Γράφει ο Δημήτρης.
Δεν ξέρω πώς να αρχίσω, πάντως σίγουρα ξέρω πως με τον καιρό καταλαβαίνω πολλά περισσότερα από όσα δείχνω σε όλους, και κυρίως σε σένα. Το πιο σημαντικό που έχω καταλάβει είναι ότι σε έχασα για τα καλά και πως ό,τι κι αν κάνω δεν πρόκειται να γυρίσεις. Με τα delete σου έδειξες ότι δε θες καμία επαφή πια, και πως δε θες να εμφανίζεται ούτε στην αρχική σου τι κάνω ή πού πάω -και δε σε αδικώ για αυτό.
Το σκεφτόμουν εδώ και μέρες να γράψω, να τα βγάλω από μέσα μου κι ας μην τα δεις ποτέ. Θυμήθηκα ότι κι εσύ αυτό έκανες και σε βοηθούσε, κι όσο σε υποτίμησα τότε, τόσο σε παραδέχομαι τώρα. Ακόμη κι αυτή τη στιγμή που γράφω δεν καταλαβαίνω πώς έρχονται η μία λέξη δίπλα στην άλλη κι είναι ειλικρινά λυτρωτικό.
Στο θέμα μας. Σε σένα. Όσα δε σου είπα τότε και δε θα σου πω ποτέ, θα τα πω εδώ. Ας με πουν δειλό κι ανώριμο, δε με νοιάζει. Το μόνο που ξέρω είναι ότι αυτά που έχω να σου πω ξέρω πως δε θα ‘σαι εδώ πια για να τα ακούσεις, γιατί όπως μου είπες κάποτε, το κάρμα κανέναν δεν αφήνει. Κι εγώ δεν ήμουν η εξαίρεσή του λοιπόν.
Μπορεί να δείχνω ότι έχω την τέλεια σχέση και με την αδιαφορία μου απέναντί σου να δείχνω πως όχι μόνο σε έχω ξεπεράσει και δε με ενδιαφέρεις πλέον, αλλά πως ό,τι συνέβη μεταξύ μας είναι σαν να μην έγινε ποτέ. Πέρασε και δεν ακούμπησε που λένε. Το άφησα πίσω μου και προχώρησα.
Όμως όλα δεν είναι όπως φαίνονται και με ξέρεις όσο λίγοι. Ξέρεις πόσο εύκολα μπορώ να κρύβω το πώς σκέφτομαι κι αισθάνομαι ειλικρινά και πως μπορώ να πείσω τον καθένα για αυτό που θέλω να πιστέψει.
Στον έρωτα πάντα φταίνε κι οι δύο, όμως σε εμάς έφταιξα εγώ, οπότε αν υπάρχει μια μικρή δική μας εξαίρεση είναι αυτή εδώ. Προτίμησα το βόλεμα απ’ τον έρωτα, επέλεξα εκείνη αντί για εσένα κι αυτό επειδή είχα την ανάγκη να νιώσω μια ασφάλεια, μια σιγουριά, ίσως και μια επιβεβαίωση. Ήξερα ότι εκείνη θα ήταν εδώ συνέχεια ενώ εσύ όχι. Δε σε άφησα να μου δώσεις όσα ήθελες κι αυτό επειδή ήξερα πόσα πολλά ήταν και δε μου είχα εμπιστοσύνη. Δεν ήθελα να ρισκάρω μαζί σου κι αυτό επειδή με ένοιαζες πραγματικά. Κι όσο δεν ήθελα να γίνω ο μαλάκας της υπόθεσης, τόσο κατέληξα να γίνω.
Δυστυχώς δεν έρχονται πάντα όλα όπως τα θέλουμε και ξέρεις πολύ καλά πως το να φύγω δεν ήταν δική μου επιλογή. Οι συγκυρίες μας ξεπεράσανε μα δε θα αρνηθώ ότι κι εγώ με τη σειρά μου δεν το προσπάθησα μέχρι τέλους. Δε θα το παίξω άγιος ούτε θα ήθελα να με λυπηθείς για το πώς σε άφησα να φύγεις και πόσο μίζερος έχω γίνει. Καλύτερα να με βρίσεις παρά να με λυπηθείς.
Δεν είναι για όλους οι αποστάσεις, μωρό μου. Δεν είναι όλοι τόσο δυνατοί, τόσο ακέραιοι χαρακτήρες όσο πουλάνε ότι είναι. Δεν κλείνουν όλοι τα μάτια στον πρώτο δυνατό έρωτα που θα νιώσουν και τρέχουν μαζί του στο ηλιοβασίλεμα, αφήνοντάς τα όλα πίσω τους. Υπάρχει και κάτι που το λένε πραγματική ζωή κι εγώ με βάση τη λογική έκανα τις επιλογές μου και με αυτές πορεύομαι πλέον.
Με τη δικιά μου έχουμε ήδη κλείσει ένα χρόνο σχέσης, κι ούτε εγώ ξέρω πώς νιώθω για αυτό. Προφανώς και για να είμαι μαζί της τόσους μήνες αισθάνομαι πράγματα, δεν είμαι αναίσθητος. Αλλά τα συναισθήματά μου είναι αμφιθυμικά, κι αυτό επειδή μέχρι και σήμερα έρχεσαι στις σκέψεις μου. Πάει πολύς καιρός απ’ την τελευταία φορά που μιλήσαμε, κι όσα μου είπες τα θυμάμαι λες κι ήταν χθες.
Μου είπες ότι δε θες να είσαι η δεύτερη επιλογή κανενός, αλλά η πρώτη, η προτεραιότητα. Επίσης, είπες πως σιχάθηκες εμένα, τις διπλωματικές μου απαντήσεις, το πόσο γενικά και συμφεροντολογικά βλέπω την κατάστασή μας και πως πια από εδώ και πέρα δεν είχες σκοπό να με περιμένεις.
Αν ήθελα να αλλάξω κάτι στην τελευταία φορά που μιλήσαμε, αυτό δεν είναι τα λόγια σου, παρά η ίδια η επικοινωνία. Είχα ήδη φύγει κι ό,τι είπαμε το είπαμε με μηνύματα. Αυτό θα ήθελα να αλλάξει λοιπόν. Να μου πεις ακριβώς τα ίδια πράγματα, αλλά κοιτώντας με στα μάτια. Να σε κοιτάω κι εγώ και να πάρω τις απαντήσεις μου ακόμη κι αν δεν έλεγες ούτε τα μισά.
Ίσως να νευρίαζα, να πληγωνόταν ο εγωισμός μου και να άρχιζα τα δικά μου. Να τα γύριζα όλα εναντίον σου και να ησύχαζε η συνείδησή μου. Να μην είχα τύψεις τα βράδια που κοιμάμαι, αλλά να τα έριχνα όλα επάνω σου, γιατί στην τελική ενώ μας είχα αφήσει, εσύ γύρισες και ξύπνησες μέσα μου όσα είχα καταφέρει να αφήσω πίσω.
Ίσως όμως και να γινόταν το ακριβώς αντίθετο. Να καταλάβαινα πως στα αλήθεια πια σε έχανα. Πως δε θα είσαι πια εκεί για εμένα, πως δε θα στείλεις ξανά ούτε ένα μήνυμα όπως τότε, κι ας μη σου είχα πει χρόνια πολλά στα γενέθλιά σου.
Τότε, ίσως να έβαζα το συναίσθημα πάνω από τη λογική και να μη σε άφηνα να φύγεις. Να σου ανοιγόμουν, και να το προσπαθούσαμε αυτό με την απόσταση. Στο κάτω-κάτω της μόδας είναι, δεν είχαμε και τίποτα να χάσουμε.
Όμως όχι. Είχαμε πάρα πολλά να χάσουμε, κι αυτό ήταν που ήθελα να αποφύγω. Μπορεί με τον καιρό να σε βαριόμουνα και να με βαριόμουνα, κι αυτό είναι κάτι που ποτέ δε θέλω να συμβεί με εμάς. Δε θέλω ούτε να με απομυθοποιήσεις ούτε να σε απομυθοποιήσω. Δεν ήθελα να φθαρεί αυτό που έχουμε μέσα μας ο ένας για τον άλλον.
Για αυτό σεβάστηκα την απόφασή σου, γνωρίζοντας πως εγώ ο ίδιος σε οδήγησα σε αυτήν, και δε σε έχω ενοχλήσει ξανά από τότε. Πού και πού μπαίνω στο προφίλ σου αν και δεν μπορώ να δω πολλά αφού με διέγραψες. Το τραγούδι μας ωστόσο αρνούμαι κατηγορηματικά να το ακούσω, άσε που τώρα πια έχει πόσες προβολές κι έχει καταντήσει λίγο mainstream.
Δεν ξέρω πώς θα αντιδρούσες αν στα έλεγα όλα αυτά. Η αλήθεια είναι πως δεν ξέρω καν αν θα συναντηθούμε ποτέ ξανά. Όταν έρχομαι, φεύγεις, όταν έρχεσαι, φεύγω, κι είναι λες και γίνεται επίτηδες όλο αυτό. Θέλω να είσαι καλά γιατί ειλικρινά σου αξίζει.
Με τα σημερινά δεδομένα, θα είμαστε μια ζωή ο ένας απωθημένο του άλλου, κι ας μην το παραδεχόμαστε στους γύρω μας. Μέσα σου και μέσα μου μόνο εμείς ξέρουμε τι νιώθουμε πραγματικά. Κι εύχομαι αν μια μέρα η τύχη έρθει με το μέρος μου και σε πετύχω ξαφνικά μπροστά μου, να μη σε αφήσω ποτέ να φύγεις ξανά.
Αν και παραείναι ουτοπικό και ξέρουμε πως δεν παίζει να γίνει κάτι τέτοιο. Απλά λέω.
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
