Γράφει η Κρυσταλλία Κουίδου.
Μεγαλώνουμε με παραμύθια για πρίγκιπες και πριγκίπισσες, παλάτια κι άσπρα άλογα που στο τέλος ζουν όλοι καλά κι εμείς καλύτερα! Αφού μεγαλώσουμε αρκετά, προσγειωνόμαστε απότομα απ’ τον πύργο του παλατιού, βγαίνουμε απ’ τις στροφές του δρόμου πάνω στην άμαξά μας, τα άλογα μετατρέπονται σε αρουραίους και κάπου εκεί συνειδητοποιούμε ότι αυτό σημαίνει ζωή!
Αν είμαστε τυχεροί και λαμβάνουμε τα μηνύματα που μας έρχονται, τότε σίγουρα έχουμε ωριμάσει αρκετά κι όσο ρομαντικοί κι αν είμαστε, ξέρουμε πια ότι οι πρίγκιπες κι οι νεράιδες δε θα φτάσουν στην πόρτα μας! Όχι, ότι έχουμε κάτι με τα παραμύθια, φυσικά. Ίσα-ίσα.
Η ζωή, λοιπόν, μας έχει απογοητεύσει πολλές φορές. Έχουμε πέσει, έχουμε σηκωθεί, έχουμε κλάψει, έχουμε γιατρευτεί. Μην ανησυχείς. Είναι απόλυτα φυσιολογικό. Κάπου εκεί, κάτι γίνεται ξαφνικά απ’ το σύμπαν και συνειδητοποιείς ότι ο έρωτας είναι κρυμμένος σε πιο απλά πράγματα από όσα είχες φανταστεί.
Κρύβεται στη μυρωδιά του πρωινού καφέ και του ήλιου που βγαίνει, κρύβεται στο χαμόγελο που έχεις όταν πας στη δουλειά που αγαπάς, κρύβεται στη σιγουριά που νιώθεις ότι μπορείς να καταφέρεις τα πάντα, στην καλοσύνη που και σήμερα έδειξες, στο να μαγειρεύεις γι’ αυτόν που νοιάζεσαι, στον φίλο που του πιάνεις το χέρι και του λες «ευχαριστώ», στο παιδί που σε αγκάλιασε, στον άνθρωπό σου που σε εκνεύρισε πάλι, αλλά ξέρεις ότι σε αγαπάει γιατί –μπορεί να μη στο λέει, αλλά– στο δείχνει.
Κρύβεται ο έρωτας, αλλά μπορείς να τον δεις στο ταξίδι που έκανες γιατί έβαλες ως στόχο να κάνεις οικονομία για το υλοποιήσεις, σε εκείνη τη δύσκολη υπόθεση που κατάφερες στη δουλειά, στη μωρουδίστικη μυρωδιά, στη γεύση της σοκολάτας, στο αγαπημένο σου φαγητό, στη θετική σκέψη που έκανες για τους άλλους και σε συγχαίρεις γι’ αυτό, στο νέο χόμπι που ανακάλυψες ότι σου αρέσει, σε μια βόλτα στη θάλασσα, σε μια ταινία που σε συγκίνησε, στις γραμμές ενός βιβλίου, σε ένα φιλί που σε ανατρίχιασε, σε μια αγκαλιά που σε γαλήνεψε, στην ιδέα ότι θα δεις την οικογένειά σου, στην ιδέα ότι θα δεις τον άνθρωπό σου…
Στον άνθρωπό σου, που δε θα φοράει πανοπλία και τούλια, αλλά ένα τζιν κ ένα T-shirt, που δε θα έχει άμαξα, αλλά ένα απλό αυτοκίνητο –που θα το κάνουν υπέροχο οι βραδινές βόλτες σας–, που δε θα τρώτε σε ακριβά εστιατόρια, αλλά θα μοιράζεστε την πίτσα, που δε θα σε πηγαίνει μεγάλα ταξίδια, αλλά η ζωή σας θα είναι κάθε μέρα ένα ταξίδι, που δε θα είναι απαραίτητα πανέμορφος, αλλά εσύ θα τον βλέπεις τον ομορφότερο, που θα έχει ελαττώματα, αλλά εσύ θα τα αγαπάς κι αυτά!
Που θα σε σκέφτεται, θα σε νοιάζεται, θα σε προσέχει, θα σε σκεπάζει, θα σε κρατάει, θα σε ασφαλίζει –κι όχι να σε εξασφαλίζει–, θα ζητάει «συγνώμη», θα ξυπνάει δίπλα σου κάθε πρωί, θα σ’ αγαπάει. Και το πιο σημαντικό; Θα στο δείχνει. Κάθε στιγμή.
Αυτό είναι ο έρωτας, ένας άνθρωπος απλός που απλά θα σε νοιάζεται. Θα έχει αδυναμίες όπως κι εσύ, δε θα τις εκμεταλλεύεται, αλλά θα τις χρησιμοποιεί προς όφελός σας, που θα ξέρει τι θέλεις, που θα σε στηρίζει, θα σε θέλει όπως είσαι, θα θέλει να σε βλέπει συνέχεια, δε θα διστάζει να γίνει ευάλωτος στα μάτια σου, μην τυχόν και τσαλακώσει τη δήθεν σκληρή του εικόνα, θα σε βοηθάει με εκείνο που δεν πρόλαβες να τελειώσεις, γιατί θα ξέρει πως θα χαρείς, θα σου κρατάει μουτράκια όταν τον παραμελείς ή όταν ζηλεύει, θα σε κάνει να γελάς γιατί θέλει να σε βλέπει καλά.
Αν είμαστε τόσο ολοκληρωμένοι από μόνοι μας, ώστε να μπορούμε να δούμε ότι ο έρωτας γιορτάζει κάθε μέρα, όταν έχουμε την υγεία μας και χαιρόμαστε την απλότητα της ζωής, τότε μπορεί να δούμε τους πρίγκιπες και τις νεράιδες να φτάνουν στη γωνία. Μέχρι τότε, μην περιμένετε τις 14 Φλεβάρη με αρκουδάκια, καρδιές και λουλούδια για να καυχηθείτε πως είστε ερωτευμένοι. Δεν κρύβεται ο έρωτας εκεί.
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
