Σήμερα στο γραφείο κάποιοι συνάδελφοι με ρώτησαν ως πότε ακόμη θα είμαι μόνη. Χαμογέλασα και γύρισα στη δουλειά μου. Αναρωτιόμουν τι θα πει «θα είμαι μόνη». Μόνη από τότε που έφυγες; Μόνη επειδή αρνούμαι να δημιουργήσω μια άλλη σχέση; Τι σημαίνει επιτέλους αυτό το «μόνη» και ποιος το ορίζει;
Ποιοι είναι οι κριτές της καθημερινότητάς μας που έχουν στρέψει τους προβολείς πάνω μας και φωταγωγούν τις ζωές μας σαν να παρακολουθούν ταινία; Το χειρότερο είναι πως δεν ανυπομονούν για happy end, αλλά για δακρύβρεκτο τέλος της πρωταγωνίστριας. Λυπάμαι, δε θα σας κάνω τη χάρη!
Ποιος μπορεί να καταλάβει τι σημαίνει μοναξιά και πόσο πιο μόνη είμαι εγώ σε σχέση μ’ αυτούς που ζουν στις δήθεν βολεμένες ζωές τους; Στο μόνο που τους ρίχνω δίκιο είναι πως λένε αλήθεια. Είμαι μόνη. Και είμαι γιατί εσύ έφυγες κι επέλεξα να ζήσω χωρίς να ψάξω υποκατάστατά, χωρίς να παζαρέψω τη ζωή μου. Αποφάσισα στην αρχή να σε θρηνήσω, να το ζήσω κι αυτό, αφού όλα τα υπόλοιπα τα έζησα μαζί σου. Αποφάσισα να σε τιμήσω όπως σου άξιζε και όπως άξιζε σ΄ αυτή τη σχέση. Και δεν έκανα κανένα σκόντο, πίστεψέ με. Έπεσα στα πατώματα, κλείστηκα στο καβούκι μου, αναπόλησα, γέλασα. Δεν ήθελα να σε βγάλω από το μυαλό μου τόσο απλά. Άλλωστε εσύ δεν ήσουν κάτι απλό. Εσύ ήσουν η ζωή μου κι όταν έρχεται η στιγμή που καταλαβαίνεις πως τελικά δε θα τη μοιραστείς, μαζεύεις τα κομμάτια σου και την παίρνεις στα χέρια σου.
Ναι, είμαι μόνη. Σαν παρουσία. Γιατί δεν έχω μείνει ούτε λεπτό μόνη. Το σπίτι είναι γεμάτο από σένα. Τριγυρνάς σαν να ‘σαι σ’ αυτό. Ακόμα είναι εκεί η πλευρά σου στο κρεβάτι και η άκρη σου στον καναπέ. Να ξέρεις πως από τότε που έφυγες έκανα κατάληψη στον χώρο σου. Κι αν τις πρώτες μέρες η μοναξιά και η θλίψη με έκαναν να περνάω ατέλειωτες ώρες εκεί ξαπλωμένη, τώρα απλώς τον κοιτάζω.
Δεν είμαι μόνη, γιατί έχω μια ζωή γεμάτη. Σίγουρα πιο γεμάτη από αυτούς που σχολιάζουν τη μοναξιά και γυρίζουν σ’ ένα γεμάτο σπίτι με άδειες καρδιές. Δε χαρίστηκα σε ένα αύριο που έπρεπε να έρθει για να ξεχάσω. Έμεινα κολλημένη για να χορτάσω το τώρα της απουσίας και να νοσταλγήσω το μετά. Κι αν τώρα είμαι μόνη είναι γιατί το επέλεξα. Γιατί μπορώ πια να χαμογελάσω, να αφήσω πίσω τις στιγμές μας, να κλείσω βιβλία που άνοιξα με τις ιστορίες μας και να αγοράσω καινούριο τετράδιο για όσα έρχονται.
Λυπάμαι που είμαι μόνη για όλους τους άλλους, αλλά λυπάμαι και τους ζευγαρωμένους που είναι μόνοι δίπλα μου. Άλλωστε θέλει κόπο να καταφέρεις να είσαι πραγματικά ευτυχισμένος χωρίς άλλους γύρω σου. Βλέπω εσάς που αναρωτιέστε ως πότε θα είμαι μόνη. Μέχρι η ψυχή μου να αναζητήσει η ίδια παρέα για να συνεχίσει τα ταξίδια της. Μέχρι το σώμα μου ν’ αρχίσει να διαμαρτύρεται πως θέλει καινούρια χάδια για να ξανανιώσει. Ως τότε θα είμαι μόνη. Κι όχι γιατί δεν μπορώ αλλιώς, αλλά γιατί μ’ αγαπώ και δε θέλω να κάνω διαφορετικά.
