Γράφει η Δήμητρα Καλύβα.
Εσύ που διαβάζεις αυτό το κείμενο δε μοιάζεις με κανέναν άλλον. Γιατί ποτέ και κανείς άλλος δεν κατάφερε ως τώρα να με κάνει να νιώσω αυτά που αισθάνθηκα για εσένα και δε νομίζω να τα καταφέρει κιόλας.
Εσύ είσαι η σταθερή επιλογή που κάνω καθημερινά. Εσύ που με έκανες να νιώθω ξεχωριστή. Εσύ που κατάφερες να λέω κάθε μέρα στον εαυτό πόσο τυχερή είμαι που είσαι στη ζωή μου. Εσύ, πάντοτε εσύ η μόνιμη επιλογή μου.
Γιατί ήσουν εσύ αυτός που ερωτεύτηκα τόσο δυνατά και τόσο αληθινά, που αμφιβάλλω αν υπάρχει αλλού τέτοιος έρωτας και τόση αγάπη μαζεμένη. Γαμώτο, λείπεις κι όλα μου φταίνε.
Ξέρεις τι θυμάμαι; Εκείνη την ημέρα που κλείναμε έναν μήνα, όταν σου είπα πως τώρα που είσαι μαζί μου δεν πρόκειται να σε πληγώσει κανείς κι εσύ μου χαμογέλασες και με αγκάλιασες δυνατά. Το θυμάσαι; Επίσης θυμάμαι ακόμα το χαμόγελό σου, όταν με κοιτούσες στα μάτια. Ε, λοιπόν, αυτό ήταν το πρώτο πράγμα που ξεχώρισα πάνω σου. Τα μάτια σου, που με ταξίδεψαν. Έχεις το είδος ματιών που σου δίνουν την εντύπωση ότι βλέπουν μέσα σου. Ανεκτίμητο, μοναδικό ανάμεσα σε τόσους μα τόσους πολλούς ανθρώπους…
Θυμάμαι τις στιγμές που πηγαίναμε βόλτα στην παραλία και καθόμασταν ώρες, μιλώντας για όλα όσα έχουμε περάσει. Πηγαίναμε για καφέ σχεδόν κάθε μέρα, για ποτό, για ψώνια, για φαγητό. Και φυσικά όλα αυτά μου λείπουν όταν δεν είναι μαζί σου. Θυμάμαι την ημέρα που με κοιτούσες στα μάτια και με ρώτησες τι θα κάνεις αν κάποια στιγμή, μια μέρα, με χάσεις. Σε αγκάλιασα και σου είπα πως δε θα γίνει αυτό.
Υπάρχει, όμως, μία διαφορά. Εσύ τώρα ζεις. Ζεις και χωρίς εμένα. Γιατί εσύ είσαι πιο δυνατός από εμένα. Δεν είναι ότι είμαι αδύναμη, απλά δεν μπορώ τα αντίο με σένα και το ξέρεις καλά αυτό. Δήθεν δε με ενδιαφέρεις πλέον, δήθεν προχωράω τη ζωή μου, αλλά αν γυρίσεις έστω λίγο να με δεις, θα με βρεις ακριβώς εκεί που με είχες αφήσει. Αυτή είναι η διαφορά μας.
Δε μετανιώνω για τίποτα. Τι κι αν περάσουν μέρες, μήνες, χρόνια, μία φορά στη ζωή σου αγαπάς πραγματικά είτε κρατήσει το «μαζί» είτε όχι. Εγώ σε αγάπησα και τώρα που όλα έχουν αλλάξει δεν είναι ότι δε θέλω ή δεν μπορώ να αγαπήσω ξανά. Μπορώ, απλά ξέρω ότι θα ‘ναι ψεύτικο. Ξέρω πολύ καλά ότι κανένας άλλος δε θα είναι σαν εσένα. Αυτός ο ένας, ο μοναδικός. Για μένα αξίζεις πολλά και αυτό δε θα αλλάξει.
Κλείνω τα μάτια και τα σκέφτομαι, ξέρεις, περάσαμε πολλά. Είναι τόσα αυτά που μας δένουν, γαμώτο. Όλα αυτά τα όνειρα. Όλες αυτές οι αναμνήσεις. Αυτές που χαράχτηκαν βαθιά και δε φεύγουν με τίποτα, όσο και να προσπαθείς. Μένουν και γίνονται μέτρα σύγκρισης κι αυτό είναι ακόμα πιο δύσκολο.
Μη φοβάσαι για μένα. Λίγος καιρός χρειάζεται και τα συνηθίζεις όλα. Τα πάντα περνούν, άλλωστε έτσι λένε όλοι. Απλά είναι που ακόμα δε θέλω να ξεχάσω, γιατί είναι οι αναμνήσεις που φτιάξαμε, οι στιγμές που ζήσαμε και τα όνειρα που κάναμε μαζί.
Απλά μου λείπουν όλα αυτά που ζήσαμε κι άλλα τόσα που θέλαμε να ζήσουμε. Γιατί το δέσιμο μαζί σου, αγάπη μου, ήταν πολύ δυνατό και τώρα δεν μπορώ να λυθώ με τίποτα. Αυτό μόνο∙ κατάλαβες;
Τα βραδιά μου μακριά σου τα μισώ…
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
