Εσύ, που τώρα είσαι μακριά. Μπορώ να μιλάω ασταμάτητα για ‘σένα. Στην αρχή της σχέσης μας ήσουν ένα αγρίμι, που ζητούσε όμως σιγουριά. Κι εγώ είχα όλη τη διάθεση να σου ανοιχτώ, να σου δείξω πόσο σε γουστάρω, πόσο μέσα είμαι σε όλο αυτό και να σου μιλήσω για όλες μου τις αδυναμίες. Δεν είχα ανασφάλειες. Γεννήθηκαν μαζί με τη μοναδική μου αδυναμία, να σε χάσω.
Σε γούσταρα γιατί το έβλεπα αυτό το αγρίμι και με κάβλωνε. Σε γούσταρα και γιατί την ίδια στιγμή είχες ανάγκη από κάποιες σταθερές κι αυτό μου άρεσε εξίσου. Όταν με ρώτησες αν όντως υπάρχω κι όταν μετέπειτα με ρώτησες γιατί να μένω τόσο μακριά, εγώ ορκίστηκα πως θα σε κάνω να μην αμφιβάλλεις στιγμή για το αν υπάρχω και να μη σε νοιάξει στιγμή το ότι μένουμε μακριά.
Παραδέξου το κι εσύ, γαμώτο, για να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους και να ξεκινήσουμε πάλι απ’ την αρχή. Ήσουν δύσκολος άνθρωπος. Κλεισμένος στο καβούκι του. Ήρθα να σε κάνω να πιστέψεις ξανά στον έρωτα, στην αγάπη, στα δυνατά συναισθήματα που κρατάνε, που με προσπάθεια μπόλικη φτιάχνουν. Το είχα πάρει απόφαση πως θα μείνω εδώ, θα σου λέω τα πάντα, θα σου λέω όλα τα όμορφα και θα γράφω κατεβατά γι’ αυτά και θα σου λέω και τ’ άσχημα, δε θα τα κρύβω.
Ήσουν δύσκολος άνθρωπος, κουβέντα δεν έβγαζες στην αρχή, για να με πεις «Αγάπη σου» περάσανε δυο μήνες. Τα λόγια τα όμορφα στα έβγαζα με το τσιγκέλι. Ήξερα πως θα περάσει πάρα πολύς καιρός για να σε κερδίσω. Για να σε πείσω να μείνεις εδώ. Για να ανοιχτείς έστω λιγάκι. Για να δεχτείς έναν άνθρωπο μέσα στην καθημερινότητά σου – όσο μπορούσα να είμαι λόγω απόστασης.
Να νιώσεις αρχικά ασφαλής, ήρεμη, μετέπειτα ευτυχισμένη και μετά από πολύ καιρό να είχα τη χαρά να νιώσεις έρωτα και –γιατί όχι– αγάπη για μένα. Ήρθα για να σε πιάσω απ’ το χεράκι και να αρχίσεις να πιστεύεις ξανά στα παραμύθια. Με στεναχωρούσε όσο δε γινόταν αλλά πάλευα. Εγώ ήρθα εδώ για να σου διώξω εγωισμούς και κυνισμούς. Να σου δείξω, με χρώματα, σχήματα κι αρώματα οικεία, που να στα κάνω όσο πιο όμορφα για τον κόσμο σου κι όχι τρομακτικά ή ξένα προς εσένα, τι σημαίνει αγάπη στο δικό μου κόσμο.
Όχι γιατί σώνει και ντε έπρεπε να γίνει αυτό. Αλλά γιατί εσύ μου το έβγαλες. Γιατί κάθε μέρα μ’ έκανες ευτυχισμένο. Γιατί μου έδειχνες πόσο άξιζε να μπω και με τα δυο πόδια σε όλο αυτό. Γιατί δεν έχω γελάσει και δεν έχω χαμογελάσει πιο αληθινά στη ζωή μου.
Γιατί εγώ ζω τον έρωτα αυτόν, που θέλω να ζήσεις κι εσύ μαζί μου, ζω τον έρωτα αυτόν που θέλω να στον χαρίσω και να μην κρατήσω σταγόνα για μένα, ζω αυτή την αγάπη τη ρομαντική, του παραμυθιού, που θέλω σιγά-σιγά, με τα βήματα τα δικά μας, τα μικρά μα σταθερά, να ζήσουμε μαζί, άμα με αφήσεις να σου δείξω πώς η αγάπη μπορεί να γεννηθεί και πως δεν είναι αποτέλεσμα τυχαίων συγκυριών, μοίρας ή κάρμα, αλλά προσπάθειας, ξεγυμνώματος του εαυτού, δίνοντας δίχως να σε νοιάζει τι θα πάρεις πίσω, έχοντας εμπιστοσύνη, κάβλα, όρεξη, ζωντάνια και διάθεση να αφεθείς ολοκληρωτικά στο άτομο που έχεις απέναντί σου.
Δεν ήρθα για το μέλλον αν δε με θέλεις γι’ αυτό. Ήρθα για το κάθε σήμερα. Εμείς τα άλλα ζευγάρια τα κοροϊδεύαμε και γουστάραμε τρελά αυτό που χτίσαμε εμείς. Τα ξέραμε τα θεμέλιά μας τα γαμημένα. Ξέραμε πόσο γερά είναι. Χτίσαμε πάνω στην κατανόηση, πάνω στο χαμόγελο, πάνω στην ηρεμία αρχικά. Στην εμπιστοσύνη, ακόμα κι αν δεν το πιστεύεις. Στον έρωτα. Όχι στα λόγια, πράγμα που δε θα σου κρύψω πως με πείραξε γιατί όπως εσένα σου άρεσε κάθε βράδυ να σου εξιστορώ τα συναισθήματά μου με κατεβατά, κι εγώ το ήθελα το μπλα μπλα απ’ τη μεριά σου, αλλά στις πράξεις.
Γάμα τις υποθέσεις και τους φόβους όλου του κόσμου και τις πληγές γιατί μεγαλύτερη πληγή απ’ το να μην είμαι μαζί σου δεν υπάρχει. Και δε θα κλείσει αυτή η πληγή με το χρόνο. Με το χρόνο έρχονται τα συναισθήματα. Κι αν δε σου βγουν, πέτα με, κάνε με κομμάτια, χώρισέ με, εκεί θα το δεχτώ. Όχι υποθετικά σενάρια για μας. Δε μας αξίζουν. Ρώτα τον εαυτό σου, πίστευες πως θα μπορούσες να αγαπήσεις και ν’ ανοιχτείς τόσο πολύ, σε τόσο λίγο καιρό; Δεν είναι ήδη υπέρβαση για ‘σένα αυτά που κάνεις για εμάς;
Εγώ είμαι εδώ για να σου δείξω την αγάπη με τους όρους που θα δημιουργήσουμε μαζί, με το σχήμα που εμείς θα της δώσουμε, με τα χρώματα που εμείς θα την ποτίσουμε και με αρώματα που λατρεύουμε. Δεν είναι όλες οι αγάπες ίδιες ούτε πρέπει να είναι αμοιβαίες απ’ το πρώτο δευτερόλεπτο. Όπως μου τη γέννησες, θα στη γεννήσω. Αργά! Δε βιαζόμαστε. Για να ευχαριστηθείς κάτι σε βάθος πρέπει να το απολαύσεις, να μοχθήσεις, να πικραθείς και να αναστηθείς απ’ τις στάχτες σου. Να αλλάξεις τον εαυτό σου, να τον τροποποιήσεις, από τρίγωνο να γίνεις κύκλος αν χρειαστεί για να καλύψεις μια ενδεχόμενη τρυπούλα.
Εγώ ακόμα και τον κυνισμό σου θα τον αγαπήσω ρε μαλακισμένο. Δε θα σ’ αφήσω να καταστραφείς ούτε θα σε καταστρέψω εγώ. Δε θα φύγω απ’ τη ζωή σου αν δε σε μάθω να πιστεύεις στα παραμύθια.
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
