Από την Ειρήνη.
Η δική μου η ιστορία ξεκινά φέτος το καλοκαίρι. Το Μάιο. Σε ένα νησί. Στο νησί των ανέμων. Γέλασες και φύσηξε ο άνεμος, έφερε το γέλιο σου μέσα στην καρδιά μου. Τελείωσε το καλοκαίρι μου εκεί. Καμία ξεγνοιασιά. Συνεχής και αδιάλειπτη σκέψη για το πώς θα με κοιτάξεις, πώς θα με αγγίξεις, πώς θα σε δω, πώς θα σε νιώσω, πώς θα σε μυρίσω, πώς θα σε κερδίσω. Δε σου το κρύβω, ήρθα στο νησί για ένα ήσυχο καλοκαίρι, για να μείνω μόνη. Και εμφανίστηκες εσύ και ήθελα να μείνω μαζί σου. Ποιες μοναξιές τώρα; Εγώ δεν ήθελα να κλειστώ σε μένα, ήθελα να με κλείσεις εσύ μέσα σου.
Εννιά χρόνια και κάτι μετρούσε η σχέση από την οποία έτρεξα να ξεφύγω για να βρω τον εαυτό μου. Και τελικά βρήκα εσένα. Έλεγα πως απλά θα μείνω μόνη, πίστευα δε θα ξαναερωτευτώ, δεν είχα κανένα ενδιαφέρον μέχρι που εμφανίστηκες εσύ διάολε και με διεκδίκησες κιόλας, πού το πας αυτό; Εσύ που είχες όλο το νησί στα πόδια σου, ασχολήθηκες με εμένα, με αναζήτησες, με φλέρταρες όσο δεν πήγαινε, μου έκανες ένα σωρό προτάσεις.
Τι και αν στο έπαιζα και δύσκολη, τι και αν σου είπα πως είμαι αλλού, τι και αν σου είπα τόσα όχι, και αν τραβήχτηκα στην πρώτη σου προσπάθεια να με φιλήσεις; Εσύ εκεί, όμορφα, αντρίκια, διακριτικά και καυλωτικά με διεκδικούσες ανελλιπώς, συνεχώς, καθημερινώς, μέχρι που με έφερες εκεί που ήθελες, σπίτι σου. Στη φωλίτσα σου. Που δε σου κρύβω πως την ένιωσα και εγώ δική μου φωλίτσα γιατί εσύ μου έδωσες το δικαίωμα αυτό, μου άφησες το χρόνο και το δικαίωμα και με προέτρεψες κιόλας να νιώσω το χώρο σου σαν και δικό μου. Και εγώ χαλάρωνα εκεί κάθε μέρα και πιο πολύ, κάθε μας νύχτα και περισσότερο.
Κυλούσαν οι μέρες, περνούσε το καλοκαίρι μας, με γέλια, αγγίγματα, χάδια, τσιμπήματα στα κρυφά, υπονοούμενα, βλέμματα, δαγκώματα, μηνύματα πολλά. Κάθε μέρα ήσουν και μια έκπληξη. Κάθε φορά που ανέβαινα αυτή την κουραστική ανηφόρα δεν ξέρω τι μου έκοβε περισσότερο την ανάσα, η κούραση ή το ότι στο τέλος του δρόμου με περίμενες εσύ και σε πολύ λίγο θα ήμουν στην αγκαλιά σου;
Πάνω στο πάθος των στιγμών μας μου έχεις πει τόσα, τα έχω φυλαγμένα ένα προς ένα, να με παρηγορούν τις στιγμές που χάνεσαι και με ξεχνάς. Παραπονιάρα θα με πεις, ίσως και γκρινιάρα, σίγουρα και ζηλιάρα μα ξέρεις κάτι; Δε σε χορταίνω, δε σε νιώθω όπως θα ήθελα, δε σε έχω βασικά αυτό μου φταίει.
Ξέρω, αρχίσαμε κάτι ξέγνοιαστο και χωρίς καλούπι, κάτι δίχως όνομα και προορισμό. Εγώ που μόνο σχέση μίαν είχα έως τώρα βρέθηκα να σχετίζομαι με κάποιον εκτός σχέσης και να μου αρέσει και να το γουστάρω και να μη με νοιάζει. Μα έλα που είμαι και παιδί ευαίσθητο και δέθηκα μαζί σου διάολε και τώρα άντε να με λύσω και να πάω παρακάτω έχοντας μόνο σαν ανάμνηση το άρωμα σου. Πόσο άδικο είναι αυτό; Εγώ να λιώνω για σένα και εσύ απλά να με κοιτάζεις.
Ξέρεις πολύ καλά τι νιώθω για σένα, στο έχω γράψει σε μηνύματα από αυτά που δεν απαντάς, στο έχω πει και φωναχτά καθώς περνάω από το μαγαζί σου ξημερώματα μεθυσμένη, με νιώθεις πως σε θέλω δικό μου μόνο όχι μόνο για μια σεζόν αλλά για όλο το χρόνο και εσύ τι κάνεις; Καυλαντίζεις τη μια και την άλλη μπροστά στα μάτια μου, χαραμίζεις το χρόνο σου με ευτελέστατες απολαύσεις και ηδονές της μιας βραδιάς και αφήνεις εμένα να ξεροσταλιάζω. Ε, λοιπόν ξέρεις και κάτι; Όχι ότι είμαι και κάτι το πολύ σπουδαίο αλλά δε σου αξίζω αν είναι να με παρατάς για καμιά άλλη. Να τη φιλάς κι εγώ να σας χαζεύω από την ταράτσα και να σκέφτομαι αν θα φουντάρω ή αν θα σε φουντάρω.
Αλλά όχι μωρέ, δεν υπάρχει και λόγος να χαλιόμαστε. Ήσουν εντάξει μαζί μου από την πρώτη στιγμή. Δε μου έταξες τίποτα και παρόλα αυτά κάθε μέρα μου χάριζες πολλά. Δεν έχω παράπονο κανένα. Κύριος σε όλα σου. Κάτι ξεχασμένες υποσχέσεις για κάτι βόλτες και κάποια φαγητά, μα ποιος τα λογαριάζει αυτά; Αυτά είναι ποιοτικές στιγμές που πιθανότατα θα μας έκαναν και να δεθούμε και λιγάκι. Και δεν ξέρω αν είμαστε εμείς για αυτά.
Ας μείνουμε λοιπόν στα πιο απλά, ας μιλάνε μόνο τα κορμιά μας που το κάνουνε καλά. Πρόσεξε όμως μόνο το χειμώνα. Όταν το μυαλό αδειάσει από όλα ίσως και να με σκεφτείς. Μην αναρωτηθείς γιατί. Εγώ το ξέρω. Πέρα από το κορμί σου, μίλησα και στην ψυχή σου. Θα έρθει η ώρα που θα το δεις. Μη νοιαστείς. Δε θα έχεις χάσει και κάτι, τόσες άλλες τριγύρω σου σίγουρα, κάπως θα βολευτείς. Μα να θυμάσαι. Είμαι αυτή που σε ερωτεύτηκε πολύ, έλιωσα για σένα και ήμουνα εκεί. Ακόμη και όταν φιλούσες τις άλλες, εγώ ήμουνα εκεί. Για όσο. Και για όποτε.
Ξεφτίλα; Έρωτας με ανιδιοτέλεια ίσως. Έζησα και ένιωσα στο έπακρο και για αυτό σε ευχαριστώ, δε σε ξεχνώ και θα περιμένω. Καλό χειμώνα.
Επιμέλεια κειμένου: Κατερίνα Καλή
