Από τη Φάτα Μοργκάνα.
1.
Δεν περίμενα ποτέ ν’ αρρωστήσω από έρωτα σ’ αυτή την ηλικία.
Είναι βέβαια οι καταστάσεις που ζω που μ’ έκαναν ευάλωτη και συναισθηματική.
Που έκαμψαν τις αντιστάσεις μου.
Που αφέθηκα σε μια τρυφερή αντιμετώπιση.
Που είχα ανάγκη μια τρυφερή αντιμετώπιση.
Ή μήπως το επιδίωξα;
Πάντα όταν συμβαίνει κάτι δυσάρεστο, αναρωτιέμαι τις ευθύνες που μου αναλογούν.
Σίγουρα φταίω κι εγώ- σιγουρότατα.
Είναι ο έρωτας κάτι δυσάρεστο;
Ναι, για μένα είναι.
Είχα να τον νιώσω πολλά χρόνια κι ήταν ξανά σαν να συνέβη χτες.
Ποτέ δε μου άρεσε αυτή η ταλαιπωρία.
Αυτό το πεταλούδισμα στο στομάχι.
Αυτό το κλάμα χωρίς λόγο.
Η συγκίνηση, αυτή η ενόχληση στα σπλάχνα σα να κοιλοπονάς.
Σα μαγνήτης να κατευθύνομαι.
Απαράδεκτα πράγματα.
Δεν τα θέλω, τα απεχθάνομαι.
Θέλω να μείνω στα στεγανά μου, στα σίγουρά μου.
Στην ασφάλειά μου.
2.
Αν μπορούσα να σου γράψω αυτά που νιώθω θα θεωρούσα τον εαυτό μου ανήθικο.
Όχι ότι δεν υπήρξα.
Υπήρξα.
Τόσα χρόνια μιλούσα εκ του ασφαλούς.
Έκρινα και κατέκρινα κι ήμουν στο απυρόβλητο.
Ξάφνου ζήλεψα τη χαλαρότητα των άλλων.
Δεν το αποδέχτηκα, αλλά μέσα μου το ζήλεψα.
Από τι υλικό είμαι φτιαγμένη που κάνω “πάντα” το σωστό.
Από τι υλικό είναι φτιαγμένοι που βαδίζουν σε μονοπάτια αφελέστατης ελευθερίας.
Κι ήρθε η στιγμή.
Ήρθε η κατάσταση.
Ήρθε η συγκυρία.
Να πέσω κι εγώ στην αφέλεια της ελευθερίας της ύπαρξης.
Είμαι τόσο αυστηρή που δε μου δίνω ούτε μισό ελαφρυντικό.
Ούτε μισό, όχι ένα.
Γιατί άφησα τον εαυτό μου να ζήσει κάτι ξεχασμένο και πολύ βαθιά θαμμένο μέσα στο κουτάκι της απαξίωσης.
Θέλω να πω “καλά να πάθω” αλλά ο διαβολάκος μέσα μου, βγάζει τη γλώσσα και μου λέει να μην αυταπατώμαι.
Το επιδίωξα, λέει, ζήλεψα αυτό που θεωρούσα ποταπό.
Ένας ανεκπλήρωτος έρωτας.
Που δε θυμάμαι ούτε την όψη του.
Το μόνο που θυμάμαι είναι το πώς ένιωσα.
3.
Έχουν περάσει τόσα πολλά χρόνια.
Τόσα πολλά.
Κι εγώ είμαι πάλι στο ίδιο σημείο.
Να ζητιανεύω ενδιαφέρον και να μην είμαι ποτέ σίγουρη γι’ αυτό που εισέπραξα.
Να έχω πάντα αμφιβολίες.
Μετά από τόσα πολλά χρόνια ζωής.
Μετά από τόσα πολλά χρόνια εμπειρίας.
Να νιώθω το άγχος της παρανόησης
Κι όλα αυτά που ένιωσα, προκλήθηκαν από τον ίδιο μου τον εαυτό.
Και όχι από τον άλλον.
Να τα φαντάστηκα;
Να τα ευχήθηκα;
Να τα αναζήτησα;
4.
Τι έχω πάθει;
Σε σκέφτομαι συνέχεια.
Παρακαλώ για ένα σου σημάδι
Πώς επέτρεψα να συμβεί αυτό;
Μόνη μου το επιδίωξα;
Αυτό που νιώθω, μόνη μου το προκάλεσα;
Βήμα το βήμα, μέρα τη μέρα,
ένιωθα ένα σκίρτημα στην καρδιά.
Το βλέμμα σου, το άγγιγμά σου, μου έγιναν απαραίτητα.
5.
Η αλήθεια είναι ότι ποτέ, μα ποτέ δεν έχω ξαναμιλήσει έτσι με κάποιον, τουλάχιστον τα τελευταία χρόνια.
Και το είχα τιμή μου και καμάρι μου.
Και ένιωθα πολύ ξεχωριστή γι’ αυτό μου το κατόρθωμα.
Μεγαλώνοντας δε, είχα τόσο απομυθοποιήσει το φλερτ και τον έρωτα που αν το πάθαινε ένας δεσμευμένος μετά τα 30, τον θεωρούσα και σαχλό.
Γι’ αυτό τώρα νιώθω ανάμικτα συναισθήματα,
ντροπής με αναζωογόνηση
ενοχών με αναστάτωση.
Σίγουρα είναι ένα συναίσθημα παροδικό,
αλλά και που δεν μπορώ ακόμη να το αγνοήσω.
Το αποδέχομαι και προσπαθώ να το υποβιβάσω όσο πιο γρήγορα γίνεται.
Βέβαια, προσπαθώ μ’ έναν ανορθόδοξο τρόπο.
Το αντιλαμβάνομαι.
Αυτό ίσως γιατί
νιώθω μια εξάρτηση
που μου θυμίζει νεανικά χρόνια
τότε που που είχα ανάγκη να βλέπω την παρουσία
και μ’ ευχαριστούσε ο άλλος να υπάρχει απλώς στον χώρο.
Κι ίσως αυτό τη δεδομένη στιγμή μου δίνει χαρά και ζωντάνια.
Αλλά είμαι βέβαιη ότι είναι θέμα χρόνου να θαφτεί.
Γιατί αν δε θαφτεί, θα πάψω να εκτιμώ τον εαυτό μου.
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
