Φίλησέ με για στερνή φορά. Φίλησέ με να επισφραγίσουμε το τέλος μας. Φίλησέ με, με όσο πάθος δε με έχεις φιλήσει ποτέ όσο καιρό ήμασταν μαζί. Φίλησέ με να μου μείνει απωθημένο, να το θυμάμαι και να θέλω κι άλλο. Φίλησέ με να έχω κάτι να μου λείπει. Δώσε μου κάτι από εσένα για τελευταία φορά.
Μόνο τη γεύση σου θέλω να έχω να θυμάμαι. Αυτή τη γλυκιά γεύση που μόνοι μας την κάναμε πίκρα. Φίλα με ακόμα, φίλα με τώρα που τελειώνουν όλα, να κλείσει ο κύκλος μας σωστά. Στο ίδιο μέρος που ξεκίνησε η ιστορία μας, με τον ίδιο τρόπο να τελειώσει. Βράδυ να ‘ναι, κάτω απ’ το σπίτι μου, με αμηχανία κι έρωτα. Να πεθάνουμε με τον ίδιο τρόπο που γεννηθήκαμε, να ξέρουμε τουλάχιστον πως το τέλος ταίριαζε γάντι στην αρχή και δεν μπορεί κάτι άλλο να μας ολοκληρώσει καλύτερα.
Σαν βεγγαλικά που έλαμψαν και φώτισαν για μερικές στιγμές τον κατάμαυρο ουρανό θα μοιάζει το φιλί μας αυτό το τελευταίο. Γιατί μέσα στη μαυρίλα που μας τύλιξε, τώρα που οι δρόμοι μας χωρίζουν, θα έρθει να δώσει μια αψάδα σαν κόκκινο κρασί και να χρωματίσει τους ουρανίσκους μας, που τόσο έχουν πνιγεί από φωνές, βρισιές κι ειρωνεία. Κάνε την τελευταία μας φορά να μοιάζει σαν την πρώτη, να γίνει το αντίο λιγότερο επίπονο. Φίλα με δυνατά. Κόλλησέ με στον τοίχο κι άσε τα χείλη μας να μπερδευτούν και να πουν όσα εμείς δε λέμε.
Άσε με να νιώσω την πίκρα σου, επίτρεψέ μου να σου μεταφέρω τον πόνο μου και κάπως έτσι αυτά τα δυο να γίνουν ένα, αφού εμείς δεν το κατορθώσαμε. Δεν ελπίζω στο ότι αυτό το φιλί θα μας ενώσει ξανά. Δεν το θέλω άλλωστε. Απλώς, νιώθω σαν να μας το χρωστάω. Το χρωστάω σε αυτή την ιστορία να τελειώσει με το απόλυτο στίγμα έρωτα. Για αυτά που ένιωσα ρε γαμώτο! Γι’ αυτά που πόνεσα, γι’ αυτά που χαράμισα, να αφήσω τα χείλη μου να ματώσουν εις μνήμην τους. Αρκετά μάτωσα εγώ.
Μη με σπρώχνεις, άσε τα σώματά μας να αφεθούν για τελευταία φορά και να παραδοθούν το ένα στο άλλο. Έλα να γουστάρουμε πριν το τέλος όπως εμείς ξέρουμε, με εκείνα τα φιλιά τα παιχνιδιάρικα, τα ερωτικά, τα πρόστυχα. Εκείνα που κάνουν τα χείλη να κουμπώνουν τόσο τέλεια που ακόμα κι ένα φτάνει. Έτσι κι αλλιώς, δε ζητάω δεύτερο. Ποτέ δε ζητούσα πολλά, ποτέ δε σου ζήτησα πολλά, ποτέ δε ζήτησα περισσότερα από εκείνα που μπορούσες να δώσεις. Αλλά αυτό το τελευταίο φιλί το απαιτώ. Δε θα μας αφήσω να τελειώσουμε μονάχα με ένα αντίο.
Η τελευταία μας κουβέντα θέλω να ‘ναι μια πράξη. Οι πράξεις μιλάνε στο τέλος. Το αντίο μας, λοιπόν, θέλω να ειπωθεί με αυτό, το τελευταίο μας φιλί. Εκείνο το φιλί που θα θυμάμαι πιο πολύ από τα άλλα, πιο πολύ κι απ’ το πρώτο. Γιατί είναι εκείνο το φιλί που θα βάλει το μυαλό μου σε fast forward και θα τα θυμηθώ όλα. Όπως λένε πως συμβαίνει λίγο πριν το θάνατο, που όλη σου η ζωή περνάει γρήγορα μπροστά απ’ τα μάτια σου. Αυτός θα είναι και ο δικός μας θάνατος, αυτό θα κόψει το νήμα.
Κι όταν το φιλί τελειώσει, θα τελειώσουμε και εμείς. Έτσι γλυκά, έτσι απαλά, στη στιγμή θα θυσιαστούμε. Θα γυρίσουμε τις πλάτες και θα φύγουμε. Σαν δυο ξένοι που μέχρι πριν λίγο μοιράστηκαν όλη τους την ιστορία χωρίς να πουν τίποτα.
Εσύ θα σκουπίσεις το κραγιόν μου απ’ τα χείλη σου, εγώ θα σκουπίσω την μάσκαρα απ’ τα μάτια μου. Κι έτσι τα δικά σου χείλη θα είναι έτοιμα να χρωματιστούν από κάποια άλλα, που δε θα ‘ναι δικά μου. Και έτσι τα μάτια μου θα κλαίνε για κάποια άλλα μάτια, που δε θα ‘ναι δικά σου. Κι έτσι, θα σβήσουμε σαν μικρά βεγγαλικά στο τέλος μια γιορτής. Της γιορτής αυτής που λάτρεψε τον έρωτα και θυσιάστηκε με ένα φιλί για να σωθεί η αγάπη.
Επιμέλεια Κειμένου Ευτυχίας: Πωλίνα Πανέρη
