιώθεις, όπως έκανες. Μάθε να λες «σ’ αγαπώ» και να κρατάς τις υποσχέσεις σου.
Και -πού ξέρεις;- ίσως κάποτε, σε μια άλλη εποχή, με κάποιον τρόπο, πάρεις τα δεύτερα κλειδιά και μπεις μόνος σου σπίτι μας. Καλή τύχη, ξεχωριστέ μου.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
