Γράφει η Χαρά.
Και τι έμεινε πια; Εγώ κι εσύ πίσω από φωτεινές οθόνες να βλέπουμε τη ζωή ο ένας του άλλου. Κι όλο αυτό εμένα μου αφήνει μια θλίψη, γιατί τα κομμάτια μου τα θέλω εκεί που ανήκουν. Μέσα μου.
Πέρασε μια βδομάδα απ’ το οριστικό μας αντίο και βλέπω πως και σένα σε πονά όσο εμένα. Κι ας μην ήθελα ποτέ να σε αφήσω πίσω μου. Κι ας ήξερα πως κι εσύ κάθε που έλειπες από κοντά μου, το έκανες από εγωισμό.
Κι ο κόσμος γύρω μας και γύρω μου έβλεπε αυτό που έβγαζα τα μάτια μου να μη δω, την απουσία σου. Δεν ήμασταν δική τους υπόθεση. Εγώ κι εσύ δε σταματούσαμε να αγαπιόμαστε.
Ξέρεις, πρώτη εγώ σου έλεγα πως όσα δέρματα κι αν αλλάξω η ίδια θα μείνω. Μα μόνο για σένα έμεινα γυμνή, μέχρι να μπορέσεις να δεις τον πραγματικό μου εαυτό. Σου φώναξα όσα θέλω, κάθε επιθυμία μου, μα σου είπα πως δεν ονειρεύομαι. Γιατί ποτέ μου δε μου άρεσαν τα όνειρα. Μισούσα την ελπίδα, αλλά κοντά σε σένα θυμήθηκα ξανά πώς είναι να περιμένεις κάτι. Προσπαθούσα, έτσι, να χτίσω το «μετά» που σου υποσχέθηκα. Αυτό το «μετά» που θα άφηνε πίσω κάθε χαρακιά και ταλαιπωρία του παρελθόντος.
Είναι που μου έλειψες. Να σε χαζεύω με την κουβέρτα στο καναπέ, να ‘χει γύρω ησυχία κι εγώ να σε παρατηρώ να διαβάζεις το βιβλίο σου και να αναρωτιέμαι πόσο σπουδαίο είναι που σου ‘κλεψε το ενδιαφέρον. Για μένα αυτό ήταν ευτυχία. Μόνο οι ματιές που μου έριχνες.
Και τα βράδια, που τρύπωνα στην αγκαλιά σου και μουρμουρούσα όταν εσύ ήθελες απλά να κοιμηθείς και με έλεγες ορισμό της κρεβατομουρμούρας. Μου έλειψε η μυρωδιά σου κι ο τρόπος που κάπνιζες το τελευταίο σου τσιγάρο πριν πέσουμε για ύπνο. Και σ’ αγάπησα κι εσένα και τη ζωή που μου χάρισες περισσότερο απ’ το καθετί. Περισσότερο από κάθε ανούσια γνωριμία που ήρθε στο διάβα μου το τελευταίο διάστημα.
Θέλω να ξέρεις πως το εννοώ όταν λέω πως θέλω να είσαι καλά, κι ας μην είμαι πια η πρώτη σου καλημέρα. Ας μην είμαι πια η συντροφιά σου μέσα στη μέρα ούτε η αιτία που χαμογελάς. Δε θα μπορούσα να μη θέλω να είσαι καλά.
Γιατί σε κάθε τέλος δεν πρέπει να ξεχνάμε την αρχή και τη μέση -κι εγώ τις θυμάμαι και τις εκτιμώ. Για χάρη όσων ζήσαμε, χρωστάμε στις όμορφες στιγμές που μοιραστήκαμε να ευχόμαστε να ‘ναι καλά αυτός ο άνθρωπος, που κάποτε μας αφιέρωσε τον πιο όμορφο εαυτό του.
Δε σταμάτησα ποτέ να σ’ αγαπώ κι ούτε πρόκειται, το ξέρεις αυτό. Άλλωστε, πιστεύω πως κάπου, κάπως, κάποτε η ζωή θα μας ξαναμπλέξει εμάς τους δύο. Γιατί ξέρω πως εγώ ήμουν καλή με τα λόγια μα εσύ με τις πράξεις κι οι πράξεις σου τώρα δείχνουν πως στο τέλος μας μπήκε μόνο μια άνω τελεία.
Μην αργήσουμε πολύ όμως. Γιατί η ζωή φεύγει και μαζί της παίρνει και μας.
Πρόσεχε αυτό που αγάπησα μέσα σου.
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
