Ξεκινήσαμε μαζί και ήταν όλα τέλεια. Αλλά κάθε αρχή θα μου πεις τέλεια είναι. Ύστερα προχωρήσαμε σε μια σχέση εξ αποστάσεως και εκεί ήταν που άρχισαν τα πραγματικά προβλήματα. Ή μάλλον, ας το πω καλύτερα, εκεί ήταν που τα αληθινά μας πρόσωπα έκαναν την εμφάνισή τους.
Το παλέψαμε απ’ όλες τις πλευρές. Προσπαθήσαμε να διορθώσουμε όσα περισσότερα μπορούσαμε. Ή για να λέμε και την αλήθεια, προσπαθήσαμε να το κάνουμε να πετύχει αλλάζοντας εμάς. Κράτησε καιρό, όμως το αληθινό μας εγώ δεν άντεξε να κρύβεται πίσω απ’ τις μάσκες.
Ήμασταν μαύρο κι άσπρο. Εγώ στην ανατολή κι εσύ στη δύση. Τα θέλω μας και οι προτεραιότητές μας ήταν εντελώς διαφορετικές. Δε σε κατηγορώ που δεν πέτυχε. Έκανα λάθη που ήταν ανεπίτρεπτα. Όμως, βλέπεις, αυτό που προσπαθούσα να κρύψω από σένα και να σου δείχνω αυτό που ήθελες να δεις, έβγαινε σε άλλες μορφές. Δεν μπορούσα να νιώθω πως πιέζω τον εαυτό μου να συμβιβαστεί. Ποτέ δεν το έκανα.
Είχα πάντα την απαίτηση να με δέχονται, όπως ακριβώς είμαι κι εγώ θα ήμουν σωστή απέναντί τους. Η αλήθεια είναι πως δεν το ένιωσα ποτέ αυτό μαζί σου. Ήταν μετρημένες οι φορές που ένιωσα ο εαυτός μου απέναντι σε σένα κι αυτές ήταν ελάχιστες. Είχα πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού μου τη δικιά σου ικανοποίηση και παρέλειπα τη δική μου.
Προσπάθησα να ήμουν αυτό που όριζες εσύ ως «σωστή». Δεν τα κατάφερα όμως, το πραγματικό μου «είναι» ήθελε να βγει στην επιφάνεια. Δε δείλιαζα ποτέ όταν το γυαλί ράγιζε. Τα πέταγα όλα στον αέρα. Με σένα, όμως, ήταν διαφορετικά. Με σένα έκανα το πρώτο μου πισωγύρισμα. Το πρώτο μου πραγματικό λάθος. Εκεί που ξενέρωσα μαζί σου και αποδεσμεύτηκα απ’ τον έρωτά σου, με κυρίευσε ξανά.
Με δυο δικές σου κουβέντες και λίγες ρομαντικές κινήσεις έλιωσα πάλι σαν κερί μπροστά στα πόδια σου. Κι ας ένιωθα μέσα μου πως κάτι μου λείπει. Κι ας έλεγα πως η ευτυχία μου δεν ήταν εδώ μαζί σου. Ήθελα να βγω λάθος. Να δω για μία φορά στη ζωή μου πως το ένστικτό μου έκανε λάθος. Όμως δεν έκανε. Για ακόμη μια φορά βγήκε αληθινό.
Έκανα λάθη μαζί σου που ίσως τα μετάνιωσα, όμως ένα ξέρω, σίγουρα, ότι δε μετάνιωσα ούτε μία στιγμή που σε έβαλα στη ζωή μου, που το προσπάθησα. Πέρα απ’ τις λίγες όμορφές μας στιγμές, έμαθα ότι όσο κι αν προσπαθώ ν’ αλλάξω αυτό που είμαι για την ευτυχία του άλλου, δεν πρόκειται να τα καταφέρω ποτέ. Έμαθα, επίσης, πως δεν μπορώ να προσποιούμαι και πως αυτά που νιώθω είναι ξεκάθαρα και δεν πρέπει να τα αγνοώ.
Με δίδαξες πως η ειλικρίνεια είναι το παν κι εγώ δεν ήμουν ειλικρινής απέναντί σου. Δε σου έλεγα τις περισσότερες φορές αυτά που ένιωθα και τα έθαβα μέσα μου ελπίζοντας ότι θα περάσουν από μόνα τους. Δε συζητούσα αυτά που με προβλημάτιζαν στη σχέση μας και τα περνούσα όλα μόνη. Όχι γιατί δεν ήσουν εκεί να με ακούσεις, αλλά γιατί μέσα μου ήξερα πως άκρη δε θα έβγαινε. Βλέπαμε τα πράγματα διαφορετικά. Δεν είχαμε τις ίδιες αντιλήψεις και τα ίδια πιστεύω.
Ήθελα πραγματικά να πετύχει αυτό και πολλές φορές έκανα πόλεμο με τον ίδιο μου τον εαυτό για να σταματήσει να λέει άλλα απ’ αυτά που προσπαθούσα εγώ να πιστέψω. Πάλεψα με μένα στην προσπάθεια να είσαι εσύ ευτυχισμένος και να πιστέψεις σ’ αυτό που θεωρούσες ακατόρθωτο. Κατάφερα να πιστέψεις σ’ ένα όνειρο κι έχασα τα δικά μου.
Δεν το φανταζόμουν έτσι. Αυτή η σχέση όταν πρωτοξεκίνησε με έκανε να βλέπω πολύ μακριά. Κάτι που έχασα χρόνια πριν. Πίστεψα πως αυτή η βαλίτσα θα έκανε το γύρο του κόσμου χωρίς τελειωμό. Το πίστεψα τόσο έντονα που τυφλώθηκα και η πραγματικότητα ήταν θολούρα μιας μακρινής εικόνας.
Δε λέω πως ήταν όλα λάθος. Μαζί σου ωρίμασα, είδα τα πράγματα πολύ διαφορετικά, έγινα πιο προσεκτική σε μερικές καταστάσεις. Έχω μάθει πολλά από σένα, όμως δεν κατάφερα ποτέ να νιώσω όλη αυτήν την ολοκλήρωση. Εκεί που την βρίσκαμε, κάπου παραπέρα μας ξέφευγε πάλι. Δεν την κρατήσαμε ποτέ. Αλλά το χειρότερο απ’ όλα ήταν ότι κάθε φορά που μας ξέφευγε, μαζί της έπαιρνε και κάτι από εμάς, κάτι όμορφο. Η ομορφιά της κατάκτησής της αντικαθίστατο πάντα με εκείνη του πόνου.
Το προσπαθήσαμε όμως. Δε λυπάμαι που τέλειωσε, παραμένω ευγνώμων που είχα την ευκαιρία να ζήσω μια τέτοια εμπειρία. Κι ας με πονάει που την έχασα και που την άφησα να φύγει. Δεν μπορούσα να κάνω πλέον τίποτα. Ούτε κι εσύ. Το παλέψαμε απ’ όλες τις μεριές κι όμως όλες μας έδειχναν πως ήμασταν δυο πολύ διαφορετικοί άνθρωποι.
Εμείς ήμασταν η εξαίρεση του κανόνα που λέει πως τα αντίθετα έλκονται. Δυο λόγια, λοιπόν, έμειναν να σου πω. «Συγγνώμη» και «σ’ αγαπώ». Πάντα θα σ’ αγαπώ. Να προσέχεις, μάτια μου.
Επιμέλεια κειμένου: Αναστασία Νάννου
