Γράφει η Α..
Οι σκέψεις μου κάνουν κύκλους. Μού μιλάνε και ταξιδεύω σε άλλους τόπους μέσα στο «τώρα». Φέρνω στο νου μου ανείπωτα φθινοπώρια, αγκαλιασμένους χειμώνες, πονηρά, μα τόσο άγια, ανοιξιάτικα απογεύματα κι ένα καλοκαίρι γεμάτο έρωτα, παγωτό φράουλα και μουσικές βραδιές στην παραλία. Κάποιος θα έλεγε πως ερωτεύτηκα.
Υπάρχουν εκείνοι, που όταν τους κατακλύζει το συναίσθημα γεμίζουν στοίβες χαρτιά με μελάνι. Υπάρχουν όμως κι εκείνες οι ψυχές, που ζορίζονται να εκφραστούν γιατί φοβούνται πως καμία λέξη, κανένα ρήμα ή όμορφο επίθετο δε θα καταφέρει να αποδώσει το πώς νιώθουν. Ο έρωτας είναι από μόνος του μια υπερβολή. Είναι ένα σχήμα λόγου, που δε θα βρεις σε κανένα σχολικό βιβλίο, δε θα στο διδάξει κανείς πέρα από την ίδια τη ζωή.
Όταν ερωτεύεσαι όμως, δεν είσαι πια τόσο ρομαντικός όσο ήσουν πιο μικρός. Γίνεσαι ρεαλιστής. Η ζωή μπροστά σου παίρνει ένα χρώμα, που τα κάνει όλα κι όλους να ταιριάζουν, να εναρμονίζονται. Δεν αποκτά η ύπαρξή σου νόημα, αλλά έχεις βρει έναν άνθρωπο που θέλεις να μοιράζεσαι τη ζωή μαζί του. Να δίνετε χώρο, αλλά να είστε μαζί στα όμορφα και στα άσχημα. Σού δίνεται ένα νέο πάτημα, να μάθεις κι εσύ καλύτερα άγνωστες πτυχές του εαυτού σου. Όλες οι προηγούμενες καψούρες, φαίνονται παραμυθάκια μπροστά στο λογοτεχνικό μυθιστόρημα, που γράφεις μαζί του.
Μέσα από αυτό το νέο σου ερωτικό ξεκίνημα παρατηρείς τον εαυτό σου να αλλάζει δεδομένα, προτεραιότητες και ανθρώπους. Κάποιοι δε μπορούν να συνυπάρξουν στη χαρά σου, άλλοι κοιτάνε τη ζωή τους, άλλοι φεύγουν στα ξένα κι άλλοι μάς βαρέθηκαν. Ένας άνθρωπος μπαίνει στη ζωή σου κι άλλος φεύγει. Λέτε να είναι η εξισορρόπηση κι η αρμονία της ζωής για την οποία μιλάμε συνέχεια; Περίεργο, που μέσα στη δοξασμένη χαρά σου βιώνεις και μια γλυκόπικρη στενοχώρια. Ο ρεαλισμός μέσα στον έρωτα.
Σε μια προσπάθεια να μην πληγώσουμε κανένα, πληγώνουμε πιο πολύ τον εαυτό μας. Κι εκεί είναι που χάνουμε το παιχνίδι και το δίκιο μας. Ξεχνάμε την ύπαρξή μας κι αφήνουμε τους άλλους να μάς πατάνε. Δεν έχουμε μάθει να χάνουμε κι ίσως αυτή να είναι η πιο μεγάλη μας ήττα, γιατί μένουμε στάσιμοι σε μια προσομοίωση της πραγματικότητας, που εμείς ορίζουμε ότι μας αξίζει κι αρέσει. Με λίγα λόγια, ζούμε στη φούσκα μας. Κι ο έρωτας δε συμβαδίζει με αυτό. Μαζί με τον έρωτα, φέρνουμε στη ζωή μας τις αλλαγές που μάς αξίζουν.
Σκέφτομαι ματιά ανθρώπων που πληγώθηκαν κι άλλων που πνίγηκαν στη μιζέρια τους γιατί δεν ήρθαν τα πράγματα όπως ήθελαν. Βλέπω κι εκείνους, που λάμπουν τα μάτια τους όταν σου μιλάνε κι εκείνους που σου στέλνουν γιατί δεν τα βρίσκουν με τον σύντροφό τους. Βλέπεις αληθινές φιλίες, που σέβονται τις αξίες κι έρωτες που δοξάζουν το συναίσθημα. Βλέπεις ερωτευμένες οντότητες, που τσακώνονται, ενώ παρκάρουν το αμάξι κι ύστερα κοιτάζονται στα μάτια και φιλιούνται. Βλέπεις κι εκείνους, που ο έρωτας δεν τους έχει πλησιάσει ακόμη.
Κι εσύ, είσαι η άμοιρη ψυχή που ερωτεύτηκε και δεν την αφήνουν οι καταστάσεις, γιατί νοιάζεται για τα πάντα και όλους. Δε θέλεις κανένας να μένει παραπονεμένος. Δε θέλεις κανένας να κλαίει. Εσύ όμως, θυμάσαι πόσο έχεις κλάψει; Ας είμαστε λίγο εγωιστές για να σώσουμε τους εαυτούς μας. Γιατί στο τέλος, η ψυχή μας θα μείνει. Μερικές φορές, όσο σκληρό και να ακούγεται, είναι «ή εσύ ή ο άλλος». Η μπάλα του έρωτα παίρνει σβάρνα άτομα που άξιζαν, αλλά δεn μπορούν όλοι να μείνουν στη ζωή μας για πάντα. Μια λάθος κίνηση, μπορεί να αποβεί μοιραία κι η ψυχολογική εμβάθυνση αυτής της φράσης, αποτελεί προσωπικό έργο.
Σου αξίζει ένας έρωτας απλός με κρυμμένα μεγαλεία, σου αξίζει εκείνο το φιλί που σου έλειπε τόσα χρόνια. Σου αξίζει να είσαι εσύ κι εκείνος και κανένας άλλος. Καμία κατάσταση να μην τρέφεται από τα αισθήματά σου, κανένας άνθρωπος να μη σου ρουφάει την ενέργεια, που εκείνος δεν έχει τα κότσια να βρει γιατί είναι συμβιβασμένος με την πραγματικότητα που τού έχουν τάξει.
Όταν ερωτεύεσαι, άνθρωποι φεύγουν οριστικά, άλλοι μένουν για να σε ταλαιπωρήσουν. Έχεις όμως κι εκείνες τις ψυχές, που είναι στη ζωή σου για να σε ταρακουνήσουν γλυκά, να σου σταθούν στα δύσκολα και να γλεντήσουν με τη χαρά σου. Να πανηγυρίσουν με τη νίκη σου και να κλάψουν με τη λύπη σου. Και να χαίρεσαι για εκείνον τον έρωτα, που σου «άνοιξε» τα μάτια.
